Het is 4u ’s nachts wanneer we aankomen in Mumbai; City of dreams verspreid over 7 eilanden (who knew?) bevolkt door 19 miljoen mensen. Na het overweldigende Delhi en Varanasi staan we na de rust van Nepal niet te springen om lang te blijven in onze volgende megalomane Indische stad. Maar Mumbai blijkt gewéldig te zijn!

LLT, het station waar we arriveren, ligt 25km buiten de stad (maar in Mumbai is niets echt ‘buiten’ de stad, gezien de stad de suburbs en omliggende steden allang heeft opgeslokt…). In een taxi rijden we naar ons hostal via de grote, op dit uur haast lege verkeersaders van de stad die op betonnen benen boven de volkswijkjes uit torenen en vanwaar je links en rechts Mumbai’s hoogbouw ziet verschijnen: aftandse appartementsgebouwen, vrolijk versierd met Diwali-lichtjes, wisselen ultramoderne skyscrapers af, bezet met lichtbakens van logo’s en gigantische billboards. Aangekomen in ons hostal moeten we wachten tot er een gast uitcheckt want alle kamers zitten vol. Van 5u tot 9u wachten we in de gang naast onze rugzakken en besluiten dan alvast naar het dichtstbijzijnde station te wandelen om onze tickets voor Goa te boeken. Treinen in India zijn een geweldig vervoersmiddel; voor een prijsje kan je best comfortabel en snel de gigantische afstanden afleggen die eigen zijn aan zo’n enorm land en een rit over de wegen vermijden die – van wat we al gezien hebben - in slechte staat zijn. Dat maakt dat hoewel er best veel treinen rijden, ze ook telkens razendsnel volgeboekt zijn. We komen in Mumbai aan op dag 3 – de belangrijkste – van Diwali, het equivalent van Kerstmis bij ons en de belangrijkste feestdag in het land. Na Diwali plannen de meeste mensen ook hun vakantie, dus we kiezen eigenlijk het slechtst mogelijke moment uit om last minute nog een ticket te proberen bemachtigen naar de bovendien populairste vakantiebestemming voor Indiërs… Gelukkig bestaat er zoiets als ‘de wachtlijst’ wanneer de trein vol is. Tickets annuleren kost hier haast niets, dus veel mensen boeken alvast maar dat wil niet zeggen dat ze effectief de reis zullen ondernemen. Je kan zo wachtlijst n° 145 zijn en toch nog een zitje op je trein bemachtigen. Hoe ze het doen begrijpen we niet, al die annulaties en wachtlijsten (want er zijn verschillende categorieën…) over de talloze treinen op dit enorme netwerk op mekaar afstemmen moet een gigantische onderneming zijn! Maar we zijn er blij mee, het eerste en enige zitje naar Goa dat in de volgende dagen nog vrij is, is op een nachttrein 3 dagen later. We boeken dat zitje (eigenlijk een ‘sleepberth’) en laten ons op de wachtlijst zetten voor een tweede.

Teruggekomen in ons hostal is er een kamer vrij en kunnen we ons eindelijk douchen! We zijn tenslotte al 3 dagen non-stop onderweg: we need it! Het is al bijna middag en we bellen naar Sanjay, één van de artsen die we hebben leren kennen op onze Annapurnatrek. In Thorung La High Camp hebben we zitten kletsen met 8 artsen uit Mumbai op vakantie die ons uitgenodigd hebben om Diwali met hen te vieren zodra we in Mumbai aankwamen. Ze wonen best ver, 1,5u op een lokale trein naar Vasai. Rond 18u worden we bij hen verwacht, Sanjay komt ons dan halen van het station. Check! We kopen een doos met chocola, noten en gedroogde vruchten, hét cadeau voor Diwali laten we ons vertellen  We sterven ondertussen van de honger en 5 minuten van ons hostal ontdekken we een restaurantje dat vol Indische gezinnen zit. Kan niet slecht zijn! We komen net op tijd aan voor het laatste tafeltje voor 2, een kwartier later staat er buiten een wachtrij om binnen te kunnen. En we ontdekken snel waarom: superlekker Indisch eten voor een prijsje: zalig! De 4 dagen dat we in Mumbai zijn gaan we er elke dag eten 

Het zonnetje schijnt, er staat een zeebriesje en we wandelen de stad in. En wat een stad! Grote lanen (zo aangelegd na een enorme brand in 1803) geflankeerd door hoge, klassieke gebouwen eindigen op enorme kruispunten met parken of fonteinen in het midden waar zwartgele taxi’s, dubbeldekkerbussen, motors, tientallen Swiftjes en de occasionele vette BMW in een georkestreerd ballet mekaar kruisen om hun weg verder te zetten naar de armste wijken of de meest exclusieve appartementstorens. De stad is overgoten met gotische klokkentorens, indo-saraceense en renaissance bouwwerken (waarin de overheid, de post, musea,… huizen) en neoclassicistische kerken die de architecturale getuigen zijn van de Britse bezetting. Maar daartussen geweven vind je oud en nieuw India terug: duizend jaar oude tempels ter ere van Lakshmi, talloze hypermoderne Bollywoodcinema’s, moskee’s, kunstgallerijen, de Parsi Toren der Stilte (waar bovenop hun doden worden weggepikt door gieren – Parsi willen water, vuur noch aarde ‘bevuilen’ met de dood…), boetieks van Louboutin, Hermès en Louis Vuitton, de ‘hangende tuinen’ bovenop de waterreservoirs van Mumbai, sloppenwijkjes aan de dijk (in het noorden van Mumbai ligt ook nog Dharavi, de grootste sloppenwijk van Azië waar 2/3^e van de stad woont!) vlak naast Marine Drive waar de allerrijksten (waaronder Lakshmi Mittal) hun optrekjes hebben met zicht op zee en de skyline van Mumbai, oude katoenmolens herwerkt tot clubs en shoppingcentra met Zara en Mango tot Diesel en Cartier,… Van brede lanen vol verkeer stap je meteen over in rustige wijkjes vol winkeltjes, eetkraampjes, sapjesverkopers en marktkramers maar waar je ook gaat: iedereen is vriendelijk! We hadden nooit durven dromen hoe relaxed het zuiden van India zou zijn… We worden niet meer belaagd door verkopers die ons achtervolgen of om de tuin geleid als we vragen naar bus, trein of wat dan ook: zalig!

De eerste dag zien we maar een klein stukje want om 16u nemen we al de spotgoedkope lokale trein naar Vasai. Maarten praat de volle anderhalf uur over de Champions League met Mustafa die tegenover ons zit en aangekomen in Vasai stappen we middenin een Diwalibazaar. Overal waar je kijkt kan je nog last minute cadeautjes kopen, offergaven, keramieken Diwalilampschaaltjes,… Aan de Sikhtempel vlakbij komt Sanjay ons ophalen: van lokale trein naar vette bak met airco en leren zetels: nice!  Na een rondritje door Vasai komen we aan bij Sanjay thuis, een groot en supersjiek ingericht appartement, en maken we kennis met zijn echtgenote Devangi. De andere 7 artsen komen later met hun gezin en Devangi heeft voor iedereen gekookt. We praten wat, krijgen een rondleiding van het huis en Devangi kleedt me aan in één van haar sari’s! Ze hebben allemaal gezocht naar kleren voor Maarten ook maar niet gevonden in zijn maat, de gemiddelde Indische man is maar net zo groot als ik  Met 6m sari en een ingewikkelde techniek duurt het even maar kom ik fully dressed in the real thing mét juwelen weer uit de slaapkamer en mogen we kijken naar de Lakshmi ‘pooja’ (een pooja is een ritueel). De 3e dag van Diwali, wat wij meevieren, is de belangrijkste. Het huis wordt dan schoongemaakt en de voordeur wordt 's avonds opengezet, versierd met lichtjes en gemerkt met 'Rangoli' (religieuze symbolen op de grond getekend met gekleurd zand) zodat de godin Lakshmi – de godin van de rijkdom – ongehinderd binnen kan komen via een verlicht pad. Dan wordt het ritueel 's avonds uitgevoerd. Benodigdheden: munten, fruit, een kokosnoot, ongekookte rijst en andere granen, water, vermiljoenpoeder, olielampjes, gekleurd poeder, zoets, honing, suiker, melk, boter, kamfer, wierookstokjes, gedroogd fruit, een thali, bloemblaadjes, rozenwater, icoontjes van de goden (Ganesh, Lakshmi,...), een bezem (Lakshmi houdt van properheid) en een rode doek om alles op uit te stallen. De uitvoering in het zeer kort voor niet-Hindoe's: alles staat uitgestald op een altaar, de wierookstokjes, rijst en water worden gesprenkeld op alle gaven, er worden mantra's opgezegd en bloemen geofferd. In het echt veel meer complex en bijzonder maar dat zou me te ver voeren :) Vlak na de pooja komen de andere artsen aan, maken we kennis met hun gezinnen en zitten we allemaal samen om zoets te eten (eerst dessert, dan de rest: we like!) en dan rijst biryani. Na het eten is het cadeautjestijd: zoets wordt gegeven en gekregen maar ze hebben ook nog extra cadeau's voor ons! Van Sandesh' kinderen krijgen we knutselwerkjes, van de hele groep krijgen we een Ohm-teken om bij ons thuis te zetten en aan Devangi mag ik niet weigeren wanneer ze zegt dat ik haar sari moet houden! Het is supergezellig maar de tijd vliegt en we mogen onze laatste trein niet missen. We nemen nog gauw foto's met iedereen, nemen afscheid en Sanjay brengt ons terug naar het station. Om 2u komen we uitgeput maar na een zalige avond terug aan in ons hostal en vallen we als een blok in slaap... De volgende 3 dagen struinen we dagelijks rond in de stad: Colaba, Fort, Central Mumbai,... We gaan naar het Gandhimuseum (gevestigd in een huis vanwaaruit hij grotendeels - naast uit zijn ashram - de Indische Onafhankelijkheidsstrijd voerde), het Museum van de Prince of Wales (supersjieke collectie van Indische, Tibetaanse en Japanse kunst), de Gateway of India (vanwaaruit de laatste Britse officiers India verlaten hebben), het sjieke Taj Hotel (waar in 2008 terroristische aanslagen gepleegd werden), wandelen we Marine Drive (de dijk 'to see and be seen') helemaal af tot Chowpatty Beach, gaan we naar de dobhi ghats kijken naast de spoorlijn waar alle was van Mumbai wordt gedaan in grote betonnen bekkens, passeren we onderweg alle voornoemde sights en kleine wijkjes, de sjieke winkelstraten en marktjes, ... Mumbai is veel schoner en ruimer dan de steden in het noorden en iedereen is vriendelijk en relaxed wat maakt dat we het hier prima naar onze zin hebben en – eindelijk – de heerlijke streetfood van India kunnen uitproberen zonder ziek te worden!

Volgende halte: Goa! Op de nachttrein horen we definitief dat alles volboekt is, we zijn niet van de wachtlijst afgeraakt... Gelukkig hebben we wel 1 sleepberth vastgekregen waar we dan wel met 2 in slapen maar dat blijkt net een onfortuinlijke locatie te hebben aan de zijkant – waar ze veel smaller zijn - en bovenaan zodat we onze voeten niet kunnen zetten. We vinden gelukkig een Australiër van zo'n 55 jaar die met ons wil ruilen, hij heeft een dwarse, veel bredere berth beneden. Hij is met zijn Indische echtgenote onderweg naar Goa om familie van haar te bezoeken. 34 jaar geleden was hij aan het backpacken in India, leerde hij haar kennen en is hij het jaar erop teruggekomen om haar vader om haar hand te vragen :) We installeren ons bij zijn echtgenote en tegenover een Punjabi legerofficier gestationeerd in Goa en gaan zo goed en zo kwaad als kan slapen. Nogal knus zo met z'n 2 op 1 berth, zeker als één van de twee bijna 2 meter is :) De trein loopt een paar uur vertraging op onderweg dus het is al middag wanneer we aankomen in Karmali, het dichtstbijzijnde station bij de provinciale hoofdstad Panjim. Goodmorning Goa!

Eigenlijk reikte mijn kennis over Goa tot voor kort niet verder dan: trance, strand en feestjes. Maar Goa is een heuse provincie die nog veel meer te bieden heeft dan enkel dat! Naar Indische standaarden is het miniklein, maar 3800 m² met een 97km lange kustlijn die perfect beantwoordt aan mijn fantasie: witte zandstranden, rotsen en palmbomen met landinwaarts rijstvelden en nog meer palmbomen: zalig! Maar ook wat de mens in Goa heeft achtergelaten heeft zijn charmes. Tot de 16e eeuw werd Goa wisselend overheersd door moslim- en hindoekoninkrijken. Tot de Portugezen arriveerden, op zoek naar een praktische tussenstop voor de overzeese handel met Indonesië, India en China. Ze veroverden het stukje land en bevolkten het met missieposten, een leger, handelaars en administratie. Dat maakt dat Goa tot nu nog een heel ander karakter heeft dan de andere Indische staten die we al hebben gezien: overal zie je grote en kleine Portugese landhuizen met terracotta dakpannen, houten balkonnetjes en kleine veranda's geschilderd in vrolijke kleuren roze, okergeel en elektrisch blauw. Je hoort ook opnieuw kerkklokken luiden, heel vreemd na 2 maanden troms en belletjes uit Hindoetempels :) Pas in 1961 (!) werd Goa opnieuw deelgemaakt van India.

First stop: hoofdstad Panjim. Super laid-back, overal prachtige, kleurige huisjes en een lange promenade langs de Mandovirivier met op het einde eetstalletjes met superlekkere chaat en alle mogelijke soorten puri's: hmmm! We wandelen rond in de oude en gezellige wijkjes Fontainhas en Altinho, lopen langs de dijk, bezoeken de enorme 16e eeuwse witte kerk en nemen de bus naar Old Goa. Old Goa is de vroegere hoofdstad van de provincie en werd toen 'het Rome van het Oosten' genoemd met een grote haven, bloeiende handel en enorme publieke gebouwen en kerken. Midden de 17e eeuw werd de stad verlaten door een cholera- en malaria-epidemie en doopten de Portugezen Panjim om als hoofdstad. Wat er overblijft van Old Goa is een spookstad met de nog steeds prachtige en indrukwekkende gebouwen en nu daarbij ook veel taxichauffeurs, ijsventers en restaurantjes. Met een mangoijsje in de hand slenteren we enkele uren door het stadje en keren we terug naar Panjim. 

Oorspronkelijk waren we niet van plan om naar het noorden van Goa te gaan: superdruk hoorden we, en de feestjes worden door geluidsnormen om 22u stopgezet. Gelukkig besloten we toch voor een dag een kijkje te gaan nemen. We laten onze rugzakken achter in Panjim en trekken met minimale rugzakbezetting naar Anjuna. Het openbare vervoer in Goa is the bomb! Elke 10 minuten vertrekt er een bus van en naar de grote bushubs Panjim en Margao om verder uit te zwermen naar alle kleine dorpjes in Goa. Op minder dan een uur staan we in Anjuna, waar de zogenaamde 'freaks' (aka the hippies van weleer) geland zijn nadat hun oorspronkelijke hippiehaven Calangute werd overgenomen door massatoerisme. Ik was een beetje bang om ook in Anjuna massa's tegen te komen, maar dan massa's van 18-jarige Goa-elfjes. But no, Anjuna is perfect! Het seizoen is dit jaar trager op gang gekomen omdat de moesson later geëindigd is en het nu nog te heet is voor de tijd van het jaar. Hoewel het binnen een maand wel ontzettend druk zal worden – laten we ons vertellen – is het nu nog héérlijk rustig! Het dorpje heeft geen centrum, alleen kronkelende weggetjes en paadjes tussen de huizen door waar bovendien vaak veel plaats tussen is. Dat zorgt er mee voor dat je nooit drukte voelt van teveel mensen maar ook dat je je eigen vervoer nodig hebt. No probs, scooters in overvloed! We vinden een fijn bungalowtje in Casa de Capitaõ waar we logeren naast Heinz, een 60+er die hier al 40 jaar woont. Hij was al een aantal keer Afrika doorgelift en besloot 40 jaar geleden om naar Madagaskar te liften, het enige land in Afrika waar hij nog niet was geweest. Maar de boot kwam maar niet, een maand lang niet. Dus dan is hij maar met een stoomschip meegelift naar India, geland in Mumbai, op een volgende boot gestapt naar Anjuna (want de eerste was heel leuk geweest) waar het vervolgens 17 jaar heeft geduurd voor hij er is vertrokken om de rest van India te ontdekken, hij had het in Anjuna tezeer naar zijn zin. Zalige historie. Op onze scooter cruisen we rond in Anjuna en door de velden naar de omliggende dorpjes en stranden, gaan we naar de zaterdagavondmarkt (van hippie naar Russische toeristenmarkt geëvolueerd jammer genoeg), gaan we naar een new-school Goafeestje (inclusief fluo decoratie, minus de Goa-elfjes) en stoppen we ook even in Baga, het Benidorm van Goa. Het strand telt meer Indische toeristen dan zandkorrels en het is er een drukte van jewelste op een kilometer van het (nu nog) überrustige Anjuna. We stonden erbij, keken ernaar, en zorgden dat we zo snel mogelijk weg waren. We keren de volgende avond terug naar Panjim en de ochtend erop nemen we de bus verder naar het zuiden, naar Colva, 'een rustig strandje'. Not so much. We blijven er welgeteld 5 minuten staan, twijfelen er niet aan dat het verder zuidelijk gelegen hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger zal zijn en keren helemaal terug naar Anjuna. Om 8u30 zijn we die ochtend in Panjim naar het zuiden vertrokken, om 14u30 staan we weer helemaal noordelijk in Anjuna. Never change a winning team. En voor de volgende 4 dagen kamperen we daar: fruitsla van piña, maracuya, papaya en mango van Maarten elke ochtend en een koffietje met melk van onze hospita Eugenia, dan naar het strand, 's middags iets eten in Guru's – een zalig barretje aan het strand waar we dagelijks zalige gerechtjes eten - en de ergste hitte van de dag ontwijken, tegen 15u opnieuw naar het strand tot de zon begint te zakken, naar huis om de muggen tijdens de schemering te ontwijken, terug naar Guru's om iets te eten,... Dolce far niente zowat :) Maar onze vlucht in Chennai naar Bangkok op 4 december ligt nog altijd vast en tussen Goa en Chennai liggen nog heel wat meer Indische pareltjes dus na 4 dagen nemen we de nachtbus naar Hampi, in Karnataka.

Volgende verslag naar alle waarschijnlijkheid vanuit Bangkok :)

Groetjes,

Maarten en Diew

Aangekomen in Pokhara na onze 15 dagen Annapurna schrobben we ons allemaal schoon en droppen we ettelijke kilo’s vuile was bij de wasserette. Handwas helpt hier niet meer… We spreken die avond af in Diego’s hostal waar ook de Catalanen al enkele dagen terug zijn aangekomen. Heel grappig om iedereen opeens zonder rugzak, muts, trekkersschoenen en – voor de mannen – enorme baard te zien. En ruikend naar shampoo ook nog! Maarten’s maag is jammer genoeg nog niet hersteld dus we laten hem slapen en vertrekken met z’n allen om te gaan vieren met de belofte dat de volgende dag – met hem er wel bij - opnieuw te doen! Lang duurt het niet want de alcohol komt flink aan (we hebben sinds ons vertrek geen alcohol meer gedronken) en na 15 dagen vroeg opstaan om hele dagen te gaan wandelen is je kaars tegen 24u ook gewoon uit… De volgende dag voeren we collectief geen klap uit. We hangen rond in Pokhara onder een stralend zonnetje, eten, praten, gaan onze was ophalen,… Heerlijk! Maar 'La Comunidad Del Anillo' (zoals Albert ons al 2 weken noemt) valt nu wel definitief uit mekaar na deze reünie. De Catalanen vertrekken op een tweedaagse raftingtrip waarbij ze eindigen in Chitwan en vandaar verder reizen en de rest valt uit mekaar in 2 groepen: Maarten, Diego en ik gaan paragliden en een driedaagse raftingtrip doen. Ken, Evgeni, Mark, Miri en Sietske gaan een vierdaagse kayakcursus starten waarbij Sietske ook eindigt in Chitwan en de rest terug naar Pokhara komt.

Paragliden: eindelijk! Het toerisme in Nepal is gezien de geografie van het land heel erg gericht op de outdoors en omdat alles hier zo goedkoop is, is het hier de ideale plaats om dergelijke (hier dus helemaal niet) dure grapjes uit te halen! We spreken met 2 piloten die ons wat uitleg geven: supersympathieke Graham (UK) met 6000 (!) vlieguren en Peter (Tsjechië) met 2000 vlieguren en geen enkele zin voor humor of sociaal wenselijk vriendelijk gedrag. We boeken onze trip en de dag erop is het opnieuw stralend weer, ideaal voor massa’s thermale wind op onze namiddagvlucht! 3 keer raden wie mijn piloot blijkt te zijn? Zijn typische Oostblokkop ziet er niet naar uit alsof zijn humeur gewijzigd is. Laat ik mijn allereerste paraglide-vlucht verknoeien door Mr. Grumpyface? Hell no! Blijkt dat hoe meer ik hem steken geef omwille van zijn vieze kop, hoe sympathieker hij mij vindt. Whatever floats your boat! We rennen van de heuvel af op 1500m en na 5 minuten beledigingen in de lucht zijn we de beste maatjes geworden. We stijgen tot 2000m en in plaats van 25 à 30 minuten blijven we 50 minuten de lucht in en ben ik de laatste om te landen. Cheers Peter! Het uitzicht is schitterend - zelfs al zijn de sneeuwtoppen bedekt door de wolken - en na wat acrobatie scheren we tegen 40km/u in een spiraal naar beneden: yieehaaaaaaaaaa!

Next up: driedaagse raftingkampeertrip via een agentschap dat zich gespecialiseerd heeft in Israeli’s: spannend! Kwaliteit aan een goede prijs verzekerd maar een hele troep kan tegenvallen. Ze staan er niet bepaald om bekend dat ze rustig of beleefd zijn wanneer in kudde. Gelukkig is er met 7 Nepali (raftgidsen en helpers) en 12 Europeanen (4 Ned, 2 België, 2 Fra, 2 UK, 1 Ijsland, 1 Mex/Dui) wat tegenwicht tegenover de overige 10 Israeli’s en is het echt een fijne groep. Dag 1: 3u met de bus naar het begin van de trip op de Kaligandakirivier (niveau 4+) en 3u raften tot de eerste kampeerplaats. We hadden al geraft in Ecuador en Peru - ook allebei zogezegd rivieren niveau 4 - maar dit is echt wel andere koek. De rapids hier zijn echt supervet en veel talrijker en wilder dan waar we in Zuid-Amerika waren! We zijn met 3 raftboten van telkens 6 rafters en 1 gids en elke boot draagt zijn eigen materiaal (je kleren e.d.) mee in het midden. Dan is er nog 1 cargoboot met de tenten en het eten en 4 reddingskayaks. Maarten en ik zitten op 1 boot met Diego (28j, Mex/Dui) en Arnoud (30, Ned) die we al even kennen van Annapurna, Remy (20j, Ned), Bernie (30j, Fra) en onze raftgids Gautam. Aangekomen op ons kampeerstrandje laden we met z’n allen de boten uit (op enkele tamzakken na), zetten we de tenten op, gaan we water halen en zuiveren en beginnen we groenten te schillen. Wanneer alle voorbereidende werk gedaan is, is het bijna donker en schieten we in droge kleren. Een halfuurtje later worden we getrakteerd op de eerste kookkunsten, echt ongelooflijk! We eten hier beter en uitgebreider dan ooit en krijgen ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds een buffet voorgeschoteld van pasta of rijst, patatjes, verse groentjes,… Al wat je maar wil! We krijgen die avond een theetje met wat popcorn om op te warmen, dan verse (!) tomatensoep en daarna avondbuffet met dessert toe! Dag 2: tenten afbreken, ontbijt, boten inladen en weg! Best wel vreemd om nog met een slaapkopje ’s ochtends vroeg meteen een wilde rivier te gaan op raften  Enkele rapids, omgekantelde boten en uitgeflikkerde rafters verder stoppen we om te lunchen op een strandje langs de rivier. Hoe ze het doen weet ik niet maar de schragen staan alweer klaar, vol lekkernijen: super! Nog 4u raften in de namiddag en we komen aan op de laatste kampeerplaats, op een grasveldje deze keer dat we delen met wat koeien. Theetje, soep, dinner en opeens komen ze aanzetten met een heuse taart om de laatste avond te vieren bij het kampvuur: heel fijn! Na een dag van 7u raften zijn we best moe dus lang houden we het niet uit. De laatste ochtend dezelfde routine: tenten afbreken, ontbijt, boten inladen en weg. We raften maar een drietal uurtjes waarvan het laatste uur eigenlijk alleen maar varen is; omwille van een dam op het einde van de rivier zijn alle rapids verdwenen. We mogen de kayaks uittesten, Arnoud springt van een 20m hoge brug en dan komen we aan bij het eindpunt. We laden de boten uit en vervolgens de bus die al klaarstaat in terwijl de kookploeg het eten klaarmaakt. Nadat alles stevig het dak op ligt vertrekken we voor de 5u-durende rit terug naar Pokhara. Dezelfde avond nog bekijken we de DVD die het agentschap van de trip heeft gemaakt. Geen enkele naam is juist gespeld in de aftiteling (best grappig) maar whatever: een DVD van onze rafttrip, hoe vet is dat! We zien onszelf in slow-motion begeleid door vette beats over de rapids scheuren: heel cool!

De volgende dag zien we de hele Annapurnatroep terug en gaat de helft ‘s avonds hotdogs eten (Pit-Stop, Pokhara: beste hotdogs ter wereld!) en de andere helft steak: yum! Na een Australische rode (eindelijk iets gevonden dat niet smaakt naar cola met druivensap) en happy hour Mai Tai’s trekken we naar ons dakterras met rum en cola. De dag erop ben ik niet veel waard...
Waar gaan we heen? Het plan was om naar Chitwan National Park te gaan maar we horen heel uiteenlopende verhalen van mensen die er zijn geweest. Gezien het meer richting de grens is met India, besluiten we toch een busticket te gaan halen en van iedereen afscheid te nemen. Heel raar want uiteindelijk spenderen we al bijna een maand al onze tijd met deze groep! Diego gaat naar Lumbini en daarna naar Darjeeling. Mark & Miri vatten een negendaagse rafttrip aan in Pokhara. Evgeni en Arnoud gaan mediteren in een ashram (wat een vreemde keuze is voor de 2 luidste en bier-loving leden van de bende). Sietske zit al in Chitwan en Ken trekt opnieuw Annapurna in. Next day om 7u zitten Maarten en ik alweer in een vrolijk versierde Nepalese rammelbus voor de 5u-durende trip naar Sauraha. Met Mike & Pete (Annapurna) die blijkbaar hetzelfde idee hadden! We laten de bergen achter ons en rijden richting het subtropische plateau vlakbij India. Na 5u stappen we uit de bus en in de hitte. We liften mee met een Jeep en stappen op goed geluk een hostal binnen waar heel toevallig Sietske al blijkt te zitten. Het hostal bestaat uit allemaal minibungalows in een rij, uitkijkend op een grote tuin met palmbomen, bloemenstruiken en pergolaatjes. Er is zelfs een huisolifant! Sauraha: het centrum is 1 lange zandweg met allemaal winkeltjes, hostals en jungle-agentschappen die parallel loopt met een smalle rivier, waar aan de overzijde Chitwan National Park ligt. Je medeweggebruikers: voetgangers, straathonden, geitjes, kippen, fietsers, brommers, jeeps, huifkarren met paard, ossengespannen en olifanten. Dit alles aan het gezapigst mogelijke tempo. Dezelfde namiddag fietsen we met Sietske en haar medekayakvrienden een eind de velden in naar het olifanten-kweekcentrum. Dit werd opgezet in '89 om het gedecimeerde olifantenaantal in Nepal (nog slechts 200) op te krikken. De olifanten worden geruild met nationale parken in India (om de genenpoel gezond te houden) of getraind en tewerkgesteld in toerisme of gebruikt als vervoersmiddel. Er staan zo'n 5 mannetjes en een tiental wijfjes met kalfjes. Ze worden goed verzorgd en uit wandelen genomen maar het blijft een beetje zielig om ze zo met een ketting aan hun poot te zien staan. De dag erop vertrekt Sietske 's ochtends naar Kathmandu en gaan we met Pete & Mike (de Aussie-broers waar we ook mee rondgehangen hebben in Pokhara en Annapurna) naar het olifantenbad kijken. Elke ochtend om 11u worden de olifanten uit het kweekcentrum daar gewassen maar het is een beetje een toeristencircus geworden. Voor 50 rupees krijg je een reddingsvest (er staat misschien 1m water in de bedding...) en mag je de olifant op, die dan water over je heen spuit. No thanks. We boeken met z'n 4 een wandeling in het park de dag erop en huren na de middag nog es fietsen om wat te gaan rondkarren. Zalig fietstochtje, op 5 minuten ben je het 'centrum' van Sauraha uit en zit je middenin de rijstvelden! Het is volop oogst dus je ziet hele en halflege velden waar mannen de rijst uit de aren slaan en verderop de resterende stengels opstapelen die worden weggebracht door ossenkarren. Op de lege velden zie je overal geitjes die worden uitgezet om de resterende stoppels op te eten en bij de tientallen boerderijtjes zitten vrouwen in groepjes op de grond en zeven boven grote doeken de rijst terwijl kinderen achter de kippen en eenden aanlopen. Tegen zonsondergang fietsen we terug naar het centrum want op dat moment verzamelt de lokale muggenpopulatie het grootste deel van hun dagelijkse portie Diew. Ook mét muggenmelk onder mijn lange mouwen en lange broek ben ik megalekker blijkbaar. Ik moet me af en toe bedwingen om mijn huid er niet af te stropen van de jeuk; bij +40 tijgermuggenbeten zeggen mijn zenuwuiteinden namelijk dat het genoeg is geweest. De volgende dag steken we met ons 4 + 2 gidsen de Raptirivier over naar Chitwan om Indische neushoorns te spotten, een bedreigde diersoort waarvan het grootste deel in dit park 'woont'. En van de 495 die er op deze 932km² rondlopen zien Pinxten en De Schutter er 4! Jawel! Chitwan bestaat voor 70% uit bos van tropische Shalabomen met brede, groene bladeren en 20% van het gebied wordt ingenomen door steppegras. De overige 10% is naaldbos op de heuvels aan de buitenrand. Het steppegras staat nu op z'n hoogst tijdens de winter, zo'n 5m. Samen met het feit dat veel dieren in de winter de heuvels intrekken maakt dat het moeilijker om dieren te zien natuurlijk :) Wat je zoal kàn zien is herten, krokodillen, cobra's, python's, tijgers, luipaarden, hyena's, wilde zwijntjes, lippenberen, antilopes, allerlei apen, wilde olifanten en de Indische neushoorn. Een blokske met schofthoogte van 180cm en tot 3 ton zwaar. Ziet niet goed, is in de winter vooral bezig met eten en zonnen en kan dus op het laatste moment pas opeens mensen ruiken, zich bedreigd voelen en in volle vaart afstormen op wat hij ook maar ziet bewegen. Dat is alsof ze een paar piano's jouw kant op zwaaien aan 50km/u. Niet te dichtbij komen dus. Zonder dat te willen, deden we dat bij neushoorn n°1 wél. Een groot mannetje zat rustig te knabbelen, niet ver van het pad dat wij volgden. Op een niet-zo-veilige 10m beginnen zijn oren onrustig te bewegen, draait hij opeens bruusk zijn enorme kop in onze richting en maken wij zo stil en zo snel mogelijk dat we weg zijn. Ahoi adrenaline! Neushoorn n°2 kan het allemaal minder schelen. Op 15m en iets lager gelegen dan ons ligt hij af te koelen in het water, naast een babykrokodil. Vet! N°3 zien we maar van heel ver vanop een heuveltje tussen het steppegras. En n°4 is een wijfje, ook verscholen in het steppegras maar net te zien vanuit de bosrand. We passeren heel wat tijgerpoep en afdrukken van tijgerpoten (indrukwekkend groot eigenlijk) en in de verte horen we bange hertengeluiden (waarvan we ook een kudde zien) maar van dichtbij spotten we jammer genoeg geen tijgers of luipaarden. Maar met die 4 neushoorns zijn wij allang content :) We voelden ons ook iets veiliger toen we hoorden dat Pete wel es gaat jagen op wilde zwijnen. Met 2 honden en een mes. Villen en slachten deed hij ook zelf. 2 echte outback-Aussies die mannen. Pete is schapenboer/renpaardhoefsmid en Mike werkte afwisselend op allerlei boerderijen (van ettelijke honderden hectaren groot) en begon aan een opleiding diepzeelasser. Bij de bosbranden in Australië was hun huis en boerderij afgebrand, die stond midden in een natuurpark. Ze zijn door de brand heen moeten rijden om eruit te geraken. Ze waren ook niet altijd even makkelijk te verstaan :)

Maar het is tijd voor afscheid want zij gaan naar Kathmandu en wij naar Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha. Na 6u bus met 1 overstap komen we in een mistroostig samenraapsel van huizen aan. Wat er is aan slaapplaats is overprijsd en afgeleefd, gelukkig maar voor 1 nacht. Dezelfde namiddag nog trekken we naar de ruïnes van het paleis waar prins Siddharta Gautama geboren is ca. 450 BC. Er staat een lelijk wit gebouw rond en er lopen heel veel schoolkinderen op excursie rond met alle lawaai vandien maar ik vind het toch een bijzondere plaats om geweest te zijn.

Onze laatste dag Nepal (en laatste dag van ons visum) is gereserveerd voor transport. Het plan: om 6u30 de bus naar Bhairawa, overstappen op de bus naar Sonauli, grens oversteken, overstappen op de bus naar Gorakhpur, overstappen op de trein naar Mumbai. De realiteit: we staan om 6u15 op straat te koekeloeren wanneer blijkt dat er een algemene staking is uitgebroken bij alle transport. De regerende partij organiseert namelijk toch liever geen verkiezingen. Daar hadden we niet op gerekend. Bovendien wil niemand met een auto het wagen om passagiers te beginnen vervoeren, bij eerdere stakingen werden die voertuigen aangevallen en beschadigd door stakers. Diegenen met een vlucht in Kathmandu zijn gezien, maar Lumbini ligt maar op 26km van India, voor ons moet het lukken. Stap 1: start walking :) En wat een dag! Het hele landschap is in een dikke mist gehuld terwijl wij op een volledig verlaten weg in bijna absolute stilte de velden doorlopen en slechts heel af en toe voorbijgangers kruisen. Als je ze zo van ver de mist ziet uitsloffen lijkt het net een scene uit 'The Walking Dead' :) Na een tijdje passeert ons een motorrijder die we tegenhouden. Hij heeft net zijn vrouw op haar werk afgezet in Lumbini en gaat terug naar huis, Bhairawa, 22km dichter bij de grens. Hij kan (en durft) 1 van ons meenemen, dus we besluiten op te splitsen en af te spreken aan de grens in Sonauli. Wel spannend zo, @ ikhebgeengsmmeeopreis.com. Ik ga eerst, en met natte brillenglazen van de mist en moeite bij remmen (die rugzak duwt dan mij en vervolgens hem bijna van de motor) staan we na een uurtje in Bhairawa. Een vriend van hem zegt dat het qua veiligheid van Bhairawa tot Sonauli wel meevalt, daar is het leger al op post, dus brengt hij mij nog even die 4km verder. Daar moet hij helemaal niet zijn eigenlijk dus ik betaal hem het ritje en ben nog voor de middag al aan de grens: joepie! Maar ook Pinxten weet een motorrijder te charmeren en arriveert niet zolang na mij met een rickshaw van Bhairawa in Sonauli. Exit-stempel in Nepal, Entry-stempel in India en de bus op naar Gorakhpur! We eten iets en bellen Abhi (die we een maand eerder op de trein van Varanasi naar Gorakhpur hebben leren kennen) die ons meeneemt naar zijn thuis om zijn familie te ontmoeten. Het wordt een heel fijne namiddag: we praten met zijn familie, krijgen chai en koekjes en als het donker wordt steken we vuurpijlen, vuurstokjes en crackers af op hun koertje voor Diwali. Zijn mama maakt nog snel paneer, puri, curry en een slaatje en met een homemade Indian dinner in onze maag scheurt Abhi ons luid toeterend naar het station toe. Om 21u35 spoort onze trein Gorakhpur uit naar Mumbai. Ons medegezelschap is niet zo chill als op al onze andere treinritten maar op zich gaat de tijd snel voorbij. Lezen, muziek luisteren, het raam uit staren, een best lekkere 'Food On Wheels' Ltd. (Indian Railway Catering) thali 's middags en 's avonds en lichtjes slaapgedepriveerd staan we 31u en 25 minuten later stipt om 4u te blinken in Mumbai.