4 weken op de Filipijnen. Tot ik mijn gigantische map van Zuid-Oost-Azië begon te tekenen (op een enorm vel VPK-papier vers van de machine, waarvoor dank :)) waren deze eilanden als mogelijke bestemming eigenlijk nog niet in ons opgekomen. De associaties die het land bij ons opriepen waren 'ver' en 'dure paradijslijke resorts'. Tot ik dus al tekenend zag dat het eigenlijk helemaal niet zo ver lag. Je leek er met een boot vanuit Borneo best naartoe te kunnen. En die resorts, dat moesten we misschien toch maar eens bekijken.

Blijkt dat je er niet met de boot naartoe kan (het kan wel, maar buitenlanders mogen niet...) maar vluchten zijn goedkoop en die resorts, dat valt allemaal nog wel mee. Ze zijn er vast en zeker, maar goedkope accommodatie is er ook! En het feit dat het in vergelijking met de andere Zuid-Oost-Aziatische landen weinig populair is, maakt de Filipijnen voor ons alleen maar aantrekkelijker :) Dàt en de paradijslijke stranden en prachtige onderwaterwereld natuurlijk!

Edus kochten el Pinxten en ikzelve ons in Phnom Penh een illegale Lonely (want de Filipijnen zijn niet opgenomen in onze Zuid-Oost-Azië-gids) en boekten we een vlucht vanuit Kuala Lumpur naar Cebu op 30 mei en terug vanuit Manila op 27 juni!

Juni is het begin van het regenseizoen dus besluiten we ons te beperken tot de regio's die hier het minst last van hebben: de Visayas en Luzon. De Visayas liggen 'in het midden' van de archipel, daardoor worden ze door de omliggende eilanden beschut van de hevigste regens. Luzon is het grootste Filipijnse eiland (en 'thuis' van hoofdstad Manila) en ligt helemaal in het noorden waar de regen pas echt een probleem wordt in juli. Uiteindelijk maakt dat niet uit want we vinden de Visayas zo leuk dat we niet eens in Luzon zijn geraakt :)

Eenmaal het moment daar is, besluiten we om onze bewegingen op de Visayas zelf ook te beperken. Een regio van 15+ eilanden herleiden we tot 3, met wat dagtripjes erbij. We zitten ondertussen in de helft van onze trip en voelen na 9 maanden rondhoppen reismoeheid optreden. Het langst dat we ergens ter plekke zijn gebleven is 5 dagen en dat is maar 3 keer voorgevallen. We hebben echt zin om eens ergens wat langer onze rugzak in een hoek te kunnen laten staan en op die plaats dan ook liefst zo weinig mogelijk te gaan exploreren, hoe vreemd dat ook mag klinken :) Gezien we veel bevreemde reacties kregen toen we zeiden ook richting de Filipijnen te trekken, hier een korte introductie voor iedereen die ons zei: “De Filipijnen, daar kan ik me echt niets bij voorstellen!”

Geografisch gezien zijn de Filipijnen een enorme archipel van meer dan 7000 eilanden (“afhankelijk van het tij” is het plaatselijke mopje...) in de Pacifische Oceaan. De meesten hebben een heuvelachtig en tropisch bebost binnenland en rondom een kustlijn met aquamarijnkleurig water en prachtige koraalriffen! Boven tektonische platen gesitueerd zijn in de Stille Oceaan heeft echter zo zijn nadelen... Een landschap bedekt met vulkanen, aardbevingen die de eilanden regelmatig door mekaar schudden en tropische megastormen die weinig overeind laten van de nipahutjes wanneer ze over de regio razen.

Religie! Jaarlijkse beelden op het nieuws van mensen die zich met Pasen aan een kruis laten nagelen doen vast een belletje rinkelen. De ultrakatholieke Spanjaarden hebben hier vanaf hun aankomst in de 16e eeuw de Filipino's Jezus, Maria en Jozef 400 jaar lang en met veel succes door de strot geramd! In combinatie met hun onmiskenbaar uitgelaten natuur ('gezichtsverlies' is hier zoals overal in Azië het ergst denkbare maar gelukkig wordt de emotie 'blijdschap' hier wél kwistig tentoongespreid!), het overweldigende belang van familie en het bevreemdend ijzersterke bijgeloof (geesten, '(on)geluk', 'het lot',... worden hier allemaal héél serieus genomen!) zorgt dat voor een beleving van het Christendom dat maar weinig gelijkenissen vertoont met wat we kennen uit Europa... Passioneel en vol overgave, fanatiek en fervent, op de letter van de Bijbel en tegelijk zo schizofreen animistisch als maar zijn kan, puriteins maar ook op een vreemde manier losbandig. Kleurrijk is het sleutelwoord hier, letterlijk en figuurlijk... Maria wordt aangekleed in felle gewaden, Jezus blinkt in flashy spuitverf en met dramatisch rollende ogen op de flanken van jeepney's en de talloze tricycles trakteren je van elke mogelijke zijde met de meest willekeurige bijbelcitaten.

De Filipino's zijn trouwens met veel. Héél veel. In 2011 waren ze met meer dan 100 miljoen maar geboortebeperking is hier op z'n zachtst gezegd nogal een taboe. De economie is over de jaren heen wel een beetje gegroeid maar de bevolkingsexplosie doet dat effect per inwoner volledig teniet. Persoonlijke ruimte is een concept dat hier dan ook op gefronste wenkbrauwen wordt onthaald. Persoonlijk? Ruimte? Samen. Gedeeld. En daar leg je je, net als in India, beter bij neer of anders word je gek. Jeepney's worden voller dan vol geladen, zodat je met je ogen toe en lang nadat je uitgestapt bent elke porie, elk geurtje en geluid van je medepassagiers kan dromen. In Pinoyrestaurants worden op de menukaart de gerechten opgedeeld volgens het aantal mensen met wie je elke schotel kan delen. Huisjes op het strand worden door meerdere Filipinofamilies gedeeld om een weekendje door te brengen en natuurlijk breng je ten allen tijde je eigen picknick mee, voldoende om een leger mee te voeden!

Filipino's die werken in het buitenland doet waarschijnlijk ook een belletje rinkelen. Het BNP wordt zowat gedragen door het geld dat expat Filipino's terugsturen naar huis om hun familie's te onderhouden. Ze werken als huishoudster, keukenhulp, bouwvakker, mijnwerker of op vrachtschepen en zonder de miljarden die ze jaarlijks overschrijven zouden veel familie's hier waarschijnlijk in nog veel schrijnendere armoede leven. Want armoede is er, zoals we sinds India niet meer hebben gezien. Vooral in de steden. We komen aan in Cebu City en hoewel Maarten de stad charmant vond in z'n groezeligheid was ik eigenlijk voor de eerste keer in lange tijd geschokt door de armoede, ellende en algemeen verval overal om ons heen. Alles schreeuwde een desolaat 'roeien met de riemen die we hebben' en overal zagen we straatkinderen in lompen bedelen bij de auto's aan kruispunten. De rest van onze tijd brengen we vooral door buiten de steden en hoewel mensen hier écht met weinig moeten toekomen en meestal leven in golfplaten, palmbladeren of houten hutjes valt het op het platteland iets beter mee. Een industrie om van te spreken is hier niet echt en we vragen ons oprecht af wat mensen hier van werk doen...

Na 400 jaar repressief koloniaal beleid van Spanje werden de Filipijnen eind 19e eeuw na een Spaans-Amerikaanse oorlog (een dispuut rond suikerhandel op Cuba) 'verkocht' aan de Verenigde Staten. Niet dat ze de Spanjaarden zo'n warm hart toedroegen, maar begrijpelijkerwijze waren de Filipino's hier niet blij mee. Een opstand werd echter neergedrukt door de Amerikanen, met de belofte van onafhankelijkheid op termijn. Scholen werden gebouwd, infrastructuur ontwikkeld en de situatie voor de Filipino's verbeterde aanzienlijk. Niet dat de Amerikanen zo'n voorbeeldige altruïsten waren, de eilanden zijn strategisch nu éénmaal goed gelegen. Dit zorgde er jammer genoeg wel voor dat ook de Filipijnen werden betrokken in Wereldoorlog II. De Japanse invasie en vervolgens de Amerikaanse herovering maakte tienduizenden slachtoffers en een platgebombardeerd Manila, ooit de Parel van het Oosten, als resultaat. Het einde van WOII bracht onafhankelijkheid maar daarmee (het wordt een trend!) was de ellende natuurlijk nog lang niet voorbij. Het repressieve beleid van Ferdinand Marcos en Imelda met al haar schoenen duurde tot in de jaren '80. Corruptie, schandalen en een kwakkelende economie zijn nog altijd schering en inslag.

Een voorliefde voor junkfood (Thank you, USA!) ook. Hamburgers vind je altijd en overal en de Filipijnse variant is er één van nóg meer vet en nóg meer suiker. Suiker wordt hier trouwens zowat overal ingeflikkerd. Spaghettisaus van ketchup en suiker. Rijst met goulash vol suiker. Brood met suiker. Banketbakkertjes kom je hier om de 10 meter tegen en de patisserie is niet eens zo slecht, spotgoedkoop en zit tsjokvol suiker! Maar hét geliefde gerecht blijft rijst met varkensvlees. Als ontbijt. Lunch. En avondeten. Varkensvléés is eigenlijk al teveel krediet geven aan wat ze je voorschotelen. Als je je bord gaat dissecteren schat ik dat 20% vlees is, 50% vet en 30% bot en kraakbeen. Voor de culinaire ontdekkingen hoef je niet naar de Filipijnen te komen. Chance dat het hier mangoseizoen is of we zouden zwaar ondergevitamineerd terugkeren!

Die recente aanwezigheid van de US of A heeft er gelukkig ook voor gezorgd dat het niveau van Engels hier echt heel goed is! Dat is niet alleen praktisch, maar zorgt er ook voor dat het net als in Maleisië en India mogelijk is om een praatje te slaan met mensen die je hier ontmoet. Iets wat we in de rest van Azië toch wel wat gemist hebben... Ze zijn bovendien supervriendelijk en hyperbeleefd! Excuse me ma'aaaaaaaaaaaam, thank you siiiiiiiiiiiiiir, have a nice daaaaaaay! Hun zangerige Engels en gemeende glimlachen gaan we nog missen :)

Voilà! En dan nu wat we daar allemaal precies uitgevoerd hebben :) Wel, zoals ik al zei: niet zoveel als elders. Onze rechtstreekse vlucht naar Cebu werd enkele weken voordien geannuleerd en omgeleid over Manila dus we zijn iets langer onderweg dan voorzien. Onze vlucht loopt 1u vertraging op omdat de motor niet lijkt te willen starten... Niet zo bemoedigend maar we stijgen dan toch op en landen met nog eens 20 minuten vertraging daar bovenop (door een gebrek aan landingsplaats) in Manila, hoofdstad van de Filipijnen. We hebben maar een uurtje meer over tot onze connecterende vlucht naar Cebu dus we maken ons een beetje zorgen. We kennen de luchthaven niet en ik herinner me nog levendig 2 gelegenheden waarbij ik hard heb moeten crossen door de gigantische luchthavens van Newark en Madrid om een connectie niet te missen... De Filipijnse stewardesse giechelt wanneer ik vraag hoe ver de terminals uit mekaar liggen en zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken. Een halfuur later weten we waarom... Ik zal er niet veel naast zitten als ik zeg dat de luchthaven waar we landen (er zijn er 2, de andere is blijkbaar beter) ongeveer de grootte heeft van het Lijnbussenplatform bij het station in Leuven. De uitgang naar het tarmac ligt op 3m van de immigratiehokjes, die op 3m gesitueerd zijn van de bagageband die op 2m ligt van de douane, die een klein bureautje hebben vlakbij de deur naar buiten. Buitengekomen moeten we ongeveer 5m wandelen naar de volgende terminal, waar alles opnieuw nogal op mekaar gepropt staat, om het zacht uit te drukken. De check-in balie's hebben een A4-tje achter zich hangen met de bestemming en achter de stewardessen loopt er een man heen en weer om de bagage van elke balie op de automatische transportband 1m achter hen te leggen. Onze vlucht naar Cebu heeft ook vertraging maar na een uurtje in een overvolle wachtzaal zien we vooraan iemand een kartonnetje met 'Cebu' opheffen en onze bestemming over het geroezemoes gillen. Time to go!

Taxi's blijken hier spotgoedkoop en voor 2 euro staan we na een halfuurtje rijden vanaf de luchthaven van Cebu City in ons geboekte hostal. Om 20u is alles wat vaagweg lijkt op een restaurant al gesloten, horen we bij de receptie, en sowieso liggen alle eetgelegenheden op minstens een halfuur stappen. Maarten waagt zich toch de groezelige stadsjungle in en het enige wat nog open is, is Jollibee's, de plaatselijke McDo. Gesuikerde hamburgers in gesuikerde broodjes met cocktailsaus: welcome to the Philippines! De volgende dag blijkt er in Cebu City echt de ballen te zien. We wandelen langs het monument voor Ferdinand Magellan (Cebu is waar de Spanjaarden in 1521 op de Filipijnen geland zijn) en het kruis dat hij hier neergepoot heeft, we gaan naar de markt en kopen spotgoedkope mango's, we bezoeken het Spaanse fort (of wat ervan overblijft...), we zoeken vruchteloos naar een bankcontact zonder belachelijk lage afhaallimiet en vluchten dan zowat terug naar ons hostal. Gelukkig hebben we de volgende dag al een activiteitje op stapel staan! Toen we in Thailand mijn verjaardag vierden met Seth (die we in Nepal hadden leren kennen) was daar ook Dee bij, een vriendin van hem. Dee is Filipijnse en woont intussen al 12 jaar in Thailand waar ze les geeft op een middelbare school. Toen we vertelden dat we naar de Filipijnen gingen bracht ze ons in contact met Jaimie, een vriendin van haar die daar nog woont. Die organiseert elke zondag samen met de leden van haar kerk een gaarkeuken voor straatkinderen in Cebu City. Dit keer is er echter ook een trip naar Bantayan Island gepland, een klein eilandje ten noordwesten van Cebu dat hevig getroffen werd door superstorm Haiyan. De kerk zamelde fondsen in om schoolmateriaal te kopen voor de lagereschoolkinderen. Veel gezinnen zijn alles kwijt en hoewel school lopen gratis is, is voor veel gezinnen een schriftje en potlood aankopen al te duur. Zeker nu. We gaan mee om te helpen het materiaal uit te delen! Nu, als ik zeg 'kerk', moet je je daar niet teveel bij voorstellen... Zondagavond worden we opgepikt door een busje met de ganse kerkpopulatie in: een Filipijns koppel vijftigers dat 25 jaar in Australië heeft gewoond en gewerkt en nu op pensioen is in hun thuisland, Jaimie, de 24-jarige pastoor, en nog een jong koppel twintigers. De man van het Australisch/Filipijnse koppel heeft 7 jaar geleden het licht gezien en heeft zich laten dopen tot evangelist. Hij heeft zich een pastoor gezocht en een kerk opgestart in Melbourne, die intussen meer dan 100 leden telt! Zodra de kinderen het huis uit waren en ze genoeg hadden om toe te komen op de Filipijnen, zijn ze terug geëmigreerd naar hun thuisland. Daar heeft hij zich opnieuw een pastoor gezocht, grond gekocht, daar een kerk op gebouwd en een busje aangekocht. Een deel van hun spaargeld is enkel voorzien voor de kerk en de goede doelen die ze daarmee steunen. De rest hebben ze geïnvesteerd in 3 appartementen die nu al het driedubbele waard zijn omwille van recente investeringen van Zuid-Korea in die regio van Cebu... The man has a plan :) We zijn danig onder de indruk van de manier waarop ze zich inzetten voor de mensen rondom zich die het minder getroffen hebben dan zijzelf.

Off we go to Bantayan! Het ritje naar noord-Cebu duurt 5 uur, daar wachten we tot 3u 's nachts op de ferry en om 5u 's morgens komen we aan op Bantayan, waar we om 6u aankomen in het huis van een bevriende pastoor. Eindelijk de benen strekken! Als ontbijt krijgen we de restjes van het verjaardagsfeest van hun zoontje die gisteren 7 is geworden. Hét gerecht bij feestgelegenheden? Varken aan het spit! Wat over is, wordt op verschillende wijzen verwerkt in stoofpotjes en de volgende dag gegeten met (wat anders?) rijst. Best lekker! Om 7u30 vertrekken we naar het schooltje van zijn parochie, waar de leerlingen allemaal in rijen buiten staan te wachten om ons welkom te heten: ongelooflijk! De dozen worden uitgeladen en we delen in sneltempo pakketjes schoolmateriaal en tandenborstels uit aan de lange, lange rijen! Wanneer we door Bantayan rijden zien we overal vernielde huizen en hutjes met daarnaast iglotentjes van de Verenigde Naties, waar de bewoners 'tijdelijk' in kunnen wonen. De tyfoon is ondertussen meer dan 7 maanden geleden maar de heropbouw verloopt traag. Ook de directrice van de school woont nog steeds in een tentje en het dak van de school is, vlak voor het regenseizoen, nog steeds niet gerepareerd. Daar is geen geld voor. Het is één ding om de gevolgen van een dergelijke natuurramp op het nieuws te zien maar nog iets heel anders om echt tussen de ruïnes te lopen van de mensenlevens die hierdoor werden getroffen. Hoe vreemd de religieuze overtuigingen van de leden van Jaimie's kerk voor ons ook mogen zijn, we kunnen niet anders dan hen bewonderen om het werk dat ze leveren. Het instituut Kerk dat wij kennen van pompeuze gebouwen en weelde heeft niets te maken met wat we hier bij hen zien.

De volgende dag trekken Maarten en ik naar het uiterste zuidwesten van Cebu, Moalboal. Een klein plaatsje vooral bekend om de prachtige koraalmuur op slechts 30m (!) van de kust en 'Pescador Island' waar je mooi kan gaan duiken. Aangekomen horen we echter dat er niet al teveel meer te zien is bij Pescador (en wanneer we daar gaan snorkelen kunnen we dat alleen maar beamen...) dus we beperken ons tot het rif bij de kust (waar we meer vissen zien dan bij Pescador) én gaan een kijkje nemen bij de school sardientjes die hier af en aan huist, gelukkig ook wanneer wij er zijn! On-ge-looflijk vet! Als ik zeg dat het honderdduizenden sardientjes zijn overdrijf ik niet eens! Maarten zegt dat het er miljoenen zijn (en ik, eerlijk is eerlijk, kan niet schatten) maar wat er ook van zij: het waren er alleszins vééééééél! Vlakbij de kust zwermt een dikke, zwarte stroom visjes zover je kan zien. Wanneer je erin zwemt, wijken ze in één vloeiende beweging uit mekaar en weg, heel cool om te zien! Aan de koraalmuur zien we prachtig koraal en supermooie visjes maar vooral: zeeschildpadden! Voor Maarten niet de eerste keer, voor mij wel! Ze komen naar het rif om zeewier te eten en trekken zich weinig aan van hun omgeving dus je kan er best lang langs zwemmen om ze te bewonderen: heel leuk! Moalboal is best chill, we vinden een gigantische bungalow voor een prijsje waar ze bovendien héél lekker Westers eten klaarmaken (we zijn de rijst en noedels even beu, ook omdat de Filipijnse variant daarvan niet zo geslaagd is...) en het snorkelen is tof maar na 3 dagen hebben we het er wel gezien en trekken we verder. Via het uiterste zuidelijke tipje steken we over van Cebu naar het eiland Negros waar we even stoppen in Dumaguete, een universiteitsstadje. Veel is er niet te zien, het stadje is best lelijk. Gelukkig wel is er een grote faculteit geneeskunde vlakbij ons hostal want de stroom babykwalletjes die we in Moalboal telkens door moesten om zeeschildpadden te spotten bij de koraalmuur was op het moment zelf onaangenaam, maar nu ronduit vervelend gezien ik overal waar ik gestoken werd jeukende, rode huiduitslag heb gekregen... Yep, again... My skin says NO to Asia! Na een halfuurtje kunnen we al terecht bij een dermatologe die meteen vraagt of ik toevallig tussen de kwallen heb liggen zwemmen en me het nodige voorschrijft. Ze weet me ook te vertellen dat ze inschat dat mijn mysterieuze huiduitslag die ik in Noord-Thailand had opgelopen en die met de regelmaat van de klok nog altijd opduikt waarschijnlijk zal verdwijnen zodra we van klimaat veranderen. Ergo: weg hitte en vochtigheidsgraad 99%, weg huiduitslag. Ik kijk er al naar uit!

De volgende dag zetten we onze tocht verder naar ons doel op Negros: Sugar Beach bij Sipalay, aan de westkust. Een verlaten strand waar je niet zomaar geraakt, waar slechts een handvol hostals zijn en bovendien eentje met superlekker eten: check! De ideale plaats om onze te lang uitgestelde rustpauze te houden van het backpacken. Ja ja, een luxeprobleem, we know! Maar van telkens weer in en uit te pakken, constant rond te hoppen en nooit ergens twee keer na mekaar hetzelfde te zien/proeven/ruiken/meemaken wordt je ook moe, zo blijkt :) We doen er de hele dag over om er te geraken en nemen in totaal 2 tricycles, 3 bussen en één bootje dat zo smal is dat ik héél hard hoop dat het niet omslaat! Maar we geraken er! Een wandelingetje over het strand brengt ons bij Taka Tuka Lodge (dit komt Pipi Langkouskenners wellicht bekend voor...) waar we 'The Room of Rock' toegewezen krijgen: toepasselijk! Het hostal en de kamers zijn echt crazy en prachtig! Alles is op de meest fantasierijke en creatieve manier aangekleed: van het plafond, tot de bar, tot de lichten boven de tafeltjes, tot de toiletten, de tuin en de kamers. Niet te geloven! Ons bed is een podium, de leeslampjes zijn elektrische gitaren, er zijn plectrums verwerkt in de douche en boven ons eigen terrasje buiten bestaat de verlichting uit 2 groene lampen verwerkt in de oogkassen van een buffelschedel. We love it :) We hadden geen betere plaats kunnen kiezen om niets te doen! Er is een uitgebreide bibliotheek, er hangt een TV-scherm met 20 gratis en recente films in de kamer, ons privéstrandje is het mooiste van de hele baai en het eten is om je duimen en vingers bij af te likken! De Zwitserse eigenaars zijn supersympathiek en we zijn het grootste deel van de tijd de enige gasten (het is laagseizoen), best prettig :) Wat doen we daar? Wel, niks :) Eten, drinken, lezen, zwemmen, luieren op het strand, filmpjes kijken 's avonds (een streepje thuis!) en dat zal het zowat zijn! We doen wel één uitstapje op maandag naar de plaatselijke markt in Sipalay met de hostalboot waar we de vissers jonge tonijn zien verkopen: 50kg per stuk, nog niet volgroeid!

Na 7 dagen voelen we dat het terug tijd is om verder te trekken, we willen toch íets van de Filipijnen hebben gezien, en beginnen aan de lange weg terug naar Dumaguete. Op zich niet erg want de rit is adembenemend mooi! De weg slingert door de bergen, langs rijstvelden en kleine dorpjes: echt prachtig!

Het hostal waar we (opnieuw) verblijven regelt een duiktrip naar één van de mooiste duikplekken op de Filipijnen die goedkoper uitkomt dan het allemaal zelf te regelen, dus de volgende dag vertrekken we met Patrick & Karen (Australië), een stille Koreaan en Aymen uit Tunesië naar Apo Island. Het is één van de mooiste plekken die wel al gezien hebben! Veel leven en heel gevarieerd en prachtig gekleurd zacht en hard koraal: wapperende oudroze bonzaïbosjeskoraal, zachtblauw hersenkoraal, oranje versteendebomenkoraal,... We weten niet waar we naar kijken, maar het ziet er mooi uit :) Dichtbij het eiland kunnen we na het duiken nog even snorkelen en ik heb er spijt van dat ik door een kwallencreche ben gezwommen om zeeschildpadden te zien in Moalboal want waar we hier ook kijken: overal snackende zeeschildpadden! Anderhalve meter groot met prachtig getekende schilden, kleintjes die helemaal mosgroen gekleurd zijn en allemaal even indrukwekkend! Ze trekken zich niets aan van onze bewonderende aanwezigheid en eten rustig verder: enorm vredig zicht.

We krijgen van Aymen de tip om de dag erop de trip terug te maken naar Cebu om aan de oostkust in Oslob te gaan snorkelen met walvishaaien. Het seizoen loopt op z'n laatste benen dus we waren niet van plan om er naartoe te gaan mààr blijkbaar houden ze de walvishaaien maximaal daar door ze te voederen. Niet héél koosjer natuurlijk maar bij aankomst om 7u krijgen we een briefing over wat we wel en niet mogen rond de walvishaaien en horen we dat er een marinebioloog op de site aanwezig is. Toch iets gerustgesteld :) Wat kan ik hierover zeggen? Het was een ongelooflijke ervaring! We moeten in principe op een afstand blijven van minimaal 4m maar in de praktijk blijkt dat al snel schier onmogelijk... Er is voer en ze hebben honger :) De dieren zijn enorm groot, 7 à 8m schatten we. Hun mond is zo breed als hun lichaam en zuigt het water binnen waar ze vanop de bootjes voer in gooien. Als je naast hen zwemt, voel je langs hun kieuwen een stroom van water weer naar buiten geduwd worden! Ze trekken zich weinig aan van je aanwezigheid dus je kan rustig met je zwembril en snorkel toekijken terwijl ze rond je zwemmen en happen. Tenzij je achteruit zwemt om er één te ontwijken die naar je toe komt om dan te merken dat er achter je óók één zich al happend naar je toe werkt. Dan is het niet zo rustig en zwem je best heel snel opzij weg :) Een halfuur lang mogen we van dit schouwspel genieten en dan worden we weer naar de kust gebracht.
Een uurtje later zijn we opnieuw in Dumaguete op Negros! 's Avonds is Aymen er niet meer, maar hebben we opnieuw afgesproken met Patrick en Karen om te gaan eten én de wedstrijd België-Alergije te zien! Fijn dat we met een pintje of rum-mango in de hand van de overwinning kunnen genieten :)

De volgende dag nemen we opnieuw de ferry en varen we voorbij Cebu door naar Bohol, een klein eilandje van een dikke 60 op 80km. We verblijven aan de kust in hoofd'stad' Tagbilaran en van daaruit huren we de volgende dag een motor om het eiland mee te verkennen! We rijden het binnenland in naar de 'Chocolate Hills', één van de highlights van Bohol. Een veld van kalkstenen ronde heuvels, allemaal ongeveer dezelfde grootte, bedekt met gras. Eigenaardig en best mooi! Maar dé attractie van vandaag zijn toch de tarsiers... Het op één na kleinste aapje ter wereld (ter grootte van de palm van je hand!) die je enkel op Bohol kan zien (laten ze ons geloven...). Ze zien er heel grappig uit met hun enorme bolvormige ogen die niet kunnen draaien (!) terwijl hun hoofd dat weer wel de volle 180° kan! Ze hebben lange, dunne vingertjes waarmee ze zich aan de takken vastgrijpen. We bezoeken een klein natuurpark waar je ze in hun natuurlijk habitat kan zien. Het zijn nachtdieren, maar er zijn op strategische plaatsen met grote, donkere bladeren 'schaduwplekjes' gemaakt, waar de aapjes vanzelf naartoe komen om overdag te slapen. Je kan ze eigenlijk dus heel goed zien en sommigen zijn zelfs wakker, hoera :) We zien er zeven en dan rijden we verder. We besluiten niet dezelfde weg terug te nemen maar een grote loop te maken verder het binnenland in en zo opnieuw richting Tagbilaran te gaan. Het ritje door kleine dorpjes, bossen en rijstvelden is adembenemend mooi! Het is het begin van het regenseizoen (waar we héél veel geluk mee hebben want los van een paar buitjes is het 4 weken lang stralend weer!) dus alle boeren zijn in de weer met hun jonge rijstplantjes die in het meest heldere uraniumgroen dat we ooit gezien hebben op een kluitje geplant staan. Die worden nu uitgetrokken en verplaatst naar grotere velden waar ze tijdens het regenseizoen voldoende ruimte hebben om volwassen planten te worden. Het is zwaar en langzaam werk waarbij de boeren de ganse dag voorovergebogen staan. We willen niet weten hoeveel hernia's hen dat al gekost heeft... Gemotoriseerde middelen om de vaste kleigrond om te woelen zie je hier trouwens amper: waterbuffel met ploeg is waar ze het meestal mee moeten doen... Onderweg terug passeren we een dorpje waar er net hanengevechten bezig zijn op het lokale basketbalplein (dé nationale sport!) :) Middenin staat er een boksring en op de tribunes stikt het van de joelende Filipino's. Wanneer de weddenschappen voor de volgende 'match' worden ingezet weerklinkt er een oorverdovend gejoel! De gevechten duren trouwens hoop en al 30 seconden. De haan die verloren heeft wordt nog even op zijn pootjes gezet maar als ie omvalt is de wedstrijd beslist en belandt ie onverbiddelijk in de pot. Er kan ethisch best wel iets gezegd worden voor het haarscherpe centimeterslange mes dat aan één van hun poten wordt bevestigd maar dat zal de Filipino's worst wezen! Kippenworst dan welteverstaan. We zijn 's avonds laat pas terug in Tagbilaran en besluiten een Pinoy restaurant te proberen dat in onze reisgids staat. Upmarket Filipinofood, dat moet goed zijn, toch? Nee hoor... Mijn groenten zijn nog ok (hoewel overgoten met saus) maar Maarten's gegrild varkensvlees bestaat voornamelijk uit bot, kraakbeen en vet. Again. We geven het op: de Filipinokeuken trekt op niks...

Next stop: Panglao Island! Een klein eilandje vlak voor de kust van Bohol waar het mooi duiken is. We zijn ondertussen eind juni en we tarten de weergoden maar ook vandaag is de lucht stralend blauw en wanneer we onze duiktrip boeken voor de volgende dag horen we dat het zo nog 3 dagen lang zou moeten blijven: perfect! Alleen zit de plaatselijke Frank De Boosere er ook wel eens langs... Wanneer we opstaan is de hemel muisgrijs en de zee zo slechtgezind dat ons bootritje naar Balicasag, de duiksite, niet zo chill verloopt... Halverwege breekt het roer zelfs af! Maar als je weinig geld hebt, is plantrekkerij een belangrijke eigenschap :) Twee dikke en lange scheepstouwen worden uitgeworpen die, zolang we traag varen, ons op koers houden. Slim! De duik zelf is gelijkaardig aan wat we zagen bij Apo Island en dus heel mooi! De 2e duik van de dag zit er jammer genoeg niet in, de opkomst van het tij na de middag zou het te moeilijk maken om met het 'scheepstouwroer' naar de kust terug te kunnen varen. Jammer, maar helaas! Onze volgende en laatste dag op Panglao is wel weer schitterend mooi en we zwembadcrashen in het chique resort langs ons hostalletje waar de ganse dag lang niemand ons doorheeft :) We hebben intussen al wel genoeg strand gezien en omdat het motorritje in het binnenland van Bohol ons zo is meegevallen besluiten we terug te gaan naar Tagbilaran en daar onze laatste dag mee te vullen, voor we onze vlucht hebben in Cebu City naar Manila. Rijstvelden, grillige heuvelruggen in een bergachtig landschap, kleine dorpjes waar de mensen ons verrast aankijken en gezellige marktjes waar we kokoswijn met pepsi proeven :) Een heel leuke en mooie laatste dag op Bohol! Onze voorlaatste dag Filipijnen is puur transport: van Bohol de ferry naar Cebu, daar een taxi naar de luchthaven en vliegen naar Manila waar we 's avonds aankomen in de gortigste dorm in 8 maanden Zuid-Amerika en 9 maanden Azië. Shit happens, zeker in Manila! We zijn blij dat we er maar één dag hebben. Ons plan om nog naar het noorden van Luzon te trekken hebben we ergens halverwege de Filipijnen laten varen... Maar het land is zo mooi, voor Palawan en Luzon komen we met plezier nog een keertje terug! Alleen nemen we dan misschien een koffer mondvoorraad mee :)

Enfin, Manila dus. Druk verkeer, vuil, veel prostituees, veel shopping malls, veel fast food, veel Koreanen, weinig te zien. We gaan naar het historische stadsgedeelte 'Intramuros' (bleh,...), wandelen door het Rizalpark (de plaatselijke onafhankelijkheidsheld), steken de rivier over naar Chinatown (Chinatown is àltijd goed!) en keren per jeepney terug naar ons hostal. We komen net aan bij een gigantische shopping mall (one of many...) wanneer het ontzéttend hard begint te gieten! Dan de solden maar es checken :) Maarten vindt niet de verhoopte cheapass jeans maar ik wel de ultieme little black dress en na een groentenfestijndiner bij een saladebuffet (EINDELIJK!!!) gaan we op tijd slapen en staan we om 3u45 alweer op om de match België-Zuid-Korea te zien :) We zien de scheidsrechter nog net een rode kaart uitdelen aan Defour maar dan moeten we een taxi vangen naar de luchthaven voor onze vlucht terug naar Kuala Lumpur! Licht paniekske wanneer we aan de verkeerde luchthaven worden afgezet maar gelukkig liggen ze dicht bij mekaar en staan we netjes op tijd (en met onze allerlaatste pesootjes!) nog een uur aan te schuiven voor check-in in de pieniemienieterminal van AirAsia alwaar een Maleisische voetbalfanaat ons met zijn 3G op de hoogte houdt van de match. Gejuich in de rij voor immigratie wanneer Vertonghen scoort!

Na another on-time flight met AirAsia landen we opnieuw in de cleane hypermoderniteit van Maleisië. KL, I've missed you!

Nog een dikke 2 weken zullen we in Maleisië doorbrengen, verdeeld over Borneo en nog een paar dagen KL om ons work & travelvisum voor Australië te regelen.


Daarna: Indonesië! Het begint zowaar te korten :)

Maleisië, na de rest van het Zuid-Oost-Aziatische vasteland toch een beetje het begin van een nieuw hoofdstuk: part III – Maleisië, de Filipijnen en Indonesië!

Korte samenvatting van de geschiedenis van Maleisië, omdat deze toch nog wel heel sterk doorwerkt in het Maleisië van vandaag: de Malay, de 'oorspronkelijke' bewoners zijn overgekomen uit Indonesië a long long time ago. Al heel vroeg is er veel Chinese, Indische en Arabische invloed op het schiereiland en vanaf de 14e eeuw begint de Islam zich te verspreiden. In de vroege 15e eeuw wordt het sultanaat van Melaka gesticht, een havenstad in het zuiden van de westkust van het schiereiland dat een belangrijk commercieel centrum wordt in de wereldhandel die van India naar China en omgekeerd passeert door de straat van Melaka. Chinese en Indische handelaars zakken massaal af naar Maleisië om hiervan een graantje mee te pikken en terwijl ze wachten op het keren van de wind om terug of verder te zeilen, besluiten velen om van Melaka hun nieuwe woonplaats te maken, uit praktische overwegingen. Vanaf 1511 wordt het commercieel interessante Maleisië achtereenvolgens veroverd door de Portugezen, dan de Nederlanders, dan de Britten, om in WO II bezet te worden door Japan en na de Wereldoorlog onafhankelijkheid te verkrijgen, met een afsplitsing van Singapore omwille van raciale spanningen en geweld.

Die hele geschiedenis heeft gezorgd voor een heel diverse populatie van 67,4% Malay, 24,6% Chinezen, 7,3% Indiërs dan nog een kleine restgroep. Architecturaal vertaalt zich dat in een mengeling van koloniale, traditioneel Chinese, overdadig Indische en Malay-moslim architectuur. In het straatbeeld zorgt dat voor een mix van felgekleurde sari's en besnorde Indische gezichten, hipster Chinezen en volledig bedekte Malayvrouwen en meisjes met hoofddoek. Het geld zit bij de Chinese gemeenschap, die als handelaars naar Maleisië migreerden. De Indische gemeenschap is voor een stuk eveneens rijk maar een groot deel van hen verdient nog altijd de kost als 'werkvolk'. De Malay hebben de politieke, demografische en religieuze overmacht. Alle etnische groepen zijn Maleisiër maar etnische Malay's krijgen een voorkeursbehandeling. Voorbeelden: wil je als bedrijf van de Maleisische fiscale voordelen genieten, moet de helft van je board of directors etnisch Malay zijn; 90% van de plaatsen aan de universiteit zijn voorbehouden voor Malay en de Malaycultuur wordt boven alle anderen bevoordeeld als onderdeel van de in '71 ingevoerde 'National Cultural Policy'... Er is vrijheid van religie, maar de staatsreligie is de Islam. Hoewel Maleisië officieel een seculiere staat is, staat bv. in de grondwet (!) dat 'Malay' zijn betekent dat je leeft volgens de regels van de Islam. Maleisië heeft dan ook een dubbel juridisch systeem: de Shariah voor alle niet-criminele overtredingen, burgerrecht voor al de rest. Het traditionele sultanaat werd in een modern kleedje behouden, in de zin dat er elke 5 jaar een staatshoofd wordt 'verkozen' (in realiteit zijn ze gewoon om de beurt sultan...) uit één van de 9 sultanfamilies van Maleisië. Kortom: bijzonder landje!

Halte 1, Georgetown! Een voormalige belangrijke havenstad op het eiland Penang in het noordwesten van Maleisië. Verlaten om voorrang te geven aan Singapore, waardoor het lijkt alsof de stad is blijven stilstaan in de tijd! Of toch in het centrum... Want in de buitenwijken van de stad staat het vol van de hoogbouw en ultramoderne winkelcentra, die een constante gaan worden in de rest van het land. Malaysians love to shop en dat liefst in diepvriestemperatuur airconditioning!

Het centrum is gelukkig iets heel anders, met rijen en rijen van mooi onderhouden Chinese koophuizen van midden 19e eeuw tot de jaren '20; naast de vele Chinese gezichten in de straat een duidelijke architecturale stempel van de in Penang grote Chinese gemeenschap.

Ook de invloed van de Indische gemeenschap is duidelijk aanwezig, we zoeken snel Little India op voor het heerlijke Indische eten waar we al maanden naar uitkijken en het is onmogelijk om de wijk te missen! De geur van kerrie, chilipepers, kaneel en masala komt je op de hoge tonen van Indische Bollywoodmuziek tegemoet! Van sobere pastelkleuren in Chinatown wandel je straten binnen waar de kleuren van de muren spatten en rondom je heen dwarrelen in de kleurige sari's van de vrouwen op straat. Feels like coming home! We wandelen een drukke Bhavan ('eetzaal') binnen en bestellen een veg curry, naanbrood en een masala chai: eindelijk! We kletsen een beetje met de man naast ons, zonder te weten dat het blijkbaar Bollywoodlegende Roshan Seth is, die Nehru speelde in de film 'Gandhi' naast Ben Kingsley... Hij is duidelijk bescheiden gebleven :)

Georgetown staat bekend als foodie-paradise omwille van de massa's streetfood! Die wordt net als in Thailand klaargemaakt in kleine stalletjes op straat óf, heel typisch voor Maleisië, in 'kopitiam's'. Koffiehuisjes, meestal op een hoek te vinden, waar 2 zijden geen muren hebben maar straatstalletjes zich verzameld hebben. In het koffiehuisje zelf staan allemaal kleine tafeltjes opgesteld, je moét een drankje bestellen (want de ruimte is van het koffiehuis) maar eten is optioneel en je kan rondshoppen voor een waar buffet aan gerechten want elk straatstalletje heeft zijn eigen specialiteit! Omdat er zo'n grote gemeenschap aan Indiërs en Chinezen is op het eiland Penang, is de keuken hier bijzonder befaamd omwille van de bijzondere mix van culinaire culturen in de typische gerechten. We proberen onder andere: vissoep met munt, ajuin, ananas en noedels; gebakken noedels met wokkels, scampi's en sojascheuten; rijst met een zwart sausje, drumsticks, octopus en gepekelde witte kool en een dessertje van rauwe komkommer, appel, groene mango, verbrijzelde pindanootjes en zoete sojasaus: speciaal is het sleutelwoord hier :)

Verder lopen we rond in de prachtige en gezellige straatjes, doen we een wandeling van muurschilderingen verspreid over de stad, bezoeken we het Penang Museum waar de geschiedenis van de verschillende bevolkingsgroepen hier wordt toegelicht, ontmoeten we een sociopaat op straat en de gevolgen daarvan als je mekaar moet kruisen op een heel smal voetpad en slagen we er niet in veel te slapen omwille van de twee pipo's in de kamer boven ons die 4 nachten lang stipt om 2u30 's nachts op full volume voetbalmatchen beginnen te kijken en een knikkerspel lijken aan te vatten op de houten vloer. Dolletjes!

Van Georgetown gaat het via 2 kleine stadjes richting Cameron Highlands. We stoppen een dagje in Taiping, het oudste Chinese stadje van Maleisië, waar het op het eerste zicht niet zo denderend blijkt te zijn... De accommodatie is ofwel superduur ofwel megashabby: we slapen uiteindelijk in een stapelbed dat meewiebelt wanneer we lachen bij het kijken van een filmpje :) En het begint ook superhard te regenen! Na een uurtje klaart het gelukkig wel op en doen we een wandelingetje door de Lake Gardens (oude tinputten waar gras rond geplant is en grote vijvers van zijn gemaakt), langs een heleboel oude, koloniale huizen en komen toevallig terecht bij de 'Tourist Information', gelokaliseerd in wat wel het kleinste kerkje ter wereld moet zijn. De touristinformationman is sùperblij om ons te zien! Een halfuur lang entertaint hij ons met verhalen over de rijke geschiedenis van het stadje en duidt hij op een kaart alle plaatsen aan waar we toch zéker naartoe moeten! Het zou mij niets verbazen moest hij zijn ganse geboortestad hebben opgegeven bij Unesco, zó enthousiast hebben we ze allang niet meer gezien! Het werkt aanstekelijk en waar Taiping er eerst maar groezelig uit zag, beginnen we het stadje te zien door de ogen van Mr. Enthusiasm! We gaan naar het Museum (101 jaar oud!) waar een heleboel opgezette dieren staan die niet van plaats zijn veranderd sinds 1913 en krijgen een lift naar 'de beste foodcourt van Taiping' van één van de museummedewerkers na sluitingstijd. Maarten bestelt nietsvermoedend 'ABC'. Dat blijkt een berg chemisch smakend roomijs te zijn overgoten met fluorescerende flubberdraadjes, rode bonen en maïs. Niet aan te raden. Ik bestel nietsvermoedend 'Yong Tau Foo'. Vlees en vissticks, volgens mij eerder gemaakt van orgaanafval, overgoten met massa's plakkerige en mierzoete sojasaus. Evenmin aan te raden. Malaysian cuisine, not always a winner after all! Ik krijg het niet binnen en we switchen naar naanbrood van een Pakistaanse immigrant die hier al 24 jaar woont en ons tussen het bakken van meer naanbrood door met witbestofte handen zijn leven vertelt. Heerlijke man!

Van Taiping gaan we naar Kuala Kangsar, de 'koninklijke' stad waar de sultan van Perak woont en één van de mooiste moskee's van het land staat met prachtige gouden koepels! We bezoeken het museum van de sultan: het eerste geparfumeerde museum tot nu toe! Enkele weken later overlijdt diezelfde sultan op 86-jarige leeftijd. May he rest in peace...

Na wekenlang hitte zoeken we de koelte op in de Cameron Highlands, een plateau in het midden van het schiereiland gelegen op 1500m hoogte, 'ontdekt' door Sir William Cameron: laat het maar aan de Britten over om koele plekjes te vinden in hun kolonies! Het regent veel, het is er voor de verandering eens minder dan 30° C en ze kweken er veel bloemen en aardbeien, natuurlijk weer niets in vergelijking met die van Drieskenshof Paradise :) We doen er een paar mooie wandelingen, mét en zonder stortregen, en trekken dan opnieuw noordwaarts naar de Perhentian Eilanden, voor de oostkust van het Maleisisch schiereiland.

Van heinde en verre bereikten ons magische verhalen over de haast onontdekte eilanden waar het leven nog puur was en goedkoop bovendien: check! Toch wel een koude douche eens we daar aankomen... We kiezen het kleinste eiland en daarvan de kleinste en meest rustige baai maar die baai is al behoorlijk volgebouwd en niet bepaald goedkoop... Het strand staat vol stoelen van de vele restaurantjes en het goedkoopste wat we vinden is een vuil krotje op palen waar we meer voor betalen dan voor onze sweet-deal chique bungalow op Koh Phangan! We concentreren ons dan maar op het leven ónder water... We kiezen de kleinste duikschool op de baai (Waar onze dive master ons vertelt dat in een jaar tijd de eilanden onherkenbaar veranderd zijn... Vandaar!) en boeken Maarten's Padi Refresh, gewapend met het medisch certificaat van zijn longarts dat hij niet zal imploderen onder water! Alles gaat goed dus de volgende dag varen we uit voor de mooiste duik rond de eilanden: Temple Rock! And it rocks for sure! De omgeving is geweldig, we zagen nog nooit zo'n enorme diversiteit aan de meest kleurrijke vissen: super! Onze kamer trekt misschien nergens op maar we krijgen wel de tip van onze dive master om 's avonds buffet-aan-een-zacht-prijsje te gaan eten in één van de resorts én we leren een tof Maleisisch koppeltje kennen! Nick en Bee zijn van Penang en spenderen hier een lang weekend en vooral Bee heeft een heerlijk gevoel voor humor :) We leren hen kennen op de boot naar het eiland, gaan samen met hen 'buffetten' en wachten op de laatste, regenachtige dag samen met hen ook op de boot terug naar het vasteland. Het plan was om die dag nog te gaan snorkelen maar het is best koud en de visibiliteit is niet meer dat met zo'n stortregen. Gezien het eiland zelf niet het kleine paradijs was dat we verwacht hadden zijn 3 dagen dan ook wel genoeg! Daar aangekomen nemen we meteen de bus zuidwaarts naar Kuala Terengganu, een grote stad aan de oostkust. Waarom daarheen? Omdat we in zowel Vietnam en Cambodja voornamelijk de highlights hebben gedaan en in Maleisië nog es wat plaatsjes off the beaten track willen opzoeken... Taiping en Kuala Kangsar zijn in dat opzicht al goed meegevallen, Kuala Terangganu niet zozeer... We komen aan om 20u en de eerste paar hostals die we passeren zijn volboekt. We vinden uiteindelijk toch een goedkoop hostal dat er ok uitziet, basic maar ok. Tot Maarten gaat douchen en er een rat door de kamer sprint, op de kasten springt en verdwijnt in het plafond... JAKKES! Niet dat we niet al eerder muizen/rattenpoep hebben gevonden in onze kamers maar dan kan je jezelf tenminste nog wijsmaken dat dat daar allang ligt en ze er nu heus niet meer zitten: dat lukt niet als je ze in levende lijve voorbij je ziet rennen... Het is ondertussen 21u30 en we zijn doodmoe, we blijven en vertrouwen er maar op dat ze zich niet meer laat zien. Buiten het gezellige Chinatown is er niet veel interessants te spotten de volgende dag in de stad, gelukkig vertrekken we dezelfde nacht nog met de nachtbus naar Melaka! Noch in Georgetown, noch in Taiping, Kuala Kangsar,de Perhentian eilanden of Kuala Terangganu hebben we geluk gehad met onze verblijfplaats... Met uitzondering van een succesje in Tanah Rata willen we liefst iets fatsoenlijks in Melaka, dus boeken we deze keer iets op voorhand! Onverdeeld positieve reviews op Tripadvisor en elke dag verse cake op tafel: kan niet misgaan :) Onze nachtbus is 2u te laat dus het is 1u30 's nachts wanneer we eindelijk van de oostkust wegbollen: so long!

Om 10u 's ochtends komen we de volgende dag aan in het mooie Melaka. Om bij aankomst voor gesloten deuren te staan van ons geboekte hostal... Nooooooooo! De Ijslander achter de receptie in het hotel aan de overkant van de straat (die zonder aarzelen en meteen perfect onze naam kan uitspreken: kudo's man!) komt dit gelukkig vaker tegen en na een paar telefoontjes naar de eigenaar gaat de deur open naar een hostalparadijsje: zalig! De dagelijkse verse cake is keilekker, ze hebben een grote flatscreen TV en DVD collectie, ze hebben een keigezellige gemeenschappelijke ruimte, de bedden zijn super en er is zo weinig lawaai 's ochtends dat we nergens van wakker worden en doorslapen tot 9u: bliss!

Melaka, u waarschijnlijk welbekend van die ene Straat daar, was vroeger een belangrijke en welvarende havenstad. Ze werd achtereenvolgens bezet door de Portugezen, Nederlanders en Britten en moest in de 19e eeuw voorrang geven aan Singapore als commercieel centrum. Jammer voor hen maar net zoals voor Georgetown de reden dat in Melaka de vele koloniale en Chinese koophuizen ongeschonden zijn gebleven tijdens WO II, waar Singapore dan weer de volle lading heeft gekregen. Ook net als Georgetown is Melaka foodie-paradise n°2 en veel KL-ers (inwoners van Kuala Lumpur) en Singaporezen komen voor een weekendje naar hier om niets anders te doen dan overal Nyonyakeuken te gaan eten! 'Nyonya' is de benaming voor alles wat te maken heeft met de Chinees-Malay bevolking van Maleisië, product van huwelijken tussen Chinese immigranten en etnische Malay. Die ontwikkelden hun heel eigen hybride cultuur, met een heel typische en lekkere keuken! De ochtend dat we aankomen gaan we meteen samen met een Singaporees, Calvan, voor Melakan specialiteit n°1: rijstballetjes met kip (die uren in een bouillon heeft liggen koken) en bali, een rijstdrankje. Niet slecht, maar het blijft natuurlijk gewoon rijst met kip... De rest van onze dagen in Melaka lopen we veel rond in de mooie en gezellige straatjes van Chinatown, gaan we naar de Sikhtempel in Little India, doen we een 'Nederlands erfgoedwandeling', bezoeken we het architectuurmuseum en scheepvaartmuseum, kijken we filmpjes op de flatscreen van het hostal, kletsen we met Calvan en andere hostalgasten bij een stuk dagelijkse verse cake, gaan een kijkje nemen in de Portugese wijk (minder dan niks te zien...) en doen we nog meer culinaire ontdekkingen: we eten koekjes van bamboedeeg; kokoscurrysoep met viscake, inktvis en noedels; ananasbladerdeeggebakjes; een soort van crunchy omgedraaid hoog hoedje van deeg met een pikant koolslaatje in; gekookte bolletjes van palmsuikerdeeg gerold in kokosschilfers en een enorm soort loempia: onbeschrijflijk wat het was, ook onbeschrijflijk lekker :)

Melaka heeft wat weg van Georgetown maar is véél toeristischer en in het weekend superdruk door de nabijheid van KL en Singapore. Wij zijn er tijdens de week en dan valt de toeristische vibe best wel mee, chance! Na het snelle reizen en de pech met accommodatie doen we het uuuuuultrarustig aan in Melaka, zalig! Goed dat het zo'n chille plaats is want Maarten is jarig! Ene Philippe Nedée, een bekende uit Belgenland, is heel toevallig ook aan het reizen in Maleisië en kruist ons net in Melaka om deze heuglijke gebeurtenis samen met ons te vieren, olé! We zetten ons op het dakterras, reisverhalen worden uitgewisseld, de Indische rum vloeit rijkelijk en al snel is de drank op! De hersens werken niet zo helder meer en met wandeltripjes en taxiritjes naar de likeurwinkel, chips in plaats van avondeten in een leeg Melaka, een stromende regenbui en meer gelach weer terug op het dakterras wordt het nog een zotte nacht :)

Een stevig ronkende kater is ons deel the day after maar er is geen tijd om te herstellen want om 11u vertrekt onze bus naar Singapore. Jawel, dat is 11u 's ochtends. McDo take-away in de bus helpt ons door de dag heen...

Na twee van de meest hightech, futuristische grensovergangen ooit gepasseerd te zijn, staan we om 15u30 in Singapore! We zetten ons in Subway voor een broodje en wifi zodat we het adres van de couch waarop we mogen surfen hier kunnen opzoeken (opgeschreven op ons immigratiedocument, natuurlijk niet in onze gids,...) en ik ga even naar het toilet in het privéziekenhuis erlangs waar ik me nu wel het toppunt van underdressed en scruffy voel in vergelijking met de Jimmy Choo pumps, Louis Vuitton handtassen, Calvin Klein outfits en Pantèneglanzend haar van de patiënten die ik in de wachtzaal passeer. Het toilet flusht zelfs vanzelf en even vraag ik me af of het misschien míj mee wil wegspoelen... Zo'n soort van robot met een “Outfittotalcostbelow100euro”-sensor: “Destruct in 10, 9, 8,...” Peiya, onze couchhost, heeft ons gelukkig heel goede instructies meegegeven over het openbaar vervoer tot haar appartement maar eerlijk, ik denk niet dat we in Singapore's metrosysteem verloren hadden kunnen rijden. Alles staat beter dan goed aangegeven! Iedereen wacht netjes in de rij opzij van de deuren om op te stappen tot de anderen zijn uitgestapt en van de 5-secondenregel mag je gerust een 5-minutenregel maken als je hier iets laat vallen van eten. Maar je mag niet eten hier op de metro, dus dat valt vast nooit voor :)

De schattige LRT, een automatisch aangestuurd één-wagons-metrootje op rubberbanden, dropt ons in Peiya's wijk, een veld van wolkenkrabbers waar er nog steeds als champignons uit de grond schieten. Waar er geen blok van 30 verdiepingen staat is er één in aanbouw en natuurlijk heeft de regering, die àlle bouwprojecten plant en controleert, aan alles gedacht: bussen, winkels, eethuisjes en speeltuintjes,... Alles is aanwezig om maximaal tevreden Singaporese gezinnen te verkrijgen! Gezinnen, want de regering wil uit alle macht meer Singaporezen creëren. Daartoe worden seksshops neergeplant, zwangerschappen vóór je 30e beloond met minimale belastingen en is het als single pas mogelijk om een appartement te kopen nà je 35e en bovendien aan exorbitant hoge prijzen. Want gehuwde koppels krijgen korting...

Peiya is nog maar net ingetrokken in haar gloednieuwe stekje met haar gloednieuwe man en het is supergezellig ingericht! We krijgen onze eigen kamer en kletsen een beetje in de living na een welverdiende douche in onze eigen badkamer (joepie!) en vertrekken dan naar Robertson Quay voor een dinnerdate met Gert en zijn toffe griet Doris! Gert ken ik van een vaag maar prettig gesprek bij een frietje aan het einde van een fijne nacht op stap in Leuven en hij woont sinds een jaar als expat in Singapore! We hebben geen idéé waar de resto van afspraak is dus laten ons leiden door Peiya, die zich een beetje misrekent in het schatten van de afstand die we moeten wandelen van de laatste MRT-stop tot waar we afgesproken hebben... Een uur te laat komen we aan in Bar Bar Black Sheep, een gezellig plaatsje aan de kaaien bij de Singaporerivier, * bloos * ... Het wordt een gezellig avondje met een spannend einde waarop vrienden van Gert ons met de wagen door het verkeer van Singapore scheuren naar een MRT-station en we voor onze 3 aansluitingen flink moeten rennen en telkens nog nét de laatste wagon op kunnen springen!

De volgende dag troont Gert ons mee door de stad: van Bugis MRT naar het gezellige Hadji Lane en Arab street, via Victoria street naar Fort Canning op de heuvel middenin de stad voor een mooi uitzicht op de omliggende hoogbouw! We gaan verder naar het kleurrijke Clark Quay met zijn talloze bars en resto's en van daar verder de kaaien af naar het financiële district met zijn torenhoge wolkenkrabbers, de brug over naar het colonial district en door het poepchique Fullerton hotel naar de wacky hybride visleeuw de Merlion, symbool van Singapore, voor een zichtje op de iconische Marina Bay Sands, het welbekende luxehotel met infinitypool op de 57e verdieping en zicht op de skyline van Singapore. Volgende etappe: door de Esplanades – het culturele centrum van Singapore – en over de brug over de Singaporerivier, voorbij het Arts & Sciencemuseum in de vorm van een lotusbloem om Marina Bay Sands te bezoeken! We lopen door het winkelcentrum op de benedenverdieping van het hotel met de meest exclusieve merken en een artificieel riviertje met gondels die je voor een prijsje rondvaren tot in de enorme lobby waar we de lift nemen naar Ku De Tà, de skybar op de 57e verdieping! Na slechts een paar seconden zijn we er al: service indeed :)

Het uitzicht is echt schitterend! Je kan kilometersver kijken bij een zacht namiddagzonnetje: heel mooi! Om 18u worden we buitengeshot, geen korte broeken meer toegelaten! Fair enough, richting de hyperschone en goed georganiseerde (natuurlijk, dit is Singapore,...) straatstalletjes waar we een tafeltje veroveren met uitzicht op het hotel dat we net verlaten hebben, waar de warme kleuren van de ondergaande zon reflecteren in de honderden oplichtende hotelkamerruiten. Doris is er ondertussen ook bij en we vertrekken naar Gardens by the Bay waar 's avonds op enorme artificiële bomen een lichtshow wordt gegeven: adembenemend mooi!

Gert is een volleerd gids die ons de ganse dag entertaint met verhalen over Feng Shui masters die hier de miljoenen bij mekaar harken aan het bijgeloof van de grote Chinese gemeenschap hier en geconsulteerd worden bij het bouwen van nieuwe wolkenkrabbers, een woordje uitleg geeft over de hypergeorganiseerde Singaporese gemeenschap, het verkeersregulerend systeem dat via grote schermen boven de weg wagens wegleidt van files en ongevallen, hoe de overheid met megaprojecten zoals Marina Bay Sands toerisme naar zich toe probeert te trekken, kwaliteitsquoteringen van straatstalletjes enzovoort, enzoverder,... Hij kan er bijna geld voor gaan vragen :)

Dag 2 spenderen we bijna helemaal in het National Museum of Singapore, misschien wel het beste dat ik ooit bezocht heb! Alleen is het wel héél veel, en onze hersenen zijn redelijk oververhit na 5u binnen gespendeerd te hebben... De hele geschiedenis van het eiland en nog 2 fototentoonstellingen (van de Strait Times en Sebastiao Salgado, 'Genesis': aanrader!) ondersteund door foto's, schilderijen, bijschriften, interactieve schermen, een audioguide, filmpjes, getuigenissen, artefacten en een gids,... Zoveel intellectuele inspanning verdient wat verstrooiing in Little India vinden we. En oh boy, die vinden we! Op zondag zijn namelijk alle werkers vrij en de straten stromen over van de Indische mannen die masala chai's drinken bij de liter, dosai's verslinden, bijpraten in tientallen verschillende Indische dialecten en je met al hun overtreden van de regels doen vergeten dat je in Singapore bent! We genieten van de Bollywoodmuziek die om ons heen dwarrelt, de honderden besnorde gezichten die ons aanstaren en smullen van een onion rava masala (Maarten) en een chaatje (Diew) terwijl we wat kletsen met een bende Indische stewards die morgen alweer doorvliegen naar Abu Dhabi. Exactly what we needed!

Op onze laatste dag Singapore gaan we naar het Aquarium op Sentosa eiland en doen we de Night Safari in de Singapore Zoo. First up: het aquarium! In de inkomhal is een grote tentoonstelling over de zeevaarders die in Singapore dokten met telkens een uitgebreide minitentoonstelling over hun respectievelijke herkomst: India, China, Afrika,... We stappen een voorstelling binnen waar een tyfoon wordt gesimuleerd in een cilindervormige ruimte terwijl je op een 'schip' zit dat heen en weer beweegt en je 360° rondom een projectie van golven ziet: heel vet! Wanneer het schip 'naar de bodem van de zee' (de cilinder) zakt, gaan de deuren langszij open en zie je een gigantisch aquarium voor je neus verschijnen: vet gedaan :) Het is duur maar elke Singapore dollarcent waard: onwaarschijnlijk hoeveel soorten minikleine en gigantisch grote vissen ze hier hebben! Inclusief verschillende soorten haaien, mantarays en meterslange vissen! Je mag zelfs zeesterren, babyhaaien en zeekomkommers aaien, hoe raar dat ook klinkt :) Van Sentosa nemen we de MRT helemaal naar het andere eind van Singapore, wanneer we daar aankomen is het ondertussen donker en start de Night Safari in de zoo. Opnieuw, totaal onder de indruk! We plakken eerst alle wandelroutes aan mekaar en lopen van hyena's naar luipaarden en vleermuizen, minihertjes en vliegende eekhoorns naar leeuwen, kangoeroes en stekelvarkens,... Daarna stappen we het treintje op voor nog een toertje, maar dan volledig gemotoriseerd: best prettig na zo'n lange dag! We passeren nog eens langs de tijgers en leeuwen, olifanten en giraffen, neushoorns en buffels,... De zoo heeft 'natuurlijke' barrières gecreëerd wat ervoor zorgt dat het lijkt alsof je vrijuit tussen de dieren loopt en rijdt, wat soms ook gewoon zo is! Je kan de vleermuiskooien in lopen en ook de herten en kangoeroes zitten in feite 'los' binnen een grotere ruimte die natuurlijk wel poorten heeft. Het stuk zoo waar de Night Safari is, is een groot bos dus je hebt niet het gevoel dat je echt in een zoo loopt. Het lijkt meer alsof je gewoon een boswandeling doet: heel cool! Het is weer 24u wanneer we terug thuis zijn bij Peiya en na de rij van drukke en late dagen zijn we lichtjes uitgeput...

De volgende dag keren we terug naar Maleisië. We krijgen 's ochtends cornflakes als ontbijt van Peiya's echtgenoot Hualong (ik was overgelukkig met dat kleine stukje thuis: de eerste keer cornflakes in 9 maanden, mijn comfortontbijtje éénmaal in de week: heerlijk!), nemen afscheid en beginnen dan aan onze lange reis van bus naar metro naar bus naar bus naar metro tot in Chinatown, Kuala Lumpur!

Het plan was om opnieuw te gaan couchsurfen in KL en we hadden een host en al! Maar de combinatie van een drukke agenda de laatste week en het feit dat we de 9 maanden-grens naderen zorgt ervoor dat we beseffen dat we geen goeie gasten zouden zijn... Couchsurfen mag je niet enkel doen voor de goedkope accommodatie vinden we en we willen als surfers dan ook echt een fijn contact met onze host! Maar daar zijn we dus nu niet meer toe in staat... We beslissen om onze couch te annuleren en boeken een hostal, waar we achteraf heel blij mee zijn! We slapen keiveel en keilang in KL: heerlijk :) Want het zijn toch weer drukke dagen! De stad verkennen van KL Central met de indrukwekkende Petronas Torens naar Little India via de Colonial Core weer naar Chinatown om meteen weer te vertrekken naar het KL Performance & Arts Center waar we afgesproken hebben met Jan, broer van een vriend van Maarten die sinds 2 jaar als expat in Kuala Lumpur woont. Het plan was om in het centrum de generale repetitie voor het concert de volgende dag van zijn harmonie te beluisteren, maar dat mag niet van de production manager... Gaat er toch iets anders aan toe dan in Peer :) We blijven buiten de zaal dan maar luisteren en gaan na de repetitie met Jan iets drinken in de expatbuurt: gezellig! De volgende dag brengen we nog wat dingen op orde in het hostal en hebben opnieuw een date! Friend of a friend Stijn De Cnop woont sinds kort in Kuala Lumpur met zijn vriendin Roxanne, expatdate n°2 :) We willen naar een helipad bovenop één van de gebouwen rondom de Petronas Torens die vanaf 18u een bar wordt maar er is toevallig een privéfeestje aan de gang dus we mogen niet binnen. Dan maar naar een andere skybar! Onderweg bewonderen we de mooi verlichte torens alvast vanop de grond en is er net een keichique regenboogkleuren fonteinshow aan de gang, fijn! We gaan een kijkje nemen in de skybar van het Standard Hotel maar die is niet veel soeps dus we zijn snel weer weg en nemen de metro naar Little India voor een currietje als avondeten. Geslaagde, gezellige laatste avond in KL!




De volgende ochtend ruilen we Maleisië voor de komende 4 weken in voor de Filipijnen! Zee, (nog meer) zon, strand en nietsdoen: heerlijk :)