En voor je het weet is het tijd voor een eerste blogpost uit Australië!
Onze tijd in Adelaide is voorbijgevlógen! Gezien we vooral gewerkt hebben zijn er niet teveel grote avonturen te vertellen, maar toch, een verslag :)
Zaterdagochtend 6 september komen Margit en Wouter ons in hun Aussie Ford Laser johnnybak (mét spoiler) van de luchthaven halen! Zodra we van het vliegtuig afstappen is het duidelijk dat we in een andere wereld zijn aanbeland, bevreemdend maar fijn :) Je bent opnieuw in staat om alle conversaties om je heen te begrijpen, heel gekke gewaarwording in het begin! En nog beter, iedereen rondom ons begrijpt ons óók als we iets vragen, joohoow! Aussies hebben de reputatie vriendelijke pee's te zijn en dat kunnen we tot nogtoe alleen maar beamen. Iedereen gaat heel informeel en joviaal met mekaar om, superrelax! “Hello guys, did you have a nice flight? What can I get you?” Bacardi! We nemen in de duty-free nog snel een fles rum mee voor Margit en Wouter want omwille van onze tussenstop in Kuala Lumpur mochten we vanuit Indonesië niets van alcohol meenemen: bummer! Gewapend met booz, handbagage en enkel Maarten's rugzak (de mijne heeft de blitzoverstap in Kuala Lumpur niet gehaald...) komen we Margit tegemoet!
Het is een kort ritje van de luchthaven tot casa Margit & Wouter maar we kijken onze ogen uit: hoe anders is alles weer! Schone straten, vuilnisbakken langs de weg, mooi onderhouden voortuintjes, westerse huizen, winkelketens,... Ergens ziet het er bekend uit en tegelijk voelt het ook totaal anders aan van uitzicht dan Europa: vreemd!
Het appartement van Wouter en Margit is gezellig en ligt in een leuk buurtje. We krijgen een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld dat we zoooo gemist hebben: een boke met kaas en confituur (en lékker brood, geen wit chemisch-smakend flutbrood uit een plastic zak zoals in Azië!), cornflakes en gefilterde koffie met echte melk in plaats van warm water met koffiegruis en gecondenseerde melk. Ze hebben zelfs Nutella, zaleeeeeug!!!! We gaan meteen naar de supermarkt en kopen alle ingrediënten voor Maarten's famous spaghettisaus die avond. Onze dag kan niet meer stuk :)
Slapen doe je toch nooit echt op een vliegtuig dus we zijn 's avonds dan ook kapot en vallen meteen als een blok in slaap op de megaluchtmatras in Margit en Wouter's logeerkamer die ons stekje zal worden voor de komende maand! We slapen héél lang uit en rijden dan met Margit naar iets wat een begrip zal worden in onze woordenschat de komende maand 'de Woolie's'. Aka Woolworth, een supermarkt op 5 minuutjes rijden van Margit. Ofte, hoe een jaar van marktjes en 7/11-adepten van een tripje naar een supermarkt die er vaagweg bekend uit ziet een feest kan maken :) En een feest is het maar we vallen toch lichtjes achterover van de prijzen! Zelfs al hadden Margit en die andere Aussie-kenner Sofia ons al verteld hoe duur alles was in Australië is het toch nog confronterend om te zien. De goedkoopste melk beschikbaar kost 70 eurocent per liter, 5 euro voor een kg courgette, 7,5 euro voor een kg champignons, 1,40 euro voor een kg aardappelen,... Vlees is dan weer wél goedkoper dan in België, wat Maarten zó enthousiast maakt dat er de komende maand sowieso wekelijks en soms tweewekelijks steak op het menu staat :)
Margit heeft er als tussenpersoon voor gezorgd dat er al een job in de tentenbouw op Maarten staat te wachten bij aankomst maar ik moet nog werk zoeken en maak daar maar meteen werk van, no pun intended. Margit en ik fietsen naar het centrum om een kijkje te nemen op de Central Market waar ze had gehoord dat de kraampjes altijd wel een helpende hand kunnen gebruiken. Alleen is die blijkbaar toe op zondag :) No worries (australisme n°1), dan maar een klein toertje door de CBD, ofte Adelaide centrum, en een koffietje drinken. Een lékker koffietje, want koffie is Aussie-fuel, ze overleven niet zonder zal later nog blijken. Het zijn koffiesnobs tot en met en ze hebben zelfs een eigen koffie uitgevonden, 'a flat white'. Minder dan de juiste blend vers gemalen koffiebonen uit een espressomachine komt er niet in, en de melk moet tot de juiste temperatuur gestoomd zijn en afhankelijk van de bestelde koffie met de correcte hoeveelheid schuim geserveerd worden. De job van barista wordt hier hoog in het vaandel gedragen, cheers mate! (australisme n°2)
Wanneer we terug thuis komen zitten Wouter en Maarten footie te kijken. Footie (australisme n°3), ofte 'Aussie Rules' is een soort van rugby dat gespeeld wordt op een cricketveld en hier ontzéttend populair is. Het onvoorspelbare stuitergedrag van de 'bal' geeft de wedstrijd wel een nogal hoog kansspelgehalte... Dat gezegd zijnde, de spelers zijn allesbehalve doetjes en staan vaak bloedend op het veld, wat ze koste wat het kost proberen te verbergen om toch maar niet van het veld gestuurd te worden. Let's face it, voetbal is voor pussies! Net wanneer wij aankomen is het AFL, dé footiecompetitie van het jaar, maar Adelaide heeft jammer genoeg de finale nét niet gehaald! 's Avonds staat er puree met gestoomde bloemkool en steak op het menu, aaaah heerlijk Belgisch :)
Maandag gaat Maarten langs bij Renniks, het tentenbedrijf waar hij aan de slag kan. Even een bummer wanneer hij hoort hoeveel hij 'maar' gaat verdienen, de fabelachtige bedragen waarover we gehoord hadden onderweg blijken toch iets te goed om waar te zijn. Nu goed, zolang we onze auto en visa bij mekaar kunnen verdienen is ons doel eigenlijk bereikt dus we laten het niet teveel aan ons hart komen! Ik maak een Australisch cv aan, solliciteer online op enkele jobs en bel Randstad op maar de arbeidsmarkt in Zuid-Australië is al even niet meer in tip-top shape zo blijkt... Tijdelijke jobs zijn al helemaal niet dikgezaaid en ze raden me aan gewoon het centrum in te trekken en zaken binnen te wandelen. Hmm, opnieuw na alle verhalen over Australië, land van jobs & hoge lonen, toch niet echt wat we verwacht hadden.
Die avond zijn Maarten en ik exact een jaar onderweg en dat moet gevierd worden! We gaan lekker eten in een Italiaans restaurant met ons vier en nog enkele collega's van Wouter en in een tof café – een écht café met een toog en bier van de tap zoals bij ons!!! – nog iets drinken: lovely!
De volgende dag gaat mijn missie vind-een-job verder en fietst Margit opnieuw met me mee naar de Central Market. De meeste kramen zijn echter niet geïnteresseerd in iemand voor een tijdelijke job, tot we bij een groentenkraam terecht komen waar ik zelfs meteen een try-out mag doen: hoi! Margit had gelukkig al afgesproken met Angel, een vriendin, en na 3u ben ik aangenomen voor een part-time en mag ik donderdag starten. Ik wil toch liefst zoveel mogelijk uren werken dus ik zoek de dag erop nog verder en kan bij een restaurant diezelfde avond meteen opnieuw een try-out doen. Het gaat allemaal dan toch vlotter dan gedacht! 's Avonds keer ik met de tram terug naar het centrum en start om 18u tot... 1u30 's nachts... In plaats van een try-out van 3u een try-out van 7,5u dus maar het wordt onverwacht superdruk om 21u - in een restaurant dat tot 5u 's ochtends open is - en ik wil mijn potentieel toekomstige collega's niet dumpen in een overvol restaurant... Om 24u belt Margit – die er terecht van uit ging dat ik ten laatste rond 22u wel thuis zou zijn... – toch eens naar het restaurant om te horen waar ik ben :) Ik werk nog even door en krijg dan een lift van de pizzabezorger terug naar huis! Ta! (australisme n°4) Ik kan meteen beginnen om de nachtshift tot 5u 's ochtends in te vullen... aan 15 dollar bruto per uur! Nog onder het minimum dàgloon zelfs... Niet legaal en met 35% belastingen en dagelijks een dure heen-en-terugrit met de tram zou daar netto niet veel meer van overblijven. Toch maar verder zoeken...
De dag erop keer ik 's ochtends terug naar de Central Market voor mijn eerste werkdag wanneer ik meteen door de baas apart wordt geroepen dat hij mij toch niet tewerk zal kunnen stellen als ik niet langer dan 6 maanden blijf... Qué? Een telefoon, ooit van gehoord? Zodat je mij niet 's ochtends vroeg tot daar hoeft te laten komen voor niks? Ik sta lichtjes op ontploffen, vertel hem beleefd maar beslist dat zijn manier van communiceren in de toekomst wel ruimte voor verbetering laat en doorkruis dan maar de ganse CBD waarbij ik elk – werkelijk élk – zaakje binnenwandel waar de kans bestaat dat ze me aannemen. Ik besef meteen hoe werklozen na verloop van tijd ontmoedigd geraken wanneer ik voor het eerst ervaar wat een dag lang van afwijzing met je doet: pffffffft! Na een viertal uur probeer ik nog een paar zaakjes die (richting Margit) net buiten het centrum van de stad liggen maar die ik wel al een paar keer vanuit de tram had zien liggen. Zo kom ik via doorverwijzing na doorverwijzing (keivriendelijk van hen!) terecht in Halifax Street, waar ik restaurant 'The Greek' binnenwandel. En bingo! Ik mag de volgende dag een try-out doen en wordt aangenomen voor een legaal uurloon :) Good on me (australisme n°5), de aanhouder wint!
Veel valt vervolgens over mijn waitress perikelen niet meer te vertellen: Aussies op restaurant zijn ofwel de tofste klanten ooit ofwel zó'n wankers (australisme n°6), dat heb ik in België nóóit meegemaakt tijdens mijn studentenjaren. Mijn collega's zijn toffe peren en ik heb het er prima naar mijn zin! Ik blijf wel verder zoeken naar een aanvullende job die ik pas zo'n 2 weken voor we weer op pad gaan vind, mààr alle beetjes helpen :) De bakker op 3 minuten wandelen van Margit's huis heeft hulp nodig: I'm your woman! Jammer dat het stomvervelend werk is wel, holy cow! Het is een bakkerij/koffieshop/broodjesbar, we staan telkens maar met 2 in de zaak, de bakkersvrouw is extreem controlerend en heeft een kuismanie, ze hebben géén afwasmachine en Aussies hebben veel fontonten bij zowel hun koffie als hun broodjes, waarbij geen standaardbroodjes bestaan maar je elke mogelijke variëteit 'and then some' ter plekke mag laten maken. Efficiënte werkomgeving? Not so much... Ik heb een paar keer de neiging moeten bedwingen om luidkeels te gillen: “Als jullie nu allemaal eens normààl zouden doen!”. Het is mij telkens gelukt, toch wel fier.
Pinxten beleeft alleszins meer avonturen dan ik bij Renniks Hire met tripjes naar de outback om in the middle of nowhere een tent te gaan opzetten, jobkes bij de kerkgemeenschap van Italiaanse maffiosi, 'roo barbie' lunchbreaks (kangoeroe barbecue, australisme n°7), beef jerky proeverijtjes in de 'ute' (utility vehicle, australisme n°8) en Crocodile Dundee momentjes met collega's Mick en Jack!
Andere bronnen van inkomsten zijn een paar betaalde schildersessies in het nieuwe huis van de Britse Corinne en Ben, dominee en dominee's vrouw en vrienden van Margit, én een betaald experiment bij een collega van Wouter op de faculteit psychologie van de universiteit van Adelaide :)
Wat doen we nog meer? We leren Angel en haar familie kennen, een Amerikaanse vriendin van Margit met eigenzinnig maar superschattig driejarig zoontje Liam waar Margit op babysit. We gaan de Britse Corinne en Ben's net verkregen Australische citizenship vieren op een barbecue in het park waar wij vreemd genoeg de enigen zijn die vlees bij hebben? Maar het is wel gezellig en wàt een uitvinding ook! Elk park hier is voorzien van een GRATIS barbecuestel voorzien van gas en al met picknicktafel in de buurt: hoe heerlijk?! Wat nog? We spelen vele spelletjes Carcasonne in de zon in het park en 's avonds thuis na het eten :) We leren Margit's toffe Venezolaanse onderburen kennen op wiens éénjarige dochtertje Aylene Margit ook babysit en met wie we een barbecue doen waarbij Eduardo vlees klaarmaakt dat zo lekker is dat onze steak, kangoeroe en lamskofta er compleet bij verbleken... Maarten en ik vieren ons tienjarig samenzijn met een dagje citytrippen in Adelaide's CBD, een bezoekje aan het South Australian Museum en good old tooghangen in een écht café als aperitief voor een etentje bij de gezellige Italiaan Amalfi! Ik mag het personeelsfeestje meemaken bij de eigenaars van 'The Greek' thuis, villa met zwembad en een buffet van Griekse lekkernijen, gegrilde kreeft, scampi's en oesters en spelletjes beerpong :) We hebben Cass en Nick, waarmee we samen de Huayhuash-trek hebben gedaan in Peru 4 jaar geleden, bezocht in hun praaaachtige huis in de Adelaide Hills! Cass had een schitterende barbecue voorbereid met heerlijke slaatjes en ons rondgeleid op hun domein (doméín, met stuwmeer en al!) met de twee honden die in speedtempo rond ons heen cirkelden en Poppy, hun dochtertje van 6 maanden, altijd tevreden glimlachend in de draagzak met een hoedje op :)
En verder hebben we natuurlijk een auto gekocht! Ons transport én slaapplaats voor onze roadtrip in Ozlandia voor een dikke 2 maanden! Het aanbod in Adelaide is niet gigantisch en de besten zijn snel weg want er worden vehikels verkocht waarbij we meer vermoeden een rammelkar vast te krijgen dan wat anders... Gelukkig vinden we een Duits meisje dat een Ford Falcon stationwagon aanbiedt van 2004, goed onderhouden, alle nodige kampeermateriaal en een dikke matras achterin met zachte kussens en deken er nog bij! Wanneer Margit's zus Karen op bezoek komt kunnen we meteen ons bakske in de meest extreme omstandigheden al testen want het is hier wel lente maar dat wil niet zeggen dat alle dagen hier mooi zijn. Voor onze eerste 3 nachten in Ozcar (zo heeft ie toch al een naam) is het flink koud! Maar de matras ligt heerlijk, Maarten past er in volle lengte in, de kussens zijn zalig fluffy en de combinatie slaapzak-deken werkt supergoed!
Onze tijd in Adelaide is voorbijgevlógen! Gezien we vooral gewerkt hebben zijn er niet teveel grote avonturen te vertellen, maar toch, een verslag :)
Zaterdagochtend 6 september komen Margit en Wouter ons in hun Aussie Ford Laser johnnybak (mét spoiler) van de luchthaven halen! Zodra we van het vliegtuig afstappen is het duidelijk dat we in een andere wereld zijn aanbeland, bevreemdend maar fijn :) Je bent opnieuw in staat om alle conversaties om je heen te begrijpen, heel gekke gewaarwording in het begin! En nog beter, iedereen rondom ons begrijpt ons óók als we iets vragen, joohoow! Aussies hebben de reputatie vriendelijke pee's te zijn en dat kunnen we tot nogtoe alleen maar beamen. Iedereen gaat heel informeel en joviaal met mekaar om, superrelax! “Hello guys, did you have a nice flight? What can I get you?” Bacardi! We nemen in de duty-free nog snel een fles rum mee voor Margit en Wouter want omwille van onze tussenstop in Kuala Lumpur mochten we vanuit Indonesië niets van alcohol meenemen: bummer! Gewapend met booz, handbagage en enkel Maarten's rugzak (de mijne heeft de blitzoverstap in Kuala Lumpur niet gehaald...) komen we Margit tegemoet!
Het is een kort ritje van de luchthaven tot casa Margit & Wouter maar we kijken onze ogen uit: hoe anders is alles weer! Schone straten, vuilnisbakken langs de weg, mooi onderhouden voortuintjes, westerse huizen, winkelketens,... Ergens ziet het er bekend uit en tegelijk voelt het ook totaal anders aan van uitzicht dan Europa: vreemd!
Het appartement van Wouter en Margit is gezellig en ligt in een leuk buurtje. We krijgen een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld dat we zoooo gemist hebben: een boke met kaas en confituur (en lékker brood, geen wit chemisch-smakend flutbrood uit een plastic zak zoals in Azië!), cornflakes en gefilterde koffie met echte melk in plaats van warm water met koffiegruis en gecondenseerde melk. Ze hebben zelfs Nutella, zaleeeeeug!!!! We gaan meteen naar de supermarkt en kopen alle ingrediënten voor Maarten's famous spaghettisaus die avond. Onze dag kan niet meer stuk :)
Slapen doe je toch nooit echt op een vliegtuig dus we zijn 's avonds dan ook kapot en vallen meteen als een blok in slaap op de megaluchtmatras in Margit en Wouter's logeerkamer die ons stekje zal worden voor de komende maand! We slapen héél lang uit en rijden dan met Margit naar iets wat een begrip zal worden in onze woordenschat de komende maand 'de Woolie's'. Aka Woolworth, een supermarkt op 5 minuutjes rijden van Margit. Ofte, hoe een jaar van marktjes en 7/11-adepten van een tripje naar een supermarkt die er vaagweg bekend uit ziet een feest kan maken :) En een feest is het maar we vallen toch lichtjes achterover van de prijzen! Zelfs al hadden Margit en die andere Aussie-kenner Sofia ons al verteld hoe duur alles was in Australië is het toch nog confronterend om te zien. De goedkoopste melk beschikbaar kost 70 eurocent per liter, 5 euro voor een kg courgette, 7,5 euro voor een kg champignons, 1,40 euro voor een kg aardappelen,... Vlees is dan weer wél goedkoper dan in België, wat Maarten zó enthousiast maakt dat er de komende maand sowieso wekelijks en soms tweewekelijks steak op het menu staat :)
Margit heeft er als tussenpersoon voor gezorgd dat er al een job in de tentenbouw op Maarten staat te wachten bij aankomst maar ik moet nog werk zoeken en maak daar maar meteen werk van, no pun intended. Margit en ik fietsen naar het centrum om een kijkje te nemen op de Central Market waar ze had gehoord dat de kraampjes altijd wel een helpende hand kunnen gebruiken. Alleen is die blijkbaar toe op zondag :) No worries (australisme n°1), dan maar een klein toertje door de CBD, ofte Adelaide centrum, en een koffietje drinken. Een lékker koffietje, want koffie is Aussie-fuel, ze overleven niet zonder zal later nog blijken. Het zijn koffiesnobs tot en met en ze hebben zelfs een eigen koffie uitgevonden, 'a flat white'. Minder dan de juiste blend vers gemalen koffiebonen uit een espressomachine komt er niet in, en de melk moet tot de juiste temperatuur gestoomd zijn en afhankelijk van de bestelde koffie met de correcte hoeveelheid schuim geserveerd worden. De job van barista wordt hier hoog in het vaandel gedragen, cheers mate! (australisme n°2)
Wanneer we terug thuis komen zitten Wouter en Maarten footie te kijken. Footie (australisme n°3), ofte 'Aussie Rules' is een soort van rugby dat gespeeld wordt op een cricketveld en hier ontzéttend populair is. Het onvoorspelbare stuitergedrag van de 'bal' geeft de wedstrijd wel een nogal hoog kansspelgehalte... Dat gezegd zijnde, de spelers zijn allesbehalve doetjes en staan vaak bloedend op het veld, wat ze koste wat het kost proberen te verbergen om toch maar niet van het veld gestuurd te worden. Let's face it, voetbal is voor pussies! Net wanneer wij aankomen is het AFL, dé footiecompetitie van het jaar, maar Adelaide heeft jammer genoeg de finale nét niet gehaald! 's Avonds staat er puree met gestoomde bloemkool en steak op het menu, aaaah heerlijk Belgisch :)
Maandag gaat Maarten langs bij Renniks, het tentenbedrijf waar hij aan de slag kan. Even een bummer wanneer hij hoort hoeveel hij 'maar' gaat verdienen, de fabelachtige bedragen waarover we gehoord hadden onderweg blijken toch iets te goed om waar te zijn. Nu goed, zolang we onze auto en visa bij mekaar kunnen verdienen is ons doel eigenlijk bereikt dus we laten het niet teveel aan ons hart komen! Ik maak een Australisch cv aan, solliciteer online op enkele jobs en bel Randstad op maar de arbeidsmarkt in Zuid-Australië is al even niet meer in tip-top shape zo blijkt... Tijdelijke jobs zijn al helemaal niet dikgezaaid en ze raden me aan gewoon het centrum in te trekken en zaken binnen te wandelen. Hmm, opnieuw na alle verhalen over Australië, land van jobs & hoge lonen, toch niet echt wat we verwacht hadden.
Die avond zijn Maarten en ik exact een jaar onderweg en dat moet gevierd worden! We gaan lekker eten in een Italiaans restaurant met ons vier en nog enkele collega's van Wouter en in een tof café – een écht café met een toog en bier van de tap zoals bij ons!!! – nog iets drinken: lovely!
De volgende dag gaat mijn missie vind-een-job verder en fietst Margit opnieuw met me mee naar de Central Market. De meeste kramen zijn echter niet geïnteresseerd in iemand voor een tijdelijke job, tot we bij een groentenkraam terecht komen waar ik zelfs meteen een try-out mag doen: hoi! Margit had gelukkig al afgesproken met Angel, een vriendin, en na 3u ben ik aangenomen voor een part-time en mag ik donderdag starten. Ik wil toch liefst zoveel mogelijk uren werken dus ik zoek de dag erop nog verder en kan bij een restaurant diezelfde avond meteen opnieuw een try-out doen. Het gaat allemaal dan toch vlotter dan gedacht! 's Avonds keer ik met de tram terug naar het centrum en start om 18u tot... 1u30 's nachts... In plaats van een try-out van 3u een try-out van 7,5u dus maar het wordt onverwacht superdruk om 21u - in een restaurant dat tot 5u 's ochtends open is - en ik wil mijn potentieel toekomstige collega's niet dumpen in een overvol restaurant... Om 24u belt Margit – die er terecht van uit ging dat ik ten laatste rond 22u wel thuis zou zijn... – toch eens naar het restaurant om te horen waar ik ben :) Ik werk nog even door en krijg dan een lift van de pizzabezorger terug naar huis! Ta! (australisme n°4) Ik kan meteen beginnen om de nachtshift tot 5u 's ochtends in te vullen... aan 15 dollar bruto per uur! Nog onder het minimum dàgloon zelfs... Niet legaal en met 35% belastingen en dagelijks een dure heen-en-terugrit met de tram zou daar netto niet veel meer van overblijven. Toch maar verder zoeken...
De dag erop keer ik 's ochtends terug naar de Central Market voor mijn eerste werkdag wanneer ik meteen door de baas apart wordt geroepen dat hij mij toch niet tewerk zal kunnen stellen als ik niet langer dan 6 maanden blijf... Qué? Een telefoon, ooit van gehoord? Zodat je mij niet 's ochtends vroeg tot daar hoeft te laten komen voor niks? Ik sta lichtjes op ontploffen, vertel hem beleefd maar beslist dat zijn manier van communiceren in de toekomst wel ruimte voor verbetering laat en doorkruis dan maar de ganse CBD waarbij ik elk – werkelijk élk – zaakje binnenwandel waar de kans bestaat dat ze me aannemen. Ik besef meteen hoe werklozen na verloop van tijd ontmoedigd geraken wanneer ik voor het eerst ervaar wat een dag lang van afwijzing met je doet: pffffffft! Na een viertal uur probeer ik nog een paar zaakjes die (richting Margit) net buiten het centrum van de stad liggen maar die ik wel al een paar keer vanuit de tram had zien liggen. Zo kom ik via doorverwijzing na doorverwijzing (keivriendelijk van hen!) terecht in Halifax Street, waar ik restaurant 'The Greek' binnenwandel. En bingo! Ik mag de volgende dag een try-out doen en wordt aangenomen voor een legaal uurloon :) Good on me (australisme n°5), de aanhouder wint!
Veel valt vervolgens over mijn waitress perikelen niet meer te vertellen: Aussies op restaurant zijn ofwel de tofste klanten ooit ofwel zó'n wankers (australisme n°6), dat heb ik in België nóóit meegemaakt tijdens mijn studentenjaren. Mijn collega's zijn toffe peren en ik heb het er prima naar mijn zin! Ik blijf wel verder zoeken naar een aanvullende job die ik pas zo'n 2 weken voor we weer op pad gaan vind, mààr alle beetjes helpen :) De bakker op 3 minuten wandelen van Margit's huis heeft hulp nodig: I'm your woman! Jammer dat het stomvervelend werk is wel, holy cow! Het is een bakkerij/koffieshop/broodjesbar, we staan telkens maar met 2 in de zaak, de bakkersvrouw is extreem controlerend en heeft een kuismanie, ze hebben géén afwasmachine en Aussies hebben veel fontonten bij zowel hun koffie als hun broodjes, waarbij geen standaardbroodjes bestaan maar je elke mogelijke variëteit 'and then some' ter plekke mag laten maken. Efficiënte werkomgeving? Not so much... Ik heb een paar keer de neiging moeten bedwingen om luidkeels te gillen: “Als jullie nu allemaal eens normààl zouden doen!”. Het is mij telkens gelukt, toch wel fier.
Pinxten beleeft alleszins meer avonturen dan ik bij Renniks Hire met tripjes naar de outback om in the middle of nowhere een tent te gaan opzetten, jobkes bij de kerkgemeenschap van Italiaanse maffiosi, 'roo barbie' lunchbreaks (kangoeroe barbecue, australisme n°7), beef jerky proeverijtjes in de 'ute' (utility vehicle, australisme n°8) en Crocodile Dundee momentjes met collega's Mick en Jack!
Andere bronnen van inkomsten zijn een paar betaalde schildersessies in het nieuwe huis van de Britse Corinne en Ben, dominee en dominee's vrouw en vrienden van Margit, én een betaald experiment bij een collega van Wouter op de faculteit psychologie van de universiteit van Adelaide :)
Wat doen we nog meer? We leren Angel en haar familie kennen, een Amerikaanse vriendin van Margit met eigenzinnig maar superschattig driejarig zoontje Liam waar Margit op babysit. We gaan de Britse Corinne en Ben's net verkregen Australische citizenship vieren op een barbecue in het park waar wij vreemd genoeg de enigen zijn die vlees bij hebben? Maar het is wel gezellig en wàt een uitvinding ook! Elk park hier is voorzien van een GRATIS barbecuestel voorzien van gas en al met picknicktafel in de buurt: hoe heerlijk?! Wat nog? We spelen vele spelletjes Carcasonne in de zon in het park en 's avonds thuis na het eten :) We leren Margit's toffe Venezolaanse onderburen kennen op wiens éénjarige dochtertje Aylene Margit ook babysit en met wie we een barbecue doen waarbij Eduardo vlees klaarmaakt dat zo lekker is dat onze steak, kangoeroe en lamskofta er compleet bij verbleken... Maarten en ik vieren ons tienjarig samenzijn met een dagje citytrippen in Adelaide's CBD, een bezoekje aan het South Australian Museum en good old tooghangen in een écht café als aperitief voor een etentje bij de gezellige Italiaan Amalfi! Ik mag het personeelsfeestje meemaken bij de eigenaars van 'The Greek' thuis, villa met zwembad en een buffet van Griekse lekkernijen, gegrilde kreeft, scampi's en oesters en spelletjes beerpong :) We hebben Cass en Nick, waarmee we samen de Huayhuash-trek hebben gedaan in Peru 4 jaar geleden, bezocht in hun praaaachtige huis in de Adelaide Hills! Cass had een schitterende barbecue voorbereid met heerlijke slaatjes en ons rondgeleid op hun domein (doméín, met stuwmeer en al!) met de twee honden die in speedtempo rond ons heen cirkelden en Poppy, hun dochtertje van 6 maanden, altijd tevreden glimlachend in de draagzak met een hoedje op :)
En verder hebben we natuurlijk een auto gekocht! Ons transport én slaapplaats voor onze roadtrip in Ozlandia voor een dikke 2 maanden! Het aanbod in Adelaide is niet gigantisch en de besten zijn snel weg want er worden vehikels verkocht waarbij we meer vermoeden een rammelkar vast te krijgen dan wat anders... Gelukkig vinden we een Duits meisje dat een Ford Falcon stationwagon aanbiedt van 2004, goed onderhouden, alle nodige kampeermateriaal en een dikke matras achterin met zachte kussens en deken er nog bij! Wanneer Margit's zus Karen op bezoek komt kunnen we meteen ons bakske in de meest extreme omstandigheden al testen want het is hier wel lente maar dat wil niet zeggen dat alle dagen hier mooi zijn. Voor onze eerste 3 nachten in Ozcar (zo heeft ie toch al een naam) is het flink koud! Maar de matras ligt heerlijk, Maarten past er in volle lengte in, de kussens zijn zalig fluffy en de combinatie slaapzak-deken werkt supergoed!
In onze laatste week Adelaide zeggen we onze jobs op en bereiden we ons voor op onze eerste roadtrip in Australië, de outback in richting Flinders Ranges! Om daarna onze trip naar de oostkust verder te zetten moeten we opnieuw door Adelaide dus wanneer we afscheid nemen van Margit en Wouter is het nog niet voor echt :) We rijden noordelijk via een route die Maarten met Renniks al heeft genomen om ergens in the middle of nowhere een tent te gaan opzetten en we zien een kant van Australië die we niet meteen verwacht hadden: glooiende heuvels met velden vol graan en koolzaad en weides vol grazende schapen. We passeren pieniemieniekleine dorpjes - met illustere namen als Blinman, Quorn, Gulnare en Winnabara - van vijf man en de spreekwoordelijke paardenkop die telkens kilometers ver uit mekaar liggen en in elk geval vér van de moderne wereld... We rijden langs lange rijen van wijnranken en stoppen om proeverijtjes te doen in één van de vele wijngaarden, eten onze gesmeerde boterhammetjes op langs de plaatselijke lawn bowlsbaan (een soort petanque) van één van de vele gehuchtjes die we passeren, twijfelen even of we een kijkje gaan nemen op de kermis van Clare en worden een paar keer aangesproken op hoezeer het wordt geapprecieerd dat België nog steeds zoveel moeite doet om de vele Australische soldaten te herdenken die sneuvelden in WO I.
De eerste nacht kamperen we gratis op een rustplaats langs de weg samen met Carol en Hans, een gepensioneerd koppel uit Perth onderweg terug naar Western Australia van hun trip naar Brisbane (!). We beseffen dat we kampeerkneusjes zijn wanneer we met veel liefde theedoeken, barbiebenodigdheden en een vaatdoek toegestopt krijgen en Hans ons leert hoe we kunnen weten hoe vol onze gasfles nog is. Voor de geïnteresseerden: heet water over de fles kieperen, de fles is nog vol tot waar het nog koel aanvoelt. We eten samen iets, praten bij bij een wijntje, en kruipen op tijd onze koffer in :) Na een koffietje en ontbijt de volgende dag nemen we afscheid en rijden we verder Flinders Ranges in, een 430km lange bergketen in de provincie South Australia die het begin vormt van de Australische outback. Onze eerste kennismaking met het grote niets in het midden van het continent :) We komen nog een echte Aussie farmer tegen die ons tips geeft over wat te doen en zien in de regio en ons zijn telefoonnummer geeft om in november in New South Wales langs te komen op de boerderij van zijn vriendin waar hij dan de schapen gaat scheren en de koeien gaat halen die in de Snowy Mountains staan te grazen: far out! (australisme n°9). In de late namiddag komen we aan in Rawnsley Park, net buiten het Nationale Park maar met zicht op de sterattractie: Wilpena Pound! Een gigantisch natuurlijk amfitheater van 8 op 17 kilometer. We installeren ons en genieten van het groter dan verwachte aantal zalige faciliteiten in een betaalde Australische kampeersite: superpropere en zalige douches en toiletten, een keuken met kookgerei, fornuis, waterkoker, ijskast en zelfs microgolfoven (!) en massa's informatie over de omgeving: camping in style :) We dachten dat wij 'all set' waren maar Aussies blijken überkampeerders te zijn en zitten buiten hun rijdende paleizen van caravans en campers een wijntje te nuttigen bij de ondergaande zon. We zijn veruit de jongsten van de camping - de meesten zijn gepensioneerden - en iedereen is uiterst gefascineerd door ons en heel vriendelijk :) We koken en eten iets bij het jaarlijkse jazz- en gospelconcertje - aangevoerd door de tachtigjarige trombonist - en gaan dan slapen.
De wekker gaat de volgende dag al om 5u30 want het is hier 10 graden warmer dan normaal in deze tijd van het jaar en we willen de ergste hitte vóór zijn voor onze allereerste bushwalk (australisme n°10) tot bovenop het 932m hoog gelegen uitkijkpunt over Wilpena Pound. Het is heerlijk fris wanneer we vertrekken en... We zien onze eerste kangoeroe's! Er hoppen een vijftal skippies rond ons heen onderweg naar de voet van de wand en we komen er nog eens 2 tegen op ons pad helemaal bovenaan: supercool! Het uitzicht is adembenemend en wanneer wij naar beneden komen, kruisen we nog 2 koppels die nog in de hitte naar boven gaan: bonkers!
In de namiddag zetten we onze tocht door Flinders Ranges verder en gaan we off road door scherpe ravijnen van grillige kalkstenen rotsen en over ronde heuvels vol schrale struikjes in de prachtige Bunyeroo Gorge, sluiten we aan op geologenparadijs Brachina Gorge waar we nét geen kangoeroe van de weg maaien die uit het niets voor onze wagen hopt, om dan weer even de gewone weg te volgen om in Blinman – bevolkingsaantal: 30 – weer off road te gaan via droger dan droge rivierbeddingen in de Parachilna en Angorichina Gorge naar de grote weg die zuidelijk weer richting Adelaide loopt. Het is een lange dag en we stoppen pas om 18u gezien de eerste kampplaats die we op het oog hadden ondertussen gesloten is. Waar we terecht komen is er helemaal niets, alleen vliegen. Véél vliegen. We hadden al gehoord van en kennisgemaakt met de enorme aantallen vliegen in de outback maar zo erg als nu was het nog nooit... We hebben geluk dat we buiten onze soep opwarmen niet meer hoeven te koken vanavond want het is onmogelijk om buiten de auto iets te doen, ze vallen met tientallen je ogen aan, kruipen in je neus, oren en mond en zoemen rond je hoofd tot je er gek van wordt! We vluchten onze auto in en samen met ons een klein leger aan vliegen die niet van plan zijn ons met rust te laten... Terwijl Maarten rondjes rijdt op de parking hou ik onze pan soep recht en proberen we via de ramen zoveel mogelijk vliegen uit de auto te jagen. De overige 20 meppen we dood alvorens in een lekker oververhitte wagen onze boterham met soep te verorberen. Avontuurlijk reizen, ook wij hebben weleens onze dipjes :) Na zonsondergang wagen we ons een paar keer uit Ozcar om te zien of hun aantallen al geslonken zijn maar helaas pindakaas, pas nà het donker zijn ze opeens allemaal verdwenen als sneeuw voor de zon! We zwieren meteen de deuren en koffer open om de wagen door te laten luchten maar het koelt niet erg af. Gelukkig zijn we zo moe dat we zelfs ondanks de hitte snel in slaap vallen :)
Dag 4 en we zetten na een tussenstop in Port Augusta ('grote stad' op een kruispunt van wegen van Perth naar Sydney en van Adelaide over Alice Springs naar Darwin maar nog altijd niet veel groter dan Herenthout...) rechtstreeks koers naar Adelaide. Feels like coming home :) Na een urenlange en saaie rit over de autostrade besluiten we dat we op zich wel genoeg outback hebben gezien met de combo Flinders Ranges + deze laatste rit. We begrijpen ook meteen waarom er zoveel borden langs de weg staan die chauffeurs aansporen om voldoende rust te nemen: kilometerslang niets is dodelijk voor je concentratie, drowsy drivers die!
Om 18u arriveren we opnieuw in Ada Street, Goodwood en zet Maarten zich aan de spaghettisaus :) We delen onze biologische Shiraz van de Southern Flinders Ranges met Margit en Wouter en meteen ook alle nuttige tips voor hun eigen tripje naar Flinders Ranges een week later.
En daarmee is ons laatste dagje Adelaide aangebroken!
Next time: Maarten & Diew roadtrippen doorheen Victoria, New South Wales & Queensland!
See ya later, mate!
De eerste nacht kamperen we gratis op een rustplaats langs de weg samen met Carol en Hans, een gepensioneerd koppel uit Perth onderweg terug naar Western Australia van hun trip naar Brisbane (!). We beseffen dat we kampeerkneusjes zijn wanneer we met veel liefde theedoeken, barbiebenodigdheden en een vaatdoek toegestopt krijgen en Hans ons leert hoe we kunnen weten hoe vol onze gasfles nog is. Voor de geïnteresseerden: heet water over de fles kieperen, de fles is nog vol tot waar het nog koel aanvoelt. We eten samen iets, praten bij bij een wijntje, en kruipen op tijd onze koffer in :) Na een koffietje en ontbijt de volgende dag nemen we afscheid en rijden we verder Flinders Ranges in, een 430km lange bergketen in de provincie South Australia die het begin vormt van de Australische outback. Onze eerste kennismaking met het grote niets in het midden van het continent :) We komen nog een echte Aussie farmer tegen die ons tips geeft over wat te doen en zien in de regio en ons zijn telefoonnummer geeft om in november in New South Wales langs te komen op de boerderij van zijn vriendin waar hij dan de schapen gaat scheren en de koeien gaat halen die in de Snowy Mountains staan te grazen: far out! (australisme n°9). In de late namiddag komen we aan in Rawnsley Park, net buiten het Nationale Park maar met zicht op de sterattractie: Wilpena Pound! Een gigantisch natuurlijk amfitheater van 8 op 17 kilometer. We installeren ons en genieten van het groter dan verwachte aantal zalige faciliteiten in een betaalde Australische kampeersite: superpropere en zalige douches en toiletten, een keuken met kookgerei, fornuis, waterkoker, ijskast en zelfs microgolfoven (!) en massa's informatie over de omgeving: camping in style :) We dachten dat wij 'all set' waren maar Aussies blijken überkampeerders te zijn en zitten buiten hun rijdende paleizen van caravans en campers een wijntje te nuttigen bij de ondergaande zon. We zijn veruit de jongsten van de camping - de meesten zijn gepensioneerden - en iedereen is uiterst gefascineerd door ons en heel vriendelijk :) We koken en eten iets bij het jaarlijkse jazz- en gospelconcertje - aangevoerd door de tachtigjarige trombonist - en gaan dan slapen.
De wekker gaat de volgende dag al om 5u30 want het is hier 10 graden warmer dan normaal in deze tijd van het jaar en we willen de ergste hitte vóór zijn voor onze allereerste bushwalk (australisme n°10) tot bovenop het 932m hoog gelegen uitkijkpunt over Wilpena Pound. Het is heerlijk fris wanneer we vertrekken en... We zien onze eerste kangoeroe's! Er hoppen een vijftal skippies rond ons heen onderweg naar de voet van de wand en we komen er nog eens 2 tegen op ons pad helemaal bovenaan: supercool! Het uitzicht is adembenemend en wanneer wij naar beneden komen, kruisen we nog 2 koppels die nog in de hitte naar boven gaan: bonkers!
In de namiddag zetten we onze tocht door Flinders Ranges verder en gaan we off road door scherpe ravijnen van grillige kalkstenen rotsen en over ronde heuvels vol schrale struikjes in de prachtige Bunyeroo Gorge, sluiten we aan op geologenparadijs Brachina Gorge waar we nét geen kangoeroe van de weg maaien die uit het niets voor onze wagen hopt, om dan weer even de gewone weg te volgen om in Blinman – bevolkingsaantal: 30 – weer off road te gaan via droger dan droge rivierbeddingen in de Parachilna en Angorichina Gorge naar de grote weg die zuidelijk weer richting Adelaide loopt. Het is een lange dag en we stoppen pas om 18u gezien de eerste kampplaats die we op het oog hadden ondertussen gesloten is. Waar we terecht komen is er helemaal niets, alleen vliegen. Véél vliegen. We hadden al gehoord van en kennisgemaakt met de enorme aantallen vliegen in de outback maar zo erg als nu was het nog nooit... We hebben geluk dat we buiten onze soep opwarmen niet meer hoeven te koken vanavond want het is onmogelijk om buiten de auto iets te doen, ze vallen met tientallen je ogen aan, kruipen in je neus, oren en mond en zoemen rond je hoofd tot je er gek van wordt! We vluchten onze auto in en samen met ons een klein leger aan vliegen die niet van plan zijn ons met rust te laten... Terwijl Maarten rondjes rijdt op de parking hou ik onze pan soep recht en proberen we via de ramen zoveel mogelijk vliegen uit de auto te jagen. De overige 20 meppen we dood alvorens in een lekker oververhitte wagen onze boterham met soep te verorberen. Avontuurlijk reizen, ook wij hebben weleens onze dipjes :) Na zonsondergang wagen we ons een paar keer uit Ozcar om te zien of hun aantallen al geslonken zijn maar helaas pindakaas, pas nà het donker zijn ze opeens allemaal verdwenen als sneeuw voor de zon! We zwieren meteen de deuren en koffer open om de wagen door te laten luchten maar het koelt niet erg af. Gelukkig zijn we zo moe dat we zelfs ondanks de hitte snel in slaap vallen :)
Dag 4 en we zetten na een tussenstop in Port Augusta ('grote stad' op een kruispunt van wegen van Perth naar Sydney en van Adelaide over Alice Springs naar Darwin maar nog altijd niet veel groter dan Herenthout...) rechtstreeks koers naar Adelaide. Feels like coming home :) Na een urenlange en saaie rit over de autostrade besluiten we dat we op zich wel genoeg outback hebben gezien met de combo Flinders Ranges + deze laatste rit. We begrijpen ook meteen waarom er zoveel borden langs de weg staan die chauffeurs aansporen om voldoende rust te nemen: kilometerslang niets is dodelijk voor je concentratie, drowsy drivers die!
Om 18u arriveren we opnieuw in Ada Street, Goodwood en zet Maarten zich aan de spaghettisaus :) We delen onze biologische Shiraz van de Southern Flinders Ranges met Margit en Wouter en meteen ook alle nuttige tips voor hun eigen tripje naar Flinders Ranges een week later.
En daarmee is ons laatste dagje Adelaide aangebroken!
Next time: Maarten & Diew roadtrippen doorheen Victoria, New South Wales & Queensland!
See ya later, mate!
RSS Feed
