Op 6 februari om 20 voor 10 's ochtends bollen we met The Black Bandit van de Interislander en zetten we wiel aan grond op het Noordereiland, ons àllerlaatste stukje aardbol op reis! We vinden makkelijk de weg van de ferryhaven naar Rebecca's huis in de heuvels van Wellington. Rebecca is onze eerste 'officiële' couchhost hier in Nieuw-Zeeland maar voor de eerste keer gaat het niet erg vlot... De ontvangst is koeltjes, bijna alsof ze ons niet verwacht had? Rebecca is van Hongkong en haar partner John, Amerikaan, is niet thuis omdat hij voor 7 weken naar Antarctica en Argentinië is. Episch tripje toch wel :) We kletsen een beetje maar we moeten er serieus aan sleuren dus we zijn blij het huis uit te kunnen! Er zou een festival zijn in Porirua, niet ver van Wellington, ter ere van de verjaardag van Nieuw-Zeeland vandaag, Waitangi Day. Op 6 februari 1840 tekenden de Maori stamhoofden in Waitangi (een dorpje in Northland) een verdrag met de Britten dat hen zou toelaten om hun eigen landen te behouden maar dat Nieuw-Zeeland wel een Britse kolonie maakte en Britten het recht gaf om land te kopen. Alleen ging er iets mis in de vertaling waardoor er tot nu nog onenigheid is over wàt er nu precies in het verdrag werd afgesproken en de regering al miljoenen dollars betaald heeft aan de Maorigemeenschap om geleden schade te compenseren. Dus rijden we naar Porirua! We hebben er alleen iets teveel van verwacht, het heeft meer weg van het Wereldfeest in Leuven: een soort van vrij podium, activiteiten voor kinderen in de zaal en allemaal eetstandjes uit verschillende delen van de wereld. Er zijn vooral Maori aanwezig, we kijken wat naar een wedstrijd voor kinderen in het skatepark en wachten bijna 2u lang op een haka (de jullie vast welbekende Maorikrijgsdans die met opengesperde ogen, tong uit de mond en luid krijgsgeroep gepaard gaat en die de nationale rugbyploeg, 'The All Blacks', nog altijd vóór elke wedstrijd uitvoeren) die uiteindelijk nooit komt, ze kunnen de mannen niet vinden die beloofd hadden de haka uit te voeren... :)

Dan maar terug naar Wellington! We parkeren bij een baai en wandelen naar het centrum waar het wemelt van het volk, een heel deel daarvan verkleed voor de Rugby Sevens, nog zo'n Kiwiklassieker! Rugby met 7 spelers in helften van 7 minuten en deel van het kwalificatieproces voor de Olympische Spelen in 2016! Waarom toeschouwers er zich voor verkleden is ons niet helemaal duidelijk maar het is wel grappig om een zebra achter het stuur te zien zitten of de smurfen te zien rondlopen op straat. Ook los daarvan blijkt Wellington een cool stadje te zijn! De hoofdstad van Nieuw-Zeeland moet in de algemene kennis vaak de duimen leggen voor Big Boy Auckland maar dat is onterecht! Mooie gebouwen, leuke vibe, hippe caféetjes en resto's: dik in orde! Het lijkt wat op Melbourne, maar dan zonder de overvloed aan hipsters :) We checken een heerlijk absurde fototentoonstelling van Yvonne Todd, snacken supercheape sushi (8 stuks voor 5 dollar!) en keren tegen etenstijd terug naar huis om te beginnen koken voor Rebecca,... Die ondertussen ziek is geworden :/ We willen het uitstellen maar we mogen toch beginnen met koken terwijl zij in de buurt van het toilet blijft, voor het geval dat,... We praten wat tijdens het koken en het valt al iets beter mee, Rebecca blijkt gewoon een heel ongeaffecteerd persoon te zijn, maakt haar cynische gevoel voor humor des te droger :) Tegen 22u rollen we de slaapzetel uit, heerlijk om nog eens binnen te kunnen slapen! De volgende dag trekken we opnieuw de stad in voor het Te Papamuseum (het museum van Nieuw-Zeeland, keicool!!!) én voor lunch met Hanne Menheere, Chirobekende en medereiziger :) Bijpraten over een Indische curry is gezellig en na onze take 2 in Te Papa gaan we een keilekkere burger en wedges eten bij een funky zaakje dat opereert uit een busje en pikken we bij Rebecca thuis nog nét de finale van de 7's mee waar de All Blacks winnen van Engeland: go Kiwi's! Dag 3 in Wellington lopen we nog wat rond in de stad, checken we het befaamde 'beehive' parlementsgebouw en bezoeken we de Weta Cave, de rekwisietenstudio die alle Lord of the Rings- en Hobbitfilms verzorgd heeft en ook Spiderman, Avatar, Tintin, The Chronicles of Narnia, King Kong,... Echt heel cool om daarin een rondleiding te krijgen!!!

En dan beginnen we officieel aan onze toer van het Noordereiland met Dannevirke en Norwood, respectievelijk een dorp van Deense en Noorse kolonisten, gekozen voor hun ervaring met boomkap en naar Nieuw-Zeeland gelokt met de belofte op een beter leven en een stuk land waar ze dan wel eerst de bomen vanaf moesten halen zodat de west- en oostkust van Nieuw-Zeeland verbonden konden worden. De duizenden jaren oude, megagrote hardhouten kauri's waren jammer genoeg nét iets anders dan de zachte dennenhouten bossen die de Scandinaviërs gewend waren... Enfin, er zijn hier grappig genoeg nog altijd veel nakomelingen van die eerste bewoners en we worden in Dannevirke welkom geheten door een gigantische houten viking :) We kamperen er op een open stuk tussen de heuvels waar de wind de hele nacht met veel lawaai doorheen waait zodat we niet zo goed slapen in ons flapperende tentje.

Dan maar gauw terug naar de zee bij Hawke's Bay waar we maar meteen van de gelegenheid gebruik maken om nog wat wijntjes te proeven :) We passeren nog door Napier, volledig platgelegd door een zware aardbeving in 1931 en na de heropbouw daardoor sindsdien de zelfverklaarde 'Art-Decohoofdstad' van de wereld, en doen een wandelingetje door de stad alvorens terug landinwaarts te trekken en te kamperen op een kleine 30km van Taupo. Dat stadje ligt bij het Taupomeer, een 616m² groot kratermeer waarvan de caldera is ontstaan door een superuitbarsting 26.000 jaar geleden, de grootste uitbarsting van de laatste 70.000 jaar. Indrukwekkend :) Veel presteren we niet in Taupo, Maarten maakt een wandelingetje in de stad terwijl ik mijn tijd spendeer in de bib om mij voor te bereiden op mijn sollicitatiegesprek 2 dagen later en we gaan kamperen op de dichtstbijzijnde kampeerplaats bij de start van de Tongariro Crossing voor morgen.

Mooi plekje maar het grietje van het koppel Denen langs ons is een ongelooflijke kletsmajoor die tot 23u als enige op de hele camping doortatert en ook de enige is die er niet in slaagt om de volgende ochtend om 4u30 in stilte (andere kampeerders, weet je wel?) haar tent op te ruimen... Onze vingers tintelen van de kou éénmaal we in de Black Bandit zitten om te vertrekken naar het beginpunt van de hike, er staat ijs op de auto! We rijden in het donker naar Mangatepopo en ontbijten daar terwijl rondom ons de zon zoetjesaan het iele landschap begint te onthullen. Om 6u vertrekken we en steken op het pad geflankeerd door dorre, koppige struiken al gauw de andere vroege vogels voorbij tot we bijna helemaal alleen zijn op één van de drukst bewandelde daghikes ter wereld: zalig! We zien de zon opkomen en de hemel van zacht- naar staalblauw kleuren en zijn blij met onze beslissing om in plaats van de meerdaagse hike hier te boeken, eieren voor ons geld te kiezen en te wachten op goed weer om de daghike te doen in Tongariro. Wolken of regen kunnen deze hike compleet maken of kraken! We zijn al snel bij Mount Ngauruhu, jullie waarschijnlijk beter bekend als 'Mount Doom' uit Lord of the Rings. We zijn nummers 3 en 4 om de beklimming naar 2291m te beginnen die dag en horen van de ouders van de twee die al boven zijn dat het losse zand onderweg echt een killer is. It will have to do :) We volgen het pad dat we zien tot we bij een recht stuk los zand komen, steil omhoog. Dat zal wel zijn waarover ze het hadden zeker? Dus we beginnen eraan. We vorderen nauwelijks en af en toe draai ik me om naar de jongen die een kwartier na ons de beklimming is begonnen met een felgroene rugzak maar op een bepaald moment zie ik hem niet meer. Heeft hij het opgegeven? 5 minuten later hoor ik zijn stem op zo'n 20m nààst mij zeggen, “I think this way is easier...”. In plaats van het pad naar boven te volgen, hebben we het pad om naar beneden te gaan gekozen, waar je inderdaad in de omgekeerde richting geen meter opschiet... Het pad waar hij zit heeft hier en daar rotsuitsteeksels waar je je aan vast kan houden of je voeten op kan afzetten. We steken de vlakte van steentjes tussen ons en het eigenlijke pad dwars over, zóóóveel gemakkelijker daar! Niet veel later staan we op de kraterrand, alleen met ons twee: supercool! Wanneer we terug naar beneden gaan zien we een hele processie naar boven trekken, zo fijn dat we alleen van het uitzicht hebben kunnen genieten! We 'skiëen' naar beneden in het losse zand op ons oorspronkelijke pad, veel makkelijker zo :) Eens beneden zitten we met de tijd die we 'verloren' hebben aan onze zijtrip natuurlijk middenin de massa maar het was het toch waard! We gaan over de kale vlakte rond Mount Ngauruhu en opnieuw omhoog tot het hoogste punt van de track vanwaar je 3 smaragdgroene meren ziet liggen en een prachtig zicht hebt op de 3 vulkanen in Tongariro National Park. We eten onze boterhammekes op bij dit viewke en gaan dan door tot 'The Blue Lake' en dan is het spektakel voorbij en wordt het eerlijk gezegd een ontzettend saaie wandeling naar beneden en vervolgens door een bos tot aan Ketetahi Shelter. We hadden een shuttle geboekt voor 17u30 omdat we gehoord hadden dat de wandeling heel lang zou zijn maar het is 15u15 en we zijn er al... We kunnen de überchille chauffeur van onze shuttle ervan overtuigen om ons al een uur eerder mee te nemen dus om 17u staan we alweer bij onze Batmobile!

Next stop: Rotorua! Ofte, 'Sulphur City', je ruikt al van een paar kilometer afstand dat je er bijna bent dankzij de talloze geothermische bronnen in en rond de stad. We vinden met de hulp van het informatiecentrum een nog betaalbare slaapplaats mét wifi voor mijn sollicitatiegesprek van vanavond! We chillen even in het natuurlijk tot 37°C vloerverwarmde zwembad, douchen ons en om 20u Nieuw-Zeelandtijd en 8u Belgische tijd heb ik mijn eerste interview voor een project via PZ zodra we terug zijn. Het lijkt alvast heel boeiend, hopelijk vinden ze me een geschikte kandidaat! De volgende dag maken we een wandeling door het park vol dampende zwavelpoelen en gaan we naar het Rotoruamuseum alvorens deze keer om 23u interview n°2 aan te vatten en meteen de bevestiging te krijgen dat ik mag starten! Dinsdag 4 maart begin ook ik net als Maarten te werken, supergoed nieuws natuurlijk maar ook ontiegelijk snel na thuiskomst, we zullen erdoor moeten!

Onze volgende bestemming ligt alweer verder naar het noorden, het Coromandelschiereiland. We rijden door een ravijn bij het begin van het schiereiland en kamperen daar ergens, het is weekend dus het is superdruk! We zetten ons in de zon bij de rivier en lezen een beetje met een lekker Argentijns Trapiche wijntje erbij, maken guacamole (het avocadoseizoen is hier aangebroken: yummmm!) en zorgen ervoor dat alles in de tent ligt want we worden door de fee-collector gewaarschuwd dat er mensen uit het dorp eten en alcohol komen stelen dat buiten blijft liggen! Wat doen we verder in Coromandel? We gaan een goudmijn bezoeken, we stoppen bij Opoutere Beach (gewoon, omdat het kan en voor dat beetje Limburggevoel in Nieuw-Zeeland :)), we passeren Hot Water Beach waar we jammer genoeg laagtij gemist hebben (dan kan je een put graven in het zand waar vervolgens heet water uit opborrelt: self-made hot pool!), we wandelen naar Cathedral Cove (een enorm kalkstenen fenomeen aan de kust), we gaan de enkele overgebleven honderden jaren oude en enorm grote Kauribomen bekijken, we stoppen bij het schattige Coromandel Town waar ik hun befaamde gerookte mosselen proef (lekker!), we kamperen bij een cool koppel waarvan de man ons de volgende ochtend trots verse eitjes en vers (het varken werd de dag voordien pas geslacht) spek komt brengen en we nemen een prachtige route langs de westkust terug via Thames, het schiereiland weer af richting 'vasteland'.

DOC-sites zijn hier niet maar op een dik halfuur rijden vóór Auckland vinden we een regionale campsite, we rijden 4 keer verloren ernaartoe maar om kwart voor 8 's avonds zijn we dan eindelijk in de Hunua Ranges... Supermooie plaats en we zijn er, voor de eerste keer, hélemaal alleen! Fijn om te merken dat zélfs wanneer je alle 'must-see's' van Nieuw-Zeeland achter de rug hebt er nog altijd superveel moois te vinden is! De volgende ochtend hebben we een afspraak op de agenda staan met Leah, Iers, net gearriveerd in Nieuw-Zeeland en geïnteresseerd in onze Black Bandit! We spreken af bij een McDonald's in één van de buitenwijken van Auckland en Leah is er al met een comité van 4 vriendinnen :) Ze doen een ritje, kijken nauwelijks onder de motorkap en hebben geen vragen, alleen of we hem kwijt willen voor 1500 dollar. Op zich ok voor ons, ze moet er wel nog een dag over nadenken.

In afwachting daarvan rijden we door naar Northland, Auckland voorbij en de meest noordelijke regio van het Noordereiland. Zo helemaal op het einde van onze reis geraken we toch wel wat in uitbolmodus, ook al omdat het Noordereiland echt wel een pàk minder spectaculair is dan het Zuidereiland. Veel staat er dus niet op de agenda in Northland buiten genieten van het landschap, fijn wat kamperen, onze mails in de gaten houden voor nog geïnteresseerden in de auto,... én skydiven :) We nemen de mooie kustroute, kamperen bij het strand in Uretiti, wagen ons toch maar niet de ijskoude zee in maar genieten van het fijne zonnetje en chillen wat bij ons tentje! De volgende dag checken we onze mails in Whangarei en blijkt dat Leah de auto 'te groot' vindt om te pendelen... Ze vreest dat ze er niet zomaar parkeerplaats mee zal vinden in het centrum van Auckland. Het ging gisteren zo goed dat we dit niet echt verwacht hadden dus we zijn best wel teleurgesteld. Gelukkig hebben we contact onderhouden met nog 3 andere geïnteresseerden en hebben we de volgende dag alweer een afspraak op het programma staan! In Whangarei vinden we een private campsite bij een vijftig+ Zwitser in de tuin. We zijn de eerste kampeerders daar, hij is nog maar nét begonnen! Hij woont op 3 kwartier uit Whangarei in de heuvels tussen de schapen en koeien, heeft een keischattig en gloednieuw badkamertje geïnstalleerd in zijn tuin en een soort van schuur met piano, gitaar, gasvuurtjes, afwasbak en zetels en een 'terrasje' met een killerview op de hele baai! Één van zijn beste maten, een evenzeer vijftig+ en eeuwig stonede Oostenrijker, woont in zijn caravan naast het huis en ze hebben ook een vriendin op bezoek die de website voor zijn campsite aan het maken is maar anders met haar hond in haar auto onder de Auckland Harbour Bridge woont. Een interessant drietal, kortom :) 
Terwijl zij gaan vissen gaan we naar de Abbey Caves om glimwormpjes te gaan kijken! In heel Nieuw-Zeeland zijn er een paar plaatsen waar je ze kan zien en de meest bekende zijn de Waitomo Caves, een beetje uit de richting voor ons, heel dure toegangsprijs en heel erg toeristisch. Hier hebben we de grot hélemaal voor ons alleen en waar je overal elders in Nieuw-Zeeland wandelpaden en trapjes hebt staat er hier in tegenstelling een groot bord bij de ingang dat leest: 'WARNING: these caves are NOT SAFE! Entry is DIFFICULT and at your own RISK' Owkeej! We klimmen over de glibberige rotsen naar beneden, ontwijken de stalactieten om ons heen en volgen het stroompje dat door de in bochten en golven uitgesneden gestreepte rotswand verder de grot in leidt. We waden meestal door een enkeldiep beekje maar hier en daar komt het ijskoude water tot voorbij ons middel: friiiis! Maar het is de moeite, telkens we onze hoofdlamp uitdoven zien we een blauwgroene sterrenhemel verschijnen boven onze hoofden, supercool! Er passeert ons een aal van anderhalve meter, we spotten een haast transparant rivierkreeftje (dat we waarschijnlijk per ongeluk verblinden met onze zaklamp, woeps...) én we zien een Tui (leeft enkel in Nieuw-Zeeland, keimooie zwarte vogel met wit 'colbertje' die een heel mooi en typisch gezang heeft) wanneer we weer buitenkomen! Keivet!
Terug aangekomen bij Chris de Zwitser zetten we ons in de tuin met onze fles rosé die we in van één van de wijngaarden in Marlborough gekocht hebben, koken we en eten we op het terrasje met zicht op de boven de baai ondergaande zon. Het is hier echt prachtig en we hadden met veel plezier nog langer willen blijven in 'Island View' campsite maar we hebben de volgende dag afgesproken met 2 Zweedse jongens om de Batmobile te tonen. Na onze skydive :)

Om 10u staan Pinxten M. en De Schutter D. een beetje zenuwachtig bij de luchthaven van Whangarei. Even wachten tot onze tandems uit de lucht gesprongen zijn, die in sneltempo van haast onzichtbare stipjes vergroten tot een uitploffende parachute en dan is het onze beurt! Ik krijg in een dik Newcastle's accent (denk: Schots with a twist...) en in spervuurvorm mijn veiligheidspraatje alvorens mijn tandemmer wegbeent om zich klaar te gaan maken. Euh, say what? Ik ga er maar vanuit dat hij het allemaal nog eens herhaalt zodra we in het vliegtuig zitten :) We klimmen in het minivliegtuigje tot we na een kwartiertje op 12.000 voet zitten (3.658m). Ik ga eerst! Het deurtje gaat open en ik moet mijn benen over het landingsgestel zwieren. Mijn benen bengelen nu meer dan 3km boven de aarde, heel raar :) Ik krijg een duim te zien vóór mij en een seconde later voel ik me uit het vliegtuig geduwd worden, één heftig kriebelende tuimel en we hangen horizontaal en vallen aan meer dan 200km per uur naar beneden! Het uitzicht is schitterend maar ik moet even wennen aan rustig te kunnen ademhalen met zoveel luchtverplaatsing om mij heen. Yoga, komt handig van pas op de meest onverwachte momenten :) Na ongeveer 45 seconden klapt de parachute open en met een ruk gaat het opeens véél trager! We doen wat snelle twists in de lucht, Maarten mag van zijn tandemmer de parachute besturen en na een paar minuten schuiven we zachtjes neer op het grasveld: supercool! Het moment dat je uit het vliegtuig springt is best een adrenalinerush maar voor de rest van de sprong hebben we allebei het gevoel dat we er 100% van hebben genoten wat super is! We vreesden een beetje dat het voorbij zou zijn voor we er erg in hadden maar dat was dus niet het geval :)

En wat heb jij gedaan vandaag? Ik ben uit een vliegtuig gesprongen en nu ben ik onderweg naar Auckland om aan twee Zweden onze auto te tonen voor verkoop! Bizar dagje :) Vreemd genoeg is het verkeer zelfs nààr Auckland toe superdruk en we komen net op tijd om 17u aan. Maarten neemt 1 van de 2 mee op een testrit waar ze zolang bij wegblijven dat ik even vrees dat onze Zweud ergens tegenaan geknald is maar drie kwartier later zijn ze dan toch terug en spreken we de volgende ochtend opnieuw af, ze willen hem nog even laten nakijken bij een garage en als dat ok is nemen ze hem! Op een halfuurtje van Auckland aan de westkust zitten we dan 's avonds op onze laatste kampplaats, én wat voor één! Granieten heuvels rijzen hoog op vanuit het bos achter ons, de zee ligt te glinsteren in het avondlicht vóór ons en het veld waarop we kamperen loopt vol wilde kalkoenen, schapen, konijntjes en een tiental brutaaltjes van eenden. Alvast een betere om mee te eindigen dan langs de highway bij Byron Bay in Australië :)
Om 9u de volgende ochtend blijkt dat het garageverhaal maar 'een test' was om te zien of we bereid waren hem te laten nakijken, fair enough! Zij gaan het geld afhalen terwijl wij naar onze couchhost thuis rijden om onze spullen uit de auto te halen. Onderweg vragen we ons af ze nu nog nàdat ze al geld hebben afgehaald over de prijs gaan discussiëren. Is dit mogelijk? Dat we onze Black Bandit verkopen aan de vraagprijs? Onze couchhost Kylie komt net thuis wanneer wij daar aankomen, we halen gauw de auto leeg, keren terug naar onze Zweuden, gaan naar de Post voor de 'transfer of ownership', moeten nog even met hen terugrijden naar hun hostel omdat ze hun paspoorten zijn vergeten maar dan is het geregeld. Auto weg en niet eens onderhandeld over de prijs: ZALIG! 
We wandelen weg en zetten ons met onze zakken vol cash en een kamerbrede glimlach achter een koffietje om verdwaasd wat mensen te kijken. Did this really happen?

De rest van de dag dwalen we wat rond in het centrum van Auckland en 's avonds pikt Kylie ons op om ons een lift te geven naar huis op het schiereiland Te Atatu nét buiten Auckland. Het is vrijdagavond voor hen én wij hebben iets te vieren dus we drinken er eentje (twee, drie,... twaalf?) met haar broer Ian en diens vrouw Elysha bij wie Kylie inwoont. We gaan naar de winkel om alle ingrediënten te halen voor een barbecue, gooien steak op de grill en wedges in de oven, er komen maten van Ian en Kylie langs,... Gezellige avond! Wat doen we met de rest van onze heerlijk stressvrije 6 dagen in Nieuw-Zeeland? We gaan naar een strand bij de westkust met zwart, vulkanisch zand met Ian, Elysha en vrienden van hen. We doen nog 2 barbecue's waar Maarten keer op keer zijn wedges verbetert tot de perfectie! We gaan souvenirshoppen in de stad. Maarten maakt zijn famously heerlijke spaghettisaus voor onze hosts, we schatten zo'n 5 liter en er blijft niets van over! We delen reisverhalen met Kylie en tips met Ian en Elysha die binnen 2 jaar eenzelfde trip gaan doen in Azië en Europa. We helpen de ouders van Ian en Kylie met een hele hoop nieuwe meubels het huis inladen en delen mee een familydinner van keilekkere risotto! We horen dat we bij celebrities couchsurfen: Ian heeft anderhalf jaar gewerkt op een crabfishing boat en was te bewonderen in al zijn stoerheid op 'Deadliest Catch' op Discovery Channel én de oudste Thomas-zus heeft als naakte slavin gefigureerd in 'Spartacus' :) We spreken af met Sarah, tweede helft van het Menheere-duo, Chirowelbekende en net gearriveerd om 5 weken in Nieuw-Zeeland rond te karren en tegelijk haar zus een bezoekje te brengen. 

En we pakken voor de allerlaatste keer onze rugzak in...


Het heeft geen zin om hier te beginnen beschrijven hoe we ons daarbij voelen. Blij, droef, nerveus, alles tegelijk? Het is alsof we in een tijdscocon zitten waar het voorbije anderhalf jaar al even onwerkelijk lijkt als onze nakende thuiskomt. Maar we kijken er wel ontzettend naar uit om iedereen terug te zien!


Wij vertrekken dadelijk naar de luchthaven voor een reis terug in de tijd! Tot vrijdag, in België! :)

Van Arthur's Pass rijden we na onze hike naar Avalanche Peak dezelfde dag nog zuidelijk richting Mount Cook, in een grote boog om de Zuidelijke Alpen. En het begint weer te regenen... Seriously? We stoppen in Mount Somers bij de publieke toiletten en zien daar een picknicktafeltje en gezien het even mindert beslissen we daar alvast snel te koken, de kampplaats waarnaar we onderweg zijn heeft geen cooking shelter. Na het eten zien we dat je er ook mag kamperen voor 15 dollar per tent, 3 dollar meer dan in de DOC-site waarnaar we onderweg zijn én hier hebben ze douches, een keuken, stromend water en een toilet dat doortrekt... De keuze is snel gemaakt :) We zetten ons tentje op en vallen doodmoe snel in slaap! De volgende ochtend blijkt het een mooie dag te zijn en genieten we van een douche en het plezier van es níet eerst naar de rivier te moeten met een kookpan om afwaswater te gaan halen en een leger zandvliegjes om ons heen. Het regent zelfs niet! Life is good :) We zetten ons in het zonnetje met onze muesli én zelfs een koffietje (courtesy of Mrs. Wendy Cullen, campsite manager!), heerlijk! 
We rijden verder tot Geraldine om inkopen te doen (de dorpjes zijn in Nieuw-Zeeland zo mogelijk nóg kleiner dan die in Australië en er is niet overal een supermarkt...) en mails te checken via de wifi in de plaatselijke bib. Waar ik heel toevallig net een mailtje lees van mijn zus met de contactgegevens van familie van een vriendin van mijn oma... In Geraldine! Frans en Marianne Lemmens doet niet meteen een belletje rinkelen bij de bibliothecaresse maar de kersen vooraan in de straat van het adres, die mogen we zeker niet nalaten te proeven! Frans en Marianne blijken de trotse kwekers van die kersen te zijn :) We krijgen koffie, thee en bananencake en kletsen gezellig wat terwijl Frans af en toe naar buiten moet voor klanten en Marianne intussen pakketjes bijmaakt. Het is een prachtige dag en dan loopt de verkoop extra vlot dus Marianne moet even weg om kersen bij te gaan plukken. En dan bedenken we dat we evengoed een handje kunnen toesteken, is dat werk voor hun ook weer sneller gedaan! We leren weer heel wat bij over het melkveehoudersbestaan in Nieuw-Zeeland (toch wel ettelijke hectares groter dan bij ons!), het verlaten van je thuisland, het actieve leven van Kiwi's zelfs op - volgens Beneluxinterpretatie - 'vergevorderde' leeftijd (inspirerend!) en nemen dan afscheid om verder te rijden tot Lake Tekapo. We krijgen nog een flinke zak prachtig donkerrode, superlekkere kersen mee en die overleven geen 10 minuten in de auto, we snoepen ze meteen op! 
Bij Lake Tekapo vinden we een vijftiental kilometer uit het dorp bij een kleiner meer een keifijne kampplaats zonder enig artificieel licht. Perfect, want we blijven bewust hier slapen omwille van de prachtige sterrenhemel die je hier kan zien! Het hele gebied is sinds enkele jaren een 'sterrenhemelreservaat' en lichtvervuiling wordt hier tot een absoluut minimum beperkt. In combinatie met de grotendeels heldere hemel hier geeft dat zicht op een màssa aan sterren, je kan zelfs de melkweg zien! We zetten onze stoeltjes bij het water en drinken een wijntje met zicht op de ondergaande zon en de eendjes en zwarte zwanen op het meer, kruipen onze tent in met een filmpje en duffelen ons om 22u30 goed in – het wordt hier extrèèm laat donker – om ons te verbazen over het schouwspel boven onze hoofden. Supermooi!

Om 7u staan we op, pakken we in en rijden we door tot Mount Cook, met 3724m Nieuw-Zeeland's hoogste piek. De rit er naartoe is weer schitterend! Door een enorme vlakte omringd door grillige, granieten bergen met helemaal aan het einde de besneeuwde reuzen van de Alpen en als pronkstuk de prachtige Mount Cook tegen de achtergrond van een staalblauwe hemel! We zetten meteen ons tentje op en trekken weer de hoogte in naar Mueller's Hut. 1000m steil omhoog tot 1800m. Het eerste stuk kunnen we ons verstand op nul zetten, er zijn trappen (!) aangelegd, maar dan is het 'plantrekkerij' en wordt het weer een klimpartij over rotsen tot de bergkam waar we nog een kwartiertje de hoek omslaan tot aan de hut. Naar goede gewoonte krijgen we weer een prachtig uitzicht voorgeschoteld: besneeuwde toppen waar regelmatig met veel gekraak ijs vanaf barst dat in lawines naar beneden stort. Bergen, altijd een aanblik om stil van te worden. Omwille van de rust die ze uitstralen maar ook omwille van het gevaar en hoe nietig ze je doen voelen als kleine mens. We blijven lang op 'het terras' van de hut zitten en 5,5u nadat we dezeochtend vertrokken zijn staan we weer beneden. Hoe ongelooflijk dat de Nieuw-Zeelanders dit soort landschap zomaar in hun achtertuin hebben liggen?! Stel je voor dat dit het soort weekendjes zijn die je op 4u rijden kan doorbrengen! We frissen ons op en zetten ons in de schaduw (het resterende gat in de ozonlaag ligt knàl boven Nieuw-Zeeland en dat merken we jammer genoeg regelmatig, ondanks het veelvuldig smeren van SPF50!) in onze stoeltjes met een ciderke :) Zodra de zon achter de Alpen verdwijnt wordt het fiks koud dus we kruipen na het eten snel onze tent in, kijken een erbarmelijk slechte Australische film half uit (“Tomorrow When the War Started”, ons aangeraden door onze couchhost uit Canberra. Laat hem zeker ongezien.) en gaan slapen. 
Middenin de nacht word ik kotsmisselijk wakker en ja hoor, een uur later moet ik de tent uithollen. De rest van de nacht is meer waak dan slaap en ik laat Maarten de volgende dag alleen op wandel vertrekken terwijl ik, nog altijd misselijk, in de DOC office rondhang en een documentaire kijk over het nationale park hier. Na de spectaculaire hike van gisteren was Maarten's wandeling blijkbaar heel saai. Jammer voor hem maar ik ben toch blij dat ik niets heb gemist :) We rijden meteen door tot de kampplaats in Mount Somers waar we eerder ook al verbleven, steken een wasmachine in - die ook 's avonds nog droogt omdat het hier zolang licht blijft - en zetten ons nog zolang mogelijk in het zonnetje. Nieuw-Zeeland is al goede training gebleken voor onze terugkomst: genieten van de zon zolang ze er is :) De volgende dag ben ik beter maar is de hemel weer muisgrijs en hangt er een dikke mist. We wilden naar Mount Sunday rijden waar Edoras is opgenomen voor 'Lord of the Rings' maar veel gaan we daar nu niet van zien. 

Dan maar meteen door naar Christchurch, aan de oostkust van het Zuidereiland. Om 14u komen we aan bij Kate, een vriendin van Luka. We hebben haar 3 jaar geleden kort ontmoet op het meest bekende festival van België, Clamotte Rock in Herenthout-City, waar ze ons uitnodigde haar zeker te komen opzoeken in Nieuw-Zeeland. Ze heeft even in Antwerpen gewoond en is na nog een tussenstop van een jaar in Londen en een paar maanden in India na 4 jaar buitenland weer thuis! Christchurch werd zowel in 2009 als 2011 hevig getroffen door een aardbeving en ook het huis van Kate's familie werd hierdoor vernietigd. Hun thuis wordt heropgebouwd en voorlopig verblijven ze in een klein huurhuis van hen dat ze nu gelukkig zelf ter beschikking hebben. De eerste nacht zetten we onze tent op in de tuin, Kate's mama Jan heeft een vriendin uit Barcelona op bezoek die in de living slaapt: full house bij de McKeogh's! :) Kate neemt ons mee op een wandeling door de stad en het geeft zowel een trieste als hoopvolle aanblik. Alle bezienswaardigheden die in de reisgidsen staan zijn ruïnes, de uitgaansbuurt werd volledig platgelegd, musea en kunstgallerijen worden heropgebouwd,... Maar langs de andere kant is de stad ook in volle opbouw, worden gevels opgefleurd met prachtige, enorme graffiti (waaronder onze ROA!) en is de winkelstraat nu een opeenstapeling (soms heel letterlijk) van kleurige containers die er even funky uitzien als 'gewone' winkels. Ze promoten zichzelf tegenwoordig zelfs als 'Quake City', alles om er bovenop te komen! 's Avonds eten we met z'n allen samen buiten op het terras, Jan is een geweldige kok en er sneuvelen ettelijke flessen wijn zo met ons zessen! Wanneer we gaan slapen hebben we echter één probleem... De kat van de buren, “charming Charmaine”, die serieus affectieverslaafd is brengt haar dagen door bij Kate's familie - om uitgebreid geaaid te worden - en haar nachten (en maaltijden) bij haar baasje. Alleen is ze zó gefascineerd door onze tent dat ze niet te bewegen is om naar huis te gaan. Allemaal goed en wel maar op een gegeven moment zet ze haar nagels in het buitenzeil en we zouden onze tent toch liefst waterdicht willen houden :) We pakken haar op en kloppen aan bij Kate waar haar mama voorstelt om de tent gewoon open te laten staan, ze wil gewoon even kijken en zal dan vast wel naar huis gaan! Maar nieuwigheden zijn voor katten blijkbaar interessanter dan eten en de hele nacht wandelt ze over ons heen zodat er van slapen niet veel in huis komt. Bugger. De volgende twee nachten kunnen we gelukkig gewoon in de living slapen. Aaaah tussen 4 muren, toch echt wel comfortabeler dan in een tent! De volgende dag doen we wat online administratie, bezoeken we het museum (tof!) en koken we onder de vakkundige leiding van Jan een heerlijk avondmaal bij mekaar van steak, aardappeltjes uit de oven, een slaatje en courgettefritters. Bij een aantal lekkere wijntjes hebben we het onder andere uitgebreid over het reizigersbestaan (Kate's ouders hebben zelf al veel tijd in het buitenland doorgebracht, onder andere in Duitsland, Libië en China), het roadtrippen in Nieuw Zeeland met alle gevaren vandien en gelijke onderwijskansen voor Maori kinderen. Best wel boeiend om het hierover te hebben met drie leerkrachten! 
Op onze laatste dag in Christchurch rijden Maarten en ik naar Banks Peninsula - vakantiebestemming par excellence hier - en een vulkanische uitstulping van de oostkust waar je een prachtig ritje kan maken over de oude vulkanische bergrand met zicht op het heuvellandschap en ettelijke baaien tot je middenin bij het schattige dorpje Akaroa aankomt, voorheen een mini Franse kolonie. We eten een portie fish & chips (ofte op zijn Kiwi's: 'fush & chups') en rijden via een megalange en supersmalle onverharde weg langs de andere kant van het schiereilandje via Lyttleton, de haven van Christchurch, terug. Leuk uitje! 's Avonds neemt Markus, Kate's papa, ons nog mee naar hun 'echte' huis, waar we zien wat de aardbeving bij zoveel familie's hier heeft teweeggebracht: confronterend. Het was super om nog eens een uitvalsbasis te hebben voor 3 nachten en we bedanken Kate's familie voor hun gastvrijheid, ook onder hun provisoire omstandigheden, alvorens onze trip verder te zetten opnieuw het binnenland in over Lewis' Pass naar Nelson Lakes!

We stoppen er bij het door extréém veel zandvliegjes geplaagde Rotoroameer, we praten op onze kampplaats met een Cubaans meisje over de huidige situatie in Cuba (rottig) en het leven aan en na Harvard, waar ze gestudeerd heeft (boeiend) en beginnen bij St. Arnaud bij gebrek aan tijd een daghike richting Lake Angelus. We hadden hier een vierdaagse hike willen doen maar kunnen die er niet meer inproppen vóór de start van onze hike in Abel Tasman en willen het Noordereiland ook niet helemààl tekort doen door nog eens op onze stappen terug te keren. Alleen jammer wanneer we op onze saaie hike naar boven van wandelaars die wél het hele circuit hebben gedaan moeten horen dat we er ook een zware maar doenbare tweedaagse hadden kunnen van maken... Te laat! We verlengen onze daghike dan maar (hij blijkt veel korter te zijn dan verwacht) door een heel eind richting Lake Angelus te lopen over de bergkam en worden getrakteerd op weer maar eens een prachtig uitzicht op de ons omringende grijze reuzen! Het dagelijkse zandvliegjesfestijn is hier jammer genoeg weer extreem vervelend, ze zijn met veel en het zijn stiekemerds! We lopen 2 avonden op rij superveel megahard jeukende beten op. Wat een paradijs zou Nieuw-Zeeland zijn zonder die bloody bastards!

On we go naar de noordkust van het Zuidereiland, onze laatste bestemming hier. We lopen wat rond in het chille stadje Nelson, halen onze tickets op voor de Abel Tasmanhike, we slagen er éindelijk in onze Australische rekening af te sluiten (Commonwealth is officieel de slechtste bank óóit...), we horen van de Queenstown council dat de boete voor onze Black Bandit geannuleerd werd, we zoeken en vinden een couchhost voor Wellington én we komen in de bib Dorien Knaeps tegen waarmee ik samen psychologie heb gestudeerd :) We kamperen bij Ruby Bay, een superchille kampplaats naast een enorm keienstrand met doortrektoiletten, vuilbakken, drinkbaar water uit een kraantje én koude douches: driewerf hoezee! De camping manager is een heerlijk figuur met een droog gevoel voor humor die op zijn krakkemikkige fiets op de enorme kampplaats van tent naar campervan fietst om de campingfee te innen. We zetten onze kampeerstoeltjes op 'de dijk' en drinken een wijntje bij de ondergaande zon: hier komen we terug! De volgende dag verkennen we de rest van de noordkust: Motueka waar we bij 'Toad Hall' keilekkere pie (steak & cheese en hert) smullen als lunch en terugkomen voor heerlijke koffie, naar Takaka voor lookouts over de kustlijn en dan naar de dichtstbijzijnde kampplaats bij het begin van de Abel Tasmantrack. Great Walk n°2! Alleen zitten daar een viertal irritante, arrogante Fransozen langs ons die uitgebreid lachen met het Waalse accent (Gaat het een beetje ja, Frenchies? Ik heb ons verdedigd!!!) en tot 3u 's nachts luidruchtig over volstrekt stompzinnige onderwerpen liggen te leuteren en één van de twee meisjes ruzie krijgt met haar lief nadat hij op mijn vraag best wat stiller wil praten maar zij kwaad wordt omdat blijkbaar “... mijn welzijn voor hem belangrijker is dan het hare, zij wil blijven kletsen putain!”. 3u later gaat onze wekker alweer en rijden we naar Marahau om onze hike te starten.

We hadden al gezien dat het weer slecht zou zijn maar dat het zó slecht zou zijn hadden we niet zien aankomen... We zitten namelijk in 'the sunniest region of the South Island!'. Ze hebben hier sinds vóór Kerst geen regen meer gezien. But we got lucky! Het miezert, regent en gíet voluit de volledige eerste dag. Aangekomen bij de eerste hut wringen we onze T-shirts uit (we waren nog hoopvol dat het zou stoppen en hebben onze regenjas daarom niet aangedaan...), lunchen we en wachten we op een regenpauze om verder te wandelen. Na een halfuurtje stopt het even en wandelen we snel door, om na 2u weer in de regen door te trotten... We komen na 23km doorweekt aan bij Bark's Bay, onze slaapplaats, en wachten opnieuw op een moment zonder regen om onze tent te gaan opzetten. Lang leve quick-dry in deze omstandigheden! We zien véél katoenen T-shirts en jeans in de hut vruchteloos te drogen hangen... In een lichte miezerregen zetten we snelsnel onze tent op (we winnen volgens ons moeiteloos de tent-opzet Olympics. In under 3 minutes...) vooraleer de cooking shelter in te spurten waar na een kwartiertje nog 4 doorweekte Duitsers, een kanoënd Zweeds koppel, een no-nonsense Tsjechische en een zanikende Amerikaanse aankomen. We verdelen de ruimte onder ons tienen en hangen kleren en rugzakcovers te drogen overal waar er plaats voor is. Het is ellendig, maar we zitten tenminste allemaal in hetzelfde schuitje :) De volgende ochtend zijn onze koekjes opgegeten door muizen maar de rest is veilig gebleven, olé! De anderen hebben meer schade geleden en hadden muizen over hun tent lopen... We zijn vroeg wakker en gebruiken een window of opportunity van even geen regen om snelsnel de tent nat in te pakken alvorens het weer begint te gieten. We wachten nog 2u langer en dan vermindert de regen tot miezer, time to head on! De Amerikaanse komt met ons mee, ze heeft iemand nodig 'om haar te motiveren onderweg'. Ze heeft al de ganse avond en ochtend gezeurd over hoe vervelend het voor haar is dat het regent (want voor ons is de regen natuurlijk helemaal geen probleem hoor!) en we hebben geen zin om babysit te spelen dus we vertellen haar meteen dat we snél wandelen en weinig kletsen zodat we zo weinig mogelijk tijd moeten doorbrengen in de regen en zo snel mogelijk op de volgende kampplaats zijn. Ze mag mee, maar dan wel volgens ónze regels :) Deze keer doen we wél onze regenjassen aan en dat blijkt meteen een slecht idee. Het regent maar het is hier niet koud dus na een kwartiertje is onze regenjas ook aan de binnenkant 'nat' en plakt hij tegen ons lijf. Great. Tegen de middag komen we aan in Awaroa en klaart het eindelijk op! We leggen alles te drogen in de zon terwijl we lunchen en wachten op het laagtij om de rivier over te steken voor het laatste deel van de hike vandaag. Het mag dan nog terug beginnen regenen, de tent is tenminste droog! Anderhalfuur later zijn we in Totaranui, onze laatste kampplaats van de hike en wàt voor één! We liggen in een baai op 5m van een prachtig, goudgeel strand bij een helderblauwe zee, echt prachtig! Er is geen wolkje meer aan de hemel dus we zetten snel onze tent op en reppen ons naar het water... Om daar even snel weer uit te spurten want het water is iiiiiiijskoud! Het is een luxekampplaats, ze hebben zelfs koude douches! Die gelukkig niet zo koud meer aanvoelen na de ijzige zee waar we net uitkomen :) Thermals aan en we beginnen aan mijn voorgerecht: Nieuw-Zeelandse kokkels, vers van het strand! Maarten heeft terwijl we de rivier overstaken er een vijftiental bij mekaar gezocht, en dat terwijl hij zelf niets eet wat de zee voortbrengt! We stomen ze open en ze zijn echt keilekker! We zetten ons aan het picknicktafeltje samen met 2 Zwitsers, onze zeuramerikaanse en een niet-zeuramerikaanse om te eten, delen reisverhalen en lachen wat af tot het donker wordt en... begint te regenen, waarop iedereen naar zijn of haar respectievelijke tent crosst :) De volgende dag zouden we de hike nog kunnen verder zetten maar eerlijk, we hebben er niet veel zin meer in. Het is wel een supermooie dag weer dus we nemen onze muesli mee naar het strand en zetten ons bij Antoine de Zwitser en Cassidy de niet-zeuramerikaanse om te ontbijten. Heerlijk! Een halfuurtje later zijn we alweer klaar om te vertrekken op onze liftmissie naar The Black Bandit die nog aan het andere eind van de hike geparkeerd staat, een kleine 100km verderop. Na 3 kwartier wandelen worden we opgepikt door een uitgeweken Brit, professor astronomie, waarna we in Takaka verder meegenomen worden door Shane, een uitgeweken Zuid-Afrikaanse airco-installateur, waarna we bij Kaiteriteri verder worden opgepikt door Liz, een Britse gepensioneerde die haar dochter hierheen is gevolgd. 3,5u later al is het een blij weerzien met The Batmobile en rijden we terug naar Ruby Bay. Twee keer naar dezelfde kampplaats om te kamperen is al genoeg om ons een thuisgevoel te geven, zo ver is het gekomen...

Van het westen van de noordkust rijden we naar het oosten van de noordkust, de Marlborough Sounds! Wat kan je hier zien? Prachtige fjorden, schattige dorpjes, veel zeevruchten en natuurlijk: wijngaarden! De regio rond Marlborough staat bekend om zijn witte wijnen, vooral Sauvignon Blanc, dat moeten we gaan testen :) Maar eerst de Sounds! We rijden door bossen en over lege bergkammen met aan weerszijden kilometerslange grillige fjorden tot de French Pass, één van de uiterste punten van de fjorden met zicht op de Cook Straat. De weg leidt ons dwars door weides vol schapen en koeien die in de stevige wind tussen de flaxgrassen lopen te grazen. Buiten een handvol boerderijen is hier niets, het lijkt alsof je naar het einde van de wereld rijdt. De dag erna gaan we wijnproeven rond Blenheim terwijl er in de verte een bosbrand woedt die die nacht al 150 hectaren bosbouw in de as heeft gelegd en waarboven voortdurend blushelikopters af en aan vliegen, creapy! We gaan ook voor de eerste keer sinds lang nog eens 'echt' uit eten bij één van de wijnkelders, Hans Herzog, (yummmmm!) en we nemen een rosé mee van Huia, for a special occasion :)

En dan is het na 6 weken tijd om het Zuidereiland te verlaten! We kamperen bij Whatamango Bay (Heb je'm? What a mango!), de dichtstbijzijnde bij de ferry in Picton waar we de volgende dag om 4u30 al moeten zijn... En het is de meest winderige kampplaats OOIT! De wind huilt en giert de hele nacht om ons heen en het heeft ook flink geregend. We parkeren onze johnnybak als windbreker dwars vóór onze tent maar veel helpt het niet... Er schuiven donkere, dreigende wolken voorbij de helwitte maan boven de fjord waarin we kamperen en we moeten 's ochtends vroeg onze tent stevig vasthouden bij het inpakken om ze niet weg te laten waaien. Maar de belangrijkste test die ochtend: start de auto om 4u15? We hebben één keer een lege batterij gehad bij Mount Cook dus fingers crossed! Maar The Black Bandit laat ons niet in de steek :) Om 6u15 zitten we dan eindelijk op de ferry maar veel zien we niet; het is bewolkt, regenachtig en koud en de Cook Straat ligt er niet bepaald kalm bij... Tot zover het zogenoemde 'mooiste ferryritje ter wereld', voor ons is het vooral heel bouncy :)




En dan het Noordereiland, te beginnen met Windy Wellington! Meer daarover in blog 26, de laatste van 18 maanden ervaringen neerschrijven :)