Na 25 dagen Cambodja trekken we voor de derde en laatste keer Thailand binnen, via de beruchte grensovergang van Poipet. We zijn er een nachtje blijven slapen om zo vroeg mogelijk over te kunnen steken. Rond 11u komen alle bussen aan met toeristen vanuit Phnom Penh en Siem Reap en loop je het risico uren in de rij te staan wachten en dat willen we vermijden! Om 7u komen we bij de grens aangewandeld en... Staat er al een lange rij... Even uit het oog verloren dat het dan ook druk is, maar dan door Khmer die dagelijks naar Thailand oversteken om te gaan werken :) Gelukkig gaat het snel vooruit en zonder de gevreesde scams! Exit-stempel aan de ene kant en dan aan de Thaise kant een gebouw binnen waar een sliert dikke touwen de slingerende rij aangeeft en de deuren af en toe worden gesloten om mondjesmaat mensen binnen te laten. Na een paar minuten merken we waarom... De rijen zijn heel breed en af en toe zien we stiekemerds onder de touwen door kruipen om dan aan de zijkant waar de sliert mensen draait er tussen te kruipen. Ik haat voorstekers. Maarten haat voorstekers. Iedereen rond ons moppert erover maar doet niets, dus wanneer de zoveelste zich subtiel 10m verderop manouvreert stapt Maarten de rij uit om haar tegen te houden, en ze luistert braaf :) Een kwartier later probeert het madammeke achter mij hetzelfde door 5 mensen verderop er tussen te willen kruipen: I sayz no! Ik heb al geen geduld, ik ga niet nog eens méér geduld oefenen in die superlange rij omdat de mensen achter mij niet willen wachten zoals iedereen. Losing face ammehoela! 3u later zijn we voor de derde en laatste keer in Thailand en vangen we de minibus recht naar Bangkok!
Ons vorige hostal was super maar de kamer met waaier warmde op het einde van de winter al flink op en we verwachten dat dat nu, want ondertussen is het zomer, waarschijnlijk nog veel erger is. We vinden gelukkig een hostal in een leuk volksbuurtje waar ze heel goedkoop pieniemieniekamertjes verhuren mét airco: check! Het is de derde keer Bangkok dus we genieten vooral weer van the simple things: lekker en goedkoop eten, snel internet en algemene properheid :) We wachten ook tot het woensdag is om nog eens te kunnen genieten van all you can eat tapas bij The Wine Connection maar wanneer we daar vol verwachting om 17u45 aankomen is het verdacht stil... Ze zijn aan het renoveren dus de tapasavond gaat niet door. Er zijn geen zekerheden meer in het reizigersleven...
We zijn Thailand deze keer binnengekomen over land. Dat wil zeggen dat we maar een visum krijgen voor 15 dagen en we hebben besloten om geen langer visum te gaan kopen dus we moeten onze dagen goed in de gaten houden! Van Bangkok reizen we westwaarts naar Kanchanaburi, een klein stadje aan de oever van de Kwairivier, u waarschijnlijk welbekend van de film 'The Bridge over the River Kwai' uit de jaren '50. Die vertelt het verhaal van wat hier in WO II is gebeurd. Japan is toen Zuid-Oost-Azië binnengevallen en heeft alle overwonnen daar gestationeerde geallieerde soldaten ingeschakeld om een spoorweg te bouwen tot in het noordwesten van Birma. Het einddoel van de Japanse invasie was namelijk India, het grootste Britse bolwerk op het Aziatische continent, en Japan had een snellere en eenvoudigere manier nodig dan schepen over zee om manschappen en bevoorrading tot aan hun frontlinies te krijgen. Groot-Brittannië had de mogelijkheid van een dergelijke spoorweg om India met Maleisië te verbinden al eerder onderzocht maar had het plan afgevoerd wegens onmogelijk. Niet zo voor Japan, die met tienduizenden geallieerde en lokale oorlogsgevangenen een klein leger aan slaven had die ze afbeulden om de 415km lange (!) spoorweg af te maken in een recordtijd van 18 maanden! 90.000 Aziatische en 12.399 geallieerde oorlogsgevangenen stierven tijdens dit proces, door gruwelijke straffen of pure ontbering.
In Kanchanaburi liggen een oorlogskerkhof en een museum die het vreselijke verhaal van deze soldaten vertelt en kan je de welbekende brug en resten van de spoorweg gaan bezoeken. Zeer goed gedocumenteerd en heel aangrijpend! Meer nog omdat enkele dagen voordien de jaarlijkse Australische herdenking plaatsvond en je op verschillende plaatsen op de spoorweg en op het oorlogskerkhof bloemen, foto's en brieven van familie, echtgenotes en collega-soldaten terugvindt. Een heel triest en vaak vergeten verhaal.
Van Kanchanaburi keren we terug naar Bangkok om daar meteen de nachtbus te nemen naar Chumphon in het zuiden en van daar de ferry naar de oostelijke eilanden! We skippen de westkust omdat de moesson daar al is begonnen en we willen ook niet teveel eiland- of strandhoppen in het oosten omdat dat het doel van eilanden en stranden voorbijschiet: chillen :) Het wordt dus Koh Tao om te gaan duiken en Koh Phangan om te chillen!
Veel valt er over Koh Tao zelf niet te vertellen: een eiland met middenin heuvels begroeid met tropisch woud en aan de kust overal hostals, restaurantjes en winkeltjes. Alle baaien zijn met mekaar verbonden via drukbereden wegen, een heel ander eiland dan Koh Rong Samloem dus! We vinden op een kwartiertje stappen van onze bungalow een nog relatief goedkoop eethuisje met zalige curry's, we doen een domme wandeling op het heetst van de dag over één van de vele heuvels wat resulteert in rood aangelopen kopkes, keiveel zweten maar gelukkig een prachtige view over de zee en het eiland en de rest van onze avonturen spelen zich af onder water: dé reden waarvoor we naar Koh Tao zijn gekomen! Omwille van zijn klaplong in de zomer gaat Maarten snorkelen en ik duiken. De eerste duik voor mij is niets bijzonders: opfrissing van mijn PADI en wat ronddobberen maar veel is er niet te zien. De tweede is wel heel cool! Op een halfuurtje varen van de kust is er ergens een kegelvormige rots echt vól leven! Ik zie ontelbare scholen vissen: hele grote, massa's kleintjes en een school barracuda's! De zichtbaarheid is fan-tas-tisch, meer dan 30m! Dat maakt het natuurlijk allemaal alleen maar spectaculairder :) Maar Maarten moet niet onderdoen, die is in een baai gaan snorkelen en heeft een waterschildpad gezien van anderhalve meter breed! 10 minuten lang kon de gelukzak er boven zwemmen en van het spektakel genieten terwijl de schildpad rustig aan het eten was bij het rif!
Van Koh Tao nemen we de boot verder naar Koh Phangan. Plan was om daar een paar housefeestjes te gaan doen maar éénmaal het moment daar is hebben we eigenlijk vooral zin om gewoon rustig te chillen op het strand. We vallen net tussen fullmoon-, halfmoon- en darkmoonparty in dus het eiland is suuuuperrustig! We huren een motor bij het ferrydok en cruisen met al onze bagage op en rond ons gestapeld over de vele heuvels van het eiland naar een grote baai aan de westkust waar we het strand nauwelijks hoeven te delen! Na slapeloze nachten van de hitte in Koh Tao trakteren we ons op een bungalow met airco die we gelukkig aan een fikse korting kunnen krijgen omdat het laagseizoen is. A/C, we love you! Er is een 7/11 op 2 minuten wandelen, een restaurantje waar ze aan een (voor Koh Phangan) redelijke prijs heerlijke currietjes serveren op 5 minuten met de motor en aan de overkant van de straat is het strand waar we ons elke avond met een paar pintjes/'spy'mojito's neerzetten voor een prachtige zonsondergang!
Koh Tao en Koh Phangan zijn heel toeristische eilanden en we hadden een beetje schrik voor wat we zouden aantreffen. Omdat het laagseizoen was viel het allemaal nog wel mee, maar na Koh Rong Samloem gezien te hebben in Cambodja is het tegelijk een beetje triest om dan op deze eilanden aan te komen, wetende dat die er ooit ook zo hebben uitgezien. Maar zolang wij naar die eilanden blijven gaan, zal het Koh Rong Samloem na verloop van tijd hetzelfde vergaan. Het is makkelijk om de partytwats met de vinger te wijzen, maar wij zijn evenzeer deel van het probleem!
Next stop van onze Zuid-Thailandtrip: een bezoekje aan Seth! Een Amerikaan die we in Nepal tijdens de hike hebben leren kennen en ondertussen al 4 jaar Engelse les geeft in Nakon Si Thammarat. De ferry komende van de eilanden zet ons om 10u af op het vasteland nabij Surat Thani en we spreken met Seth af op een strandje op een uur daar vandaan. Check! Maar uiteindelijk blijkt het een hele onderneming om er te geraken... Er zou een minibusje moeten zijn van het dok naar Khanom, het dorp nabij het strand. Is er niet. We kunnen wel een taxi nemen voor omgerekend 20 euro. Het busje zou ons 3,5 euro hebben gekost. Nee bedankt! We liften mee naar de hoofdweg met één van de bussen die de smalle strook die Thailand hier is, oversteken naar de westkust. Daar eten we gauw een noedelsoepje en begrijpen we van de noedelsoepman (weer handen-en-voeten-werk) dat er een songthaew zou moeten passeren in die straat naar Khanom. Er stoppen inderdaad songthaews, maar die willen ons omgerekend 13 euro aanrekenen om tot daar te geraken terwijl we ondertussen al halverwege zijn. Nee bedankt, dan liften maar! Na een kwartiertje stopt er een truck van een jong gezin dat ons wel wil meenemen. We worden afgezet bij de afslag in Khanom naar het strand waar we naartoe moeten: zalig! In Khanom hadden we een mototaxi moeten nemen naar het strand maar gezien we niet in het centrum zijn afgezet door een minibusje beginnen we alvast te wandelen, 'er zullen wel mototaxi's passeren'. Nope. Toch niet. Het strand is nog 4km verderop en het is ondertussen 12u en broeiheet! Na 2km stopt er een bejaarde man op een roze scooter waarvan we begrijpen dat hij gepensioneerd leraar Engels is. We verstaan hem nochtans nauwelijks... Misschien ligt dat ook aan het feit dat hij geen tanden meer heeft. Enfin, hij stelt voor om ons een eindje verder af te zetten en rijdt op en af om eerst mij en dan Maarten te droppen. Hij vraagt daarna wel om geld voor de benzine maar goed, we zijn allang blij dat we een eind verder zijn afgezet! We staan aan het strand waar we moeten zijn maar dat is heeeeeeel lang en we hebben afgesproken in een specifieke bar waar ook bungalows zijn om te blijven slapen. Na een kwartiertje stappen vragen we in een Hello Kittycafeetje waar de bar is en dat blijkt nog eens 2km verder het strand af te zijn... Noooooooooo! Het superlieve meisje (in Hello Kitty-outfit) stelt voor om ons tot daar te rijden met haar scooter, waar we heel dankbaar voor zijn! Om 1u staan we dan eindelijk in de Jam Bay Bar waar de toog een boot is, de hangmatten op het strand hangen, er verse chili con carne staat te dampen en we een bungalow scoren dan wel niet met airco maar toch al met een fixe waaier! Douchen, strandkleedje aan en dan chili con carne smullen met versgebakken brood: heerlijk! Seth geraakt er die dag nog niet, maar de Bar is een vaste weekendplek voor de vele leraren Engels in steden in de buurt dus er zijn een stuk of 10 Britten, Amerikanen en Canadezen en de Filippijnse Dee, een vriendin van Seth die de instructies heeft gekregen om het gezellig te maken voor mijn verjaardag: jeej! :) We drinken heel wat pintjes (Maarten) en wijntjes (Diew) en tegen 24u worden mij onder lichte dwang shotjes Sambuca gevoerd en krijg ik van de liveband een rock'n'roll 'Happy Birthday' gepresenteerd en van de eigenaar van Jam Bay een dikke schijf ananas met een kaarsje in: keitof! De dag erop is het katertijd maar Seth arriveert dus we moeten de hele oefening de avond erop herhalen: oh neeeeee! Op katerdag n°2 shuttelt Seth Maarten, Dee, een chille Schot die ons 60 gig aan nieuwe films verschaft (thank you!), mij en zichzelf uiteraard naar het centrum van Khanom voor een typische Thaifood lunch en dan de minibus naar Nakhon Si Thammarat waar Dee en Seth wonen en waar wij de minibus verder kunnen nemen naar Hat Jay.
Hat Jay ligt in het zuiden van Thailand en is zowat de grens tot waar je nog veilig kan reizen vooraleer je in het diepe zuiden in het gebied terecht komt waar nog regelmatig terroristische moslimaanslagen worden gepleegd. We blijven maar een avond dus we maken ons niet teveel zorgen! We nemen afscheid over een laatste Thaise icecoffee (die van Vietnam blijven toch de beste...) en komen tegen 20u aan in Hat Jay waar we genoegen nemen met een triestig maar semi-goedkoop en centraal gelegen hotelletje. We willen ons ticket voor de bus naar Georgetown de volgende dag nog kopen maar alles is al toe en geld wisselen lukt ook niet meer! De pintjes, wijntjes en shotjes hebben onze budgetberekening in het gedrang gebracht dus we gaan net niet toekomen met onze Thaise bhatjes! Afhalen kost hier keiveel geld maar we hebben nog heel wat dollars dus dachten die te wisselen om nog de laatste dag toe te komen. Niet dus! Dan maar naar McDonalds om te eten, de enige plaats waar we met Visa kunnen betalen :)
De volgende dag blijkt het nog een missie om de bus te fixen... Dee is de week ervoor nog naar Maleisië geweest en vertelde ons dat je heel goedkoop een minibus kan nemen tot in Georgetown maar in alle buskantoortjes vertellen ze ons dat de minibus niet meer rijdt... Huh? We denken dat ze ons gewoon de 3 keer zo dure gewone bus willen aansmeren en lopen heel wat kantoortjes af tot we van een kantoortje uit het centrum (iets betrouwbaarder meestal...) te horen krijgen dat ze écht niet meer rijden omdat de baksheesh die de chauffeurs moeten betalen aan de Maleisische politie bij de grensovergang een paar dagen geleden zodanig de hoogte is ingeschoten dat het niet meer rendeert om minibusjes te laten rijden! Bummer... Wanneer we dan eindelijk de gewone bus willen boeken blijken alle bussen tot 15u al vol te zitten. Opnieuw bummer. Ook al omdat we genoeg dollars hebben gewisseld om de bus en ontbijt nog te kunnen betalen en niet veel meer... Bon, de bus van 15u dan maar! Vasten geblazen en dan vlak voor we de bus op moeten een laatste noedelsoepje, for old time's sake :) En dan is ons geld op! Terwijl we nog wat rondlopen in Hat Jay horen we ineens een luide knal en meteen daarop zien we massa's ambulances die de hoofdstraat doorscheuren. Huh? Wanneer we in het buskantoortje zitten te wachten op onze shuttle naar de bus, zien we op het nieuws dat er een aanslag is gepleegd op het politiekantoor: er is een bom ontploft, dat is de knal die we hoorden! Hmmm, goed dat we hier bijna weg zijn :)
Om 15u stappen we de bus op en krijgen we voor de eerste keer óóit een verzekeringspapier toegestopt. Moeten we ons nu zorgen maken? :) Maar zonder problemen en superefficiënt steken we de grens over!
Na de Thaise 'anything goes' is het vreemd om douanebeambten te zien in hoofddoek en in plaats van minirokjes en shortjes opeens volledig bedekte vrouwen te zien! We wanen ons ook bijna in België wanneer we de snelweg opscheuren naar Georgetown: verkeerswisselaars alom, nieuwe auto's, grote reclameborden langs de weg,... Heel gek! Wanneer we de brug oversteken naar het eiland Penang waar Georgetown is gelegen, zien we dat de kustlijn gedomineerd wordt door hoogbouw en wolkenkrabbers waarvan de verlichte ramen in de verte sterretjes lijken in de ondertussen donkere hemel. Rond 21u draait de bus in tussen twee hypermoderne winkelcentra waarvan de wanden bedekt zijn met enorme plasmaschermen die met een voortdurende stroom van reclame de weg verlichten. Welcome to Malaysia! We zijn eerst een beetje teleurgesteld want we hadden ons Georgetown voorgesteld als een klein, koloniaal stadje... Maar zodra we van de rand van de stad wegwandelen zitten we meteen in de rustige, mooie straatjes van een stad waar architecturaal alvast de tijd is blijven stilstaan ergens middenin de 19e eeuw: prachtig!
Maar meer hierover de volgende keer in de blog over het Maleisische schiereiland, komende vanuit Cebu, de Filippijnen :)
Selamat Tinggal!
Ons vorige hostal was super maar de kamer met waaier warmde op het einde van de winter al flink op en we verwachten dat dat nu, want ondertussen is het zomer, waarschijnlijk nog veel erger is. We vinden gelukkig een hostal in een leuk volksbuurtje waar ze heel goedkoop pieniemieniekamertjes verhuren mét airco: check! Het is de derde keer Bangkok dus we genieten vooral weer van the simple things: lekker en goedkoop eten, snel internet en algemene properheid :) We wachten ook tot het woensdag is om nog eens te kunnen genieten van all you can eat tapas bij The Wine Connection maar wanneer we daar vol verwachting om 17u45 aankomen is het verdacht stil... Ze zijn aan het renoveren dus de tapasavond gaat niet door. Er zijn geen zekerheden meer in het reizigersleven...
We zijn Thailand deze keer binnengekomen over land. Dat wil zeggen dat we maar een visum krijgen voor 15 dagen en we hebben besloten om geen langer visum te gaan kopen dus we moeten onze dagen goed in de gaten houden! Van Bangkok reizen we westwaarts naar Kanchanaburi, een klein stadje aan de oever van de Kwairivier, u waarschijnlijk welbekend van de film 'The Bridge over the River Kwai' uit de jaren '50. Die vertelt het verhaal van wat hier in WO II is gebeurd. Japan is toen Zuid-Oost-Azië binnengevallen en heeft alle overwonnen daar gestationeerde geallieerde soldaten ingeschakeld om een spoorweg te bouwen tot in het noordwesten van Birma. Het einddoel van de Japanse invasie was namelijk India, het grootste Britse bolwerk op het Aziatische continent, en Japan had een snellere en eenvoudigere manier nodig dan schepen over zee om manschappen en bevoorrading tot aan hun frontlinies te krijgen. Groot-Brittannië had de mogelijkheid van een dergelijke spoorweg om India met Maleisië te verbinden al eerder onderzocht maar had het plan afgevoerd wegens onmogelijk. Niet zo voor Japan, die met tienduizenden geallieerde en lokale oorlogsgevangenen een klein leger aan slaven had die ze afbeulden om de 415km lange (!) spoorweg af te maken in een recordtijd van 18 maanden! 90.000 Aziatische en 12.399 geallieerde oorlogsgevangenen stierven tijdens dit proces, door gruwelijke straffen of pure ontbering.
In Kanchanaburi liggen een oorlogskerkhof en een museum die het vreselijke verhaal van deze soldaten vertelt en kan je de welbekende brug en resten van de spoorweg gaan bezoeken. Zeer goed gedocumenteerd en heel aangrijpend! Meer nog omdat enkele dagen voordien de jaarlijkse Australische herdenking plaatsvond en je op verschillende plaatsen op de spoorweg en op het oorlogskerkhof bloemen, foto's en brieven van familie, echtgenotes en collega-soldaten terugvindt. Een heel triest en vaak vergeten verhaal.
Van Kanchanaburi keren we terug naar Bangkok om daar meteen de nachtbus te nemen naar Chumphon in het zuiden en van daar de ferry naar de oostelijke eilanden! We skippen de westkust omdat de moesson daar al is begonnen en we willen ook niet teveel eiland- of strandhoppen in het oosten omdat dat het doel van eilanden en stranden voorbijschiet: chillen :) Het wordt dus Koh Tao om te gaan duiken en Koh Phangan om te chillen!
Veel valt er over Koh Tao zelf niet te vertellen: een eiland met middenin heuvels begroeid met tropisch woud en aan de kust overal hostals, restaurantjes en winkeltjes. Alle baaien zijn met mekaar verbonden via drukbereden wegen, een heel ander eiland dan Koh Rong Samloem dus! We vinden op een kwartiertje stappen van onze bungalow een nog relatief goedkoop eethuisje met zalige curry's, we doen een domme wandeling op het heetst van de dag over één van de vele heuvels wat resulteert in rood aangelopen kopkes, keiveel zweten maar gelukkig een prachtige view over de zee en het eiland en de rest van onze avonturen spelen zich af onder water: dé reden waarvoor we naar Koh Tao zijn gekomen! Omwille van zijn klaplong in de zomer gaat Maarten snorkelen en ik duiken. De eerste duik voor mij is niets bijzonders: opfrissing van mijn PADI en wat ronddobberen maar veel is er niet te zien. De tweede is wel heel cool! Op een halfuurtje varen van de kust is er ergens een kegelvormige rots echt vól leven! Ik zie ontelbare scholen vissen: hele grote, massa's kleintjes en een school barracuda's! De zichtbaarheid is fan-tas-tisch, meer dan 30m! Dat maakt het natuurlijk allemaal alleen maar spectaculairder :) Maar Maarten moet niet onderdoen, die is in een baai gaan snorkelen en heeft een waterschildpad gezien van anderhalve meter breed! 10 minuten lang kon de gelukzak er boven zwemmen en van het spektakel genieten terwijl de schildpad rustig aan het eten was bij het rif!
Van Koh Tao nemen we de boot verder naar Koh Phangan. Plan was om daar een paar housefeestjes te gaan doen maar éénmaal het moment daar is hebben we eigenlijk vooral zin om gewoon rustig te chillen op het strand. We vallen net tussen fullmoon-, halfmoon- en darkmoonparty in dus het eiland is suuuuperrustig! We huren een motor bij het ferrydok en cruisen met al onze bagage op en rond ons gestapeld over de vele heuvels van het eiland naar een grote baai aan de westkust waar we het strand nauwelijks hoeven te delen! Na slapeloze nachten van de hitte in Koh Tao trakteren we ons op een bungalow met airco die we gelukkig aan een fikse korting kunnen krijgen omdat het laagseizoen is. A/C, we love you! Er is een 7/11 op 2 minuten wandelen, een restaurantje waar ze aan een (voor Koh Phangan) redelijke prijs heerlijke currietjes serveren op 5 minuten met de motor en aan de overkant van de straat is het strand waar we ons elke avond met een paar pintjes/'spy'mojito's neerzetten voor een prachtige zonsondergang!
Koh Tao en Koh Phangan zijn heel toeristische eilanden en we hadden een beetje schrik voor wat we zouden aantreffen. Omdat het laagseizoen was viel het allemaal nog wel mee, maar na Koh Rong Samloem gezien te hebben in Cambodja is het tegelijk een beetje triest om dan op deze eilanden aan te komen, wetende dat die er ooit ook zo hebben uitgezien. Maar zolang wij naar die eilanden blijven gaan, zal het Koh Rong Samloem na verloop van tijd hetzelfde vergaan. Het is makkelijk om de partytwats met de vinger te wijzen, maar wij zijn evenzeer deel van het probleem!
Next stop van onze Zuid-Thailandtrip: een bezoekje aan Seth! Een Amerikaan die we in Nepal tijdens de hike hebben leren kennen en ondertussen al 4 jaar Engelse les geeft in Nakon Si Thammarat. De ferry komende van de eilanden zet ons om 10u af op het vasteland nabij Surat Thani en we spreken met Seth af op een strandje op een uur daar vandaan. Check! Maar uiteindelijk blijkt het een hele onderneming om er te geraken... Er zou een minibusje moeten zijn van het dok naar Khanom, het dorp nabij het strand. Is er niet. We kunnen wel een taxi nemen voor omgerekend 20 euro. Het busje zou ons 3,5 euro hebben gekost. Nee bedankt! We liften mee naar de hoofdweg met één van de bussen die de smalle strook die Thailand hier is, oversteken naar de westkust. Daar eten we gauw een noedelsoepje en begrijpen we van de noedelsoepman (weer handen-en-voeten-werk) dat er een songthaew zou moeten passeren in die straat naar Khanom. Er stoppen inderdaad songthaews, maar die willen ons omgerekend 13 euro aanrekenen om tot daar te geraken terwijl we ondertussen al halverwege zijn. Nee bedankt, dan liften maar! Na een kwartiertje stopt er een truck van een jong gezin dat ons wel wil meenemen. We worden afgezet bij de afslag in Khanom naar het strand waar we naartoe moeten: zalig! In Khanom hadden we een mototaxi moeten nemen naar het strand maar gezien we niet in het centrum zijn afgezet door een minibusje beginnen we alvast te wandelen, 'er zullen wel mototaxi's passeren'. Nope. Toch niet. Het strand is nog 4km verderop en het is ondertussen 12u en broeiheet! Na 2km stopt er een bejaarde man op een roze scooter waarvan we begrijpen dat hij gepensioneerd leraar Engels is. We verstaan hem nochtans nauwelijks... Misschien ligt dat ook aan het feit dat hij geen tanden meer heeft. Enfin, hij stelt voor om ons een eindje verder af te zetten en rijdt op en af om eerst mij en dan Maarten te droppen. Hij vraagt daarna wel om geld voor de benzine maar goed, we zijn allang blij dat we een eind verder zijn afgezet! We staan aan het strand waar we moeten zijn maar dat is heeeeeeel lang en we hebben afgesproken in een specifieke bar waar ook bungalows zijn om te blijven slapen. Na een kwartiertje stappen vragen we in een Hello Kittycafeetje waar de bar is en dat blijkt nog eens 2km verder het strand af te zijn... Noooooooooo! Het superlieve meisje (in Hello Kitty-outfit) stelt voor om ons tot daar te rijden met haar scooter, waar we heel dankbaar voor zijn! Om 1u staan we dan eindelijk in de Jam Bay Bar waar de toog een boot is, de hangmatten op het strand hangen, er verse chili con carne staat te dampen en we een bungalow scoren dan wel niet met airco maar toch al met een fixe waaier! Douchen, strandkleedje aan en dan chili con carne smullen met versgebakken brood: heerlijk! Seth geraakt er die dag nog niet, maar de Bar is een vaste weekendplek voor de vele leraren Engels in steden in de buurt dus er zijn een stuk of 10 Britten, Amerikanen en Canadezen en de Filippijnse Dee, een vriendin van Seth die de instructies heeft gekregen om het gezellig te maken voor mijn verjaardag: jeej! :) We drinken heel wat pintjes (Maarten) en wijntjes (Diew) en tegen 24u worden mij onder lichte dwang shotjes Sambuca gevoerd en krijg ik van de liveband een rock'n'roll 'Happy Birthday' gepresenteerd en van de eigenaar van Jam Bay een dikke schijf ananas met een kaarsje in: keitof! De dag erop is het katertijd maar Seth arriveert dus we moeten de hele oefening de avond erop herhalen: oh neeeeee! Op katerdag n°2 shuttelt Seth Maarten, Dee, een chille Schot die ons 60 gig aan nieuwe films verschaft (thank you!), mij en zichzelf uiteraard naar het centrum van Khanom voor een typische Thaifood lunch en dan de minibus naar Nakhon Si Thammarat waar Dee en Seth wonen en waar wij de minibus verder kunnen nemen naar Hat Jay.
Hat Jay ligt in het zuiden van Thailand en is zowat de grens tot waar je nog veilig kan reizen vooraleer je in het diepe zuiden in het gebied terecht komt waar nog regelmatig terroristische moslimaanslagen worden gepleegd. We blijven maar een avond dus we maken ons niet teveel zorgen! We nemen afscheid over een laatste Thaise icecoffee (die van Vietnam blijven toch de beste...) en komen tegen 20u aan in Hat Jay waar we genoegen nemen met een triestig maar semi-goedkoop en centraal gelegen hotelletje. We willen ons ticket voor de bus naar Georgetown de volgende dag nog kopen maar alles is al toe en geld wisselen lukt ook niet meer! De pintjes, wijntjes en shotjes hebben onze budgetberekening in het gedrang gebracht dus we gaan net niet toekomen met onze Thaise bhatjes! Afhalen kost hier keiveel geld maar we hebben nog heel wat dollars dus dachten die te wisselen om nog de laatste dag toe te komen. Niet dus! Dan maar naar McDonalds om te eten, de enige plaats waar we met Visa kunnen betalen :)
De volgende dag blijkt het nog een missie om de bus te fixen... Dee is de week ervoor nog naar Maleisië geweest en vertelde ons dat je heel goedkoop een minibus kan nemen tot in Georgetown maar in alle buskantoortjes vertellen ze ons dat de minibus niet meer rijdt... Huh? We denken dat ze ons gewoon de 3 keer zo dure gewone bus willen aansmeren en lopen heel wat kantoortjes af tot we van een kantoortje uit het centrum (iets betrouwbaarder meestal...) te horen krijgen dat ze écht niet meer rijden omdat de baksheesh die de chauffeurs moeten betalen aan de Maleisische politie bij de grensovergang een paar dagen geleden zodanig de hoogte is ingeschoten dat het niet meer rendeert om minibusjes te laten rijden! Bummer... Wanneer we dan eindelijk de gewone bus willen boeken blijken alle bussen tot 15u al vol te zitten. Opnieuw bummer. Ook al omdat we genoeg dollars hebben gewisseld om de bus en ontbijt nog te kunnen betalen en niet veel meer... Bon, de bus van 15u dan maar! Vasten geblazen en dan vlak voor we de bus op moeten een laatste noedelsoepje, for old time's sake :) En dan is ons geld op! Terwijl we nog wat rondlopen in Hat Jay horen we ineens een luide knal en meteen daarop zien we massa's ambulances die de hoofdstraat doorscheuren. Huh? Wanneer we in het buskantoortje zitten te wachten op onze shuttle naar de bus, zien we op het nieuws dat er een aanslag is gepleegd op het politiekantoor: er is een bom ontploft, dat is de knal die we hoorden! Hmmm, goed dat we hier bijna weg zijn :)
Om 15u stappen we de bus op en krijgen we voor de eerste keer óóit een verzekeringspapier toegestopt. Moeten we ons nu zorgen maken? :) Maar zonder problemen en superefficiënt steken we de grens over!
Na de Thaise 'anything goes' is het vreemd om douanebeambten te zien in hoofddoek en in plaats van minirokjes en shortjes opeens volledig bedekte vrouwen te zien! We wanen ons ook bijna in België wanneer we de snelweg opscheuren naar Georgetown: verkeerswisselaars alom, nieuwe auto's, grote reclameborden langs de weg,... Heel gek! Wanneer we de brug oversteken naar het eiland Penang waar Georgetown is gelegen, zien we dat de kustlijn gedomineerd wordt door hoogbouw en wolkenkrabbers waarvan de verlichte ramen in de verte sterretjes lijken in de ondertussen donkere hemel. Rond 21u draait de bus in tussen twee hypermoderne winkelcentra waarvan de wanden bedekt zijn met enorme plasmaschermen die met een voortdurende stroom van reclame de weg verlichten. Welcome to Malaysia! We zijn eerst een beetje teleurgesteld want we hadden ons Georgetown voorgesteld als een klein, koloniaal stadje... Maar zodra we van de rand van de stad wegwandelen zitten we meteen in de rustige, mooie straatjes van een stad waar architecturaal alvast de tijd is blijven stilstaan ergens middenin de 19e eeuw: prachtig!
Maar meer hierover de volgende keer in de blog over het Maleisische schiereiland, komende vanuit Cebu, de Filippijnen :)
Selamat Tinggal!
RSS Feed
