Deel 2 van Maarten en Diew in Indonesië!
Op onze laatste dag Jakarta boeken we - na uitsluiting van een aantal bestemmingen wegens post-suikerfeest-vakantietripjes van Javanen - ons treinticket naar Bandung! We bemachtigen nog 2 zitjes tot een station 10 minuutjes verder, dan kunnen we vandaar nog zien hoe we tot onze uiteindelijke bestemming geraken. Met de trein van Jakarta op het noordwestelijke puntje van Java naar Bandung in het binnenland duurt maar een drietal uur. We moeten anderhalf uur wachten op de connectie van ons station naar Bandung zelf maar dat is niet erg, dan slurpen we een baksootje als lunch – waarbij we politiebegeleiding krijgen voor de 1-minuut durende wandeling van de wachtzaal tot de baksomadam – terwijl we met een nummertje (!) onze beurt afwachten aan het loket om ons ticket verder naar Yogyakarta te kopen. De rij vordert tergend langzaam en slechts 10 minuten voor onze aansluiting vertrekt zijn we maar aan de beurt: fieuw! Bandung is omwille van het suikerfeest (dat hier een week duurt) net als Jakarta oersaai en we voeren er niet veel uit. Er is een vulkaan in de buurt die ons zou kunnen bezig houden maar we hebben een beetje travelblues en eigenlijk helemaal geen zín om die vulkaan op te gaan. Hij zou niet meer zijn dan dat: bezigheidstherapie. Dan maar niet en onze tijd nuttig besteden aan een goede chillplaats zoeken op Bali! Ons weekje rust op de Filipijnen heeft onze batterijtjes weer opgeladen maar blijkbaar niet genoeg om opnieuw aan een hardcore tempo door te gaan tot Australië. Dus we lassen nog een rustpauze in!
Next stop: Yogyakarta! De treinrit van Bandung naar Yogya duurt 8 uur maar dat is niet erg want de omgeving is praaaaaachtig mooi! We passeren massa's rijstvelden (jullie worden het misschien beu van dit te horen maar het blíjft echt mooi!) en rijstterrassen in verschillende stadia van aanbouw en kleine dorpjes met nette huisjes bedekt met rode dakpannen; lang geleden dat het nog eens geen golfplaten daken zijn! In Yogya hebben we een couchsurfhost gevonden en wanneer we aankomen staan Nuge en Finan ons al op te wachten! Na alle traditioneel geklede Indonesiërs die we tot nu toe gezien hebben tonen deze 2 hippe vogels ons een heel andere kant van het land: the funky side! Finan is een vintage lady vol schattige, kleine tattoo's en Nuge ziet er oldskool stoer uit met een leren jekker aan, een flinke snor en greased hairdo :) Yogya is een studentenstad en Nuge en Finan wonen dan ook uit het centrum vlakbij hun faculteiten. Ze hebben een extra motor bij en we cruisen samen toch wel een dik halfuur door het megadrukke verkeer (nog een tikkie drukker dan gewoonlijk door de feestweek) gepakt en gezakt tot aan hun thuis. Wij krijgen de kamer van Nuge, minimal-style en arty aangekleed, en Nuge slaapt aan de overkant van de straat bij Finan zolang we daar zijn. Ze wonen er nog maar net en dat is er aan te zien, de living is helemaal léég op hun 2 honden na :) Maar veel tijd spenderen we er niet want het zijn best drukke dagen in Yogya! De eerste avond nemen ze ons mee naar een viewpointcafeetje op een uur rijden, waar we bij een kokosnoot de zon zien ondergaan boven Yogya en daarna in de verte de lichtjes van de stad zien fonkelen in het donker. We gaan in een vintage-chic warung traditioneel Javaans eten en iets te laat slapen voor wat volgt: de volgende dag staan we namelijk al om 3u30 op om de zonsopgang boven Borobudur en de Merapivulkaan te vangen! We missen het begin omdat onderweg Nuge's band lek springt. Op zich zou het snel gefixt geweest moeten zijn want de band knapt net vóór een kleine motoshop. Ware het niet dat de eigenaar van de motoshop de meest vastslapende en traagst werkende mecanicien OOIT is... Finan is samen met de mecanicien's echtgenote 20 minuten bezig om hem wakker te porren en te roepen: niet normaal! Wanneer hij dan eindelijk bij bewustzijn komt beweegt hij zó traag dat ik even vrees dat hij opnieuw in slaap gaat vallen terwijl hij de vijzen van het wiel losdraait... On the bright side: als je het zelfs halfslapend kan moet je wel een héél goeie mecanicien zijn :) Aangekomen bij het viewpoint zijn we duidelijk níet alleen, maar zelfs samen met honderden andere wegflitsende toeristen is het nog steeds een indrukwekkend zicht! De bovenste terrassen van Borobudur zijn nét zichtbaar boven een melkwitte mist die langzaam door het omringende bos vloeit terwijl het ochtendlijke zachte blauw van de hemel plaats ruimt voor het felle licht van de zon die langzaam vanachter de Merapivulkaan verschijnt. Op naar het monument zelf! Maarten en ik moeten naar een aparte ingang voor buitenlanders: keibelachelijk... Ons ticket is ook 10 (!) keer zo duur mààr we krijgen wél een welkomstkoffietje erbij. Dat dan weer wel :) Desondanks blijft het idioot veel geld dus hebben we onze studentenkaarten nog eens bovengehaald. Het moet zijn dat we nog niet zoveel rimpels hebben 'cause it works like a charm :) Aangekomen bij Borobudur lopen we van niveau naar niveau en bewonderen we de reliëfs die op de etages zijn aangebracht. Helemaal bovenaan staan 72 stoepa's met telkens een boeddhabeeld in. Heel mooi! Gezien de post-ramadan nationale feestweek is het wel drukker dan druk op het monument, beetje jammer maar ja, shit happens! Op naar trekpleister n°2: Prambanan! Waarheen onderweg deze keer ónze band lek rijdt... Opnieuw vlak vóór een mecanicien :) Deze keer is het klusje gelukkig op 5 minuutjes gepiept en kunnen we verder cruisen van boeddhistisch monument naar hindoemonument. Het tempelcomplex was oorspronkelijk heel groot, met 224 minitempels rondom de 3 hoofdtempels gewijd aan Shiva, Vishnoe en Brahma maar het zijn enkel die laatste die gereconstrueerd werden. Samenvatting: mooi, heel druk en schitterende reliëfs op de wanden van de tempels! Wanneer wij daar buiten komen lopen, arriveren heel toevallig Amparo en Shawn, reizende broer en zus uit Nederland die ook al in ons hostal in Bandung zaten. Leuk tweetal dus we spreken de volgende dag af om samen iets te gaan eten en drinken! We zijn ondertussen 12u wakker en de dag is nog lang niet om maar we zijn wel uitgetempeld voor vandaag :) Tijd voor koffie en koekjes in een favo-stekje van Finan en Nuge en dan verder naar hoofdstraat Jalan Malioboro waar het stikt van de batikwinkeltjes en het een drukte is van jewelste! We zetten ons tegenover het Nederlandse Fort Vredeburg op een bankje met een ijsthee om de gezellige sfeer vanop een afstandje op te snuiven :) Wanneer de zon onder is snacken we bij Finan en Nuge's favoriete loempiastalletje waar we 3 kwartier moeten wachten tot onze loempia's klaar zijn: the secret is out but it was worth the wait! En dan verder naar Nuge's favoriete bar voor wat Indonesische pintjes - niet slecht dixit Maarten - en een wijntje waarover Maarten gelijk heeft wanneer ie zegt dat als ik die boecht drink, ik wil héél desperate moet zijn voor een wijntje. Yup. I am.
De volgende dag slapen we uit tot 9u en gaan we Yogya verkennen: bezoekje aan het Kraton, het paleis van de Sultan dat niet zoveel voorstelt, bezoekje aan het Waterpaleis wat niet zoveel voorstelt, op zoek naar een ondergrondse moskee die wel cool is en wandelingetjes door de kampoengs (beetje grote beluikjes zoals bij ons) die heel gezellig zijn! Iets voor we afgesproken hebben met Amparo en Shawn komen we ze opnieuw toevallig tegen bij het Kraton dus we vertrekken meteen naar,... Via Via! Oh ja, die heb je hier ook :) En het eten is even lekker en de setting even gezellig als in Leuven! Lekkere sapjes, lekker eten, fijne avond met veel getater: ik heb een match gevonden in Amparo :) Het is toevallig ook Shawn's verjaardag, hij wordt 35 maar lijkt geen dag ouder dan 25 en Amparo heeft ook al zo'n goeie genen: talk about smooth skin! En vrijgevig ook nog want omdat het zijn verjaardag is trakteert hij de heleboel: supersympa!
De volgende dag is het tijd om te vertrekken, de treinen zijn nog altijd overboekt dus we beslissen om al een uurtje verder door te sporen tot Solo, dan zien we weer wat anders, en vandaar de volgende dag een bus verder te nemen richting de Bromovulkaan. Nuge en Finan zetten ons af aan het station en bedenken daar aangekomen dat ze eigenlijk zelf ook de Bromovulkaan nog niet hebben gezien. Aangezien ze vakantie hebben beslissen ze ons de volgende dag achterna te reizen.
Maar onze logistiek regelen in Solo gaat niet zo makkelijk als we gedacht hadden... We worden in het busstation 2u lang van het kastje naar de muur gestuurd omtrent de bus naar Probolingo: niemand weet zeker of er vanuit Solo een bus daarheen vertrekt en zo ja hoe laat. We spenderen nog eens 3u aan een zoektocht naar een travel agent die ons eventueel zou kunnen verder helpen maar alles is toe omwille van de nationale feestweek en ook in de talrijke hotels/hostals/guesthouses weet niemand van iets. Raar.
De volgende dag gaan we dan maar op goed geluk naar het busstation om een bus te nemen die alvast vaagweg in de juiste richting gaat, Surabaya it is! Nuge en Finan hebben ons via facebook laten weten dat vanuit Yogya het transport naar Bromo allemaal volboekt is dùs ze gaan met de motor de rit van 10u afleggen: hardcore! Wij doen 11u over 3 overstappen met 2 bussen en 1 minibus en veel discussie over de prijs om tot onze eindbestemming te geraken. We arriveren daar samen met de Zwitserse Alessia, Duitse Lucas, Russische Anastasia en Indonesische Ibeng en onderhandelen samen de woekerprijzen voor de extreem spartaanse homestaykamers naar beneden. Naast het enorme gedoe over het transport en slaapplaats kost het ook nog belàchelijk veel geld om naar Bromo zelf te gaan, de prijs werd sinds deze zomer vertienvoudigd (!) voor buitenlandse toeristen! We vinden het niet erg om hoge toegangsgelden te betalen als dat dient om lokale gemeenschappen te steunen of nationale parken schoon te houden maar hier gaan die 15 euro per direct naar de regering en dat is gewoon absurd. Dus hebben we een plan om dat te omzeilen :) We moeten morgen zoeken naar een weinig bezochte viewpoint en daarna naar een nauwelijks gebruikte shortcut richting Bromo zelf. Het is intussen ook 23u geworden en Nuge en Finan zijn nog altijd niet gearriveerd, hun GPS heeft hen verkeerd gestuurd. We hebben voor hen alvast een kamer gereserveerd en Maarten blijft tot 0u30 op de toegangsweg naar het dorp op hen wachten om hen de weg te tonen naar onze homestay. Om 3u30 gaat de wekker alweer en anderhalfuur later zien team Europa & Rusland een wollige, melkwitte mist over de zandvlakte rond Bromo vloeien terwijl de zon langzaam vanachter de bergen verschijnt. Het zicht is werkelijk schitterend, net een maanlandschap zo bar en verlaten! Team Indonesië, de lichtjes uitgeputte Nuge & Finan en Ibeng (die met Anastia meereist) zijn op een lager gelegen viewpoint gebleven en we wandelen na de zonsopgang weer naar beneden om samen met hen een ontbijtje te vangen en verder te wandelen tot Bromo! We hebben al makkelijk de weg naar het viewpoint gevonden en vinden nu ook de shortcut vanuit het dorp recht over de zandvlakte tot de voet van de vulkaan. Maarten loopt achterop met Nuge, Finan en Ibeng en moet een pipo wegwimpelen die ons Indonesisch drietal een beetje begint te bedreigen omdat hij er vanuit gaat dat zij ons een 'illegale weg' zouden getoond hebben! Gelukkig houdt mijn held het hoofd koel, vist hij het paspoort van Ibeng uit de pipo zijn vingers (dat had Ibeng gewoon afgegeven!) en zegt dat ie het moet afbollen. We ain't got time for this shit :) Je kan langs een lange trap (yep, een trap,...) omhoog tot aan de krater en die ziet er exàct uit zoals ik me als kind altijd een vulkaankrater had voorgesteld :) Van bovenop heb je een mooi uitzicht op de zandvlakte en omgeving, heel cool! Rond de middag komen we terug in het dorp aan, gaat ieder z'n eigen weg en nemen we een tweede keer afscheid van Nuge en Finan! Zij hebben Java voor ons echt wel goedgemaakt. Als het voor anderen een tip kan zijn: niet in Java rondreizen na de Ramadan...
Maarten en ik reizen verder naar Bondowoso voor vulkaan n°2 op Java: Kawah Ijen! Het busritje is supermooi en we stijgen een heel stuk waarbij we langzaam een heuvel opklimmen door naaldbomen en loofbomen in prachtige herfstkleuren (?!) terwijl de zon ondergaat. We nemen van de busstop onze eerste fietsrickshaw in Indonesië naar het centrum van het stadje en vragen om ons af te zetten bij een goedkoop hostel. Groot is dan ook onze verbazing als de mannen ons binnen rijden bij een chique hotel waar de Mercedessen op de parking staan te blinken. Er zijn maar een handvol hotels in Bondowoso blijkbaar en ze verzekeren ons dat ze hier goedkope kamers hebben. En ze hebben nog gelijk ook! De prijzen gaan van 75 euro per nacht tot 10 euro per nacht :) We hebben de laatste paar dagen niet veel geslapen dus we liggen vrij onmiddellijk in een coma... De volgende dag gaan we op zoek naar transport naar de vulkaan, er rijden geen bussen naartoe. We vinden een Franse vrouw, Nathalie die samen met haar dochtertje van 8, Lilou, een auto met ons wil delen: super! Zij blijven nog langer in Bondowoso en behouden hun kamer dus we mogen onze rugzakken bij hen veilig wegzetten en om 00u komt onze 4x4 ons ophalen. Waar we dachten nog een uiltje te knappen tijdens de lange rit naar de voet van de vulkaan blijkt dat geen optie: de weg zit vol gaten! Na 2u heen en weer botsen zijn we er en zet onze chauffeur ons iets vóór de ingang af om ook hier een alternatieve ingang te vinden :) We zoeken ons met onze zaklampen half afgeschermd eerst een weg door de begroeiing en vinden effectief een pad maar dat splitst al gauw regelmatig op en enkele afsplitsingen lopen dood. Damn! We besluiten de rand van het bos dan maar te volgen waar je inderdaad een eind verder voorbij de ingang het hoofdpad op komt maar daar zit dan toch een controleur die (het is 2u 's nachts) zijn wazige hoofd net uit zijn tentje steekt wanneer wij daar passeren. Gelukkig komt er samen met ons net een groep Duitse meisjes met gids aan, waarvan de gids zegt dat de tickets vooraan al gecontroleerd werden. De man steekt zijn hoofd terug in zijn tent en wij zijn gratis mee binnen :) De weg gaat steil omhoog en er zijn al heel wat anderen veel vroeger op pad dan wij maar die lijken niet veel gewend te zijn, we steken zeker 100 mensen voorbij en zijn uiteindelijk nog bij de eersten om bij de kraterrand aan te komen. Het is pikdonker en de sterrenhemel ziet er prachtig uit! Boven aangekomen zijn we al helemaal blij met onze hoofdlamp want daar loop je op een smal pad waarbij je links de kraterwand steil de diepte in ziet verdwijnen: creepy! Na een tijdje komen we aan bij een bord “Danger, do not go down here!” waar iedereen naar beneden wandelt :) En waarom doen ze dat? Omdat je beneden in de krater van Kawah Ijen BLAUW VUUR kan zien! Echt megacool! Het is een zigzaggend steil en moeilijk pad vol losse en scherpe rotsen maar we geraken er, hoewel het zeker niet de bijzondere eenzame ervaring is waarover we gehoord hadden. The secret is out en samen met toch een stuk of vijftig anderen wandelen we in een lange rij in het pikdonker richting het blauwe schijnsel dat je van ver al ziet opvlammen. Beneden in de krater ligt een enorm meer waar zwavel wordt gewonnen. Zwavelmijners hebben dikke, keramieken pijpen de krater ingeduwd waaruit constant een dikke stroom vloeibare zwavel gulpt. De zwavel is vloeibaar omdat het vanuit de hete kern van de vulkaan komt en door die hitte ontstaat vervolgens een spontane ontbranding die een blauwe vlam geeft en zwaveldioxide doet ontstaan wat een heel sterk geurende en verstikkende damp creëert. De zwavel stroomt verder het meer in waar het afkoelt tot een dikke, heldergele koek en in die vorm door de mijnwerkers wordt geoogst en in rieten manden op hun rug naar boven wordt gebracht. 70 tot 90kg per keer dragen ze zo naar boven de krater uit en vervolgens de bergwand af waar het wordt gewogen en ze geld krijgen al naargelang hun lading. Het blauwe vuur beneden is spectaculair en supermooi, de zwaveldioxidedamp iets minder... Net wanneer we beneden aankomen draait de wind en walmt er een enorme gaswolk onze richting op. Het prikt ontzettend in je keel en het is onmogelijk om te ademen. Iedereen haast zich half verblind de kraterwand hoger op voor zuurstof en dan keert de wind weer en waait de wolk weg van ons het meer op. Fieuw! We blijven een tijdje staan kijken en gaan dan terug naar boven waar we om 4u ons een plekje zoeken op de kraterrand om te onbijten. Rijst met rundsvlees rendang in een bruin papieren puntzak, yum! :) Op weg naar boven hadden we het goed warm van de inspanning maar als je stilzit is het zelfs mét windstopper iiiiiijskoud door de gure wind! Zodra we ons ontbijtje op hebben wandelen we de rest van de kraterrand verder af en maken we een lange boog om het kratermeer. Wanneer je bijna aan het andere eind bent kan je nét de zon vanachter de bergen zien opkomen. Er is geen enkele beschutting daar en de wind giert nog altijd om ons heen. Er staat een ruïne van een klein gebouwtje waar we in gaan schuilen en waar de gidsen zich al rond een vuurtje verzameld hebben: zalig warm! Wanneer de lucht lichter begint te kleuren komen we vanuit onze schuilplaats om de zon door te wolken te zien breken, heel mooi! Het uitzicht op de krater met onderin het meer en achteraan nog 2 vulkanen verschuilt zich af en aan achter de wolken dus na een uurtje hebben we het wel gezien en vertrekken we! Hopelijk is onze auto op ons blijven wachten :) Onderweg op de kraterrand komen we Nathalie en Lilou weer tegen, wat een ongelooflijk flink kind! 8 jaar en zonder zeuren naar boven gelopen en ook de krater in en weer uit! We wandelen samen met hen weer naar beneden en passeren regelmatig kinderen van haar leeftijd die ofwel op de rug worden gedragen of wel quasi worden meegesleept omdat ze het beu zijn waar Lilou dan eens laconiek naar kijkt :) Heel veel mensen komen nu pas naar boven maar ze hebben sowieso het beste stuk gemist: het blauwe vuur was onwaarschijnlijk indrukwekkend! Samen met ons lopen ook een heleboel mijnwerkers naar beneden met grote rieten manden vol gifgele brokken zwavel en zien we de eerste mijners al weer opnieuw met lege manden naar boven komen. Elke dag werken in die irriterende zwaveldioxidedampen zonder gasmasker, hun gezondheid zal er niet op vooruit gaan en hun portefeuille voor die hele opoffering al evenmin.
Terug aangekomen in Bondowoso pikken we onze rugzakken op en stelt de man die ons geholpen heeft met de auto ons een alternatieve reisweg voor naar Bali, onze volgende bestemming. Ons plan was de bus te nemen tot Banyuwangi in het uiterste westen waar de ferry vertrekt naar Bali en in het havenstadje Gilimanuk op Bali een bus weer verder tot Denpasar, de hoofdstad. Hij stelt voor om de bus te nemen tot Situbondo waar zijn oom een eethuisje heeft. Daar passeert blijkbaar de bus die Jakarta met Denpasar verbindt en dus rechtstreeks doorrijdt. Dat is zowel goedkoper als directer dan te moeten wisselen van bus en apart de ferry te betalen. Prima voor ons. Hij schrijft een briefje aan zijn oom en legt uit waar we moeten afstappen en hoe we het eethuisje kunnen vinden. Aangekomen in Situbondo kent jammer genoeg niemand het eethuisje en vinden we het ook niet op de plaats die hij beschreven heeft. Er zijn veel zaakjes gesloten dus we vermoeden dat het eethuisje ook toe is. Naar goede gewoonte spreekt weer niemand Engels en panikeert ook iedereen die we in ons gebrekkige Bahasa Indonesia aanspreken. Toch wel een fenomeen beperkt tot Indonesië gek genoeg. Waar we in de rest van Azië met handen en voeten en enkele sleutelwoordjes in de plaatselijke taal ons altijd verstaanbaar kunnen maken (zélfs in tonische talen!) en mensen actief moeite doen om ons te begrijpen is hier de eerste reactie paniek en giechelen of paniek en weglopen en geraken we geen stap verder. Heel vreemd. We weten in welke straat de bus naar Denpasar passeert en vatten daar dan maar post om de bus te stoppen. We zien ze aankomen, Maarten staat klaar en...! De bus doet net op dat een inhaalmanoeuvre en rijdt ons knal voorbij. Er achter komen of er nóg een bus zal passeren is mission impossible dus we gaan dan maar naar de busterminal voor ons oorspronkelijke plan: in stukjes tot aan Denpasar. We zijn hiermee wel anderhalf uur kwijtgespeeld mààr we hebben geluk! De bus naar Banyuwangi staat klaar om te vertrekken! We hebben sinds 4u 's nachts niets meer gegeten maar hongerig en blij stappen we de bus op... Die vervolgens aan 20km per uur verder tuft. 80km is het maar tot aan de haven, maar we doen er 4u over. De bus is kapot. We brunchen dan maar op een pak koekjes tot in Banyuwangi en stappen op de eerste ferry die uit Java vertrekt. Toevallig zitten we op de ferry bij mensen die ook al in onze slowmo-bus zaten naar de haven en zij gaan ook naar Denpasar. Ze gebaren dat we met hen maar mee moeten komen voor de bus: yes please! We wandelen de haven uit voorbij een heleboel irritante touts tot aan de rammelbus die ons naar Denpasar gaat brengen. De busmannen proberen ons alsnog af te zetten: “Price is fifty thousand, you pay now, for gasoline!” Nee, jackass, nee. En dat was onze “welcome to Bali”: de meest toeristische bestemming van Azië!
Hoe het ons verder vergaat op Bali en Lombok leest u in een andere post, de goesting om te bloggen in Australië staat merkelijk op een lager pitje dan gewoonlijk :)
Op onze laatste dag Jakarta boeken we - na uitsluiting van een aantal bestemmingen wegens post-suikerfeest-vakantietripjes van Javanen - ons treinticket naar Bandung! We bemachtigen nog 2 zitjes tot een station 10 minuutjes verder, dan kunnen we vandaar nog zien hoe we tot onze uiteindelijke bestemming geraken. Met de trein van Jakarta op het noordwestelijke puntje van Java naar Bandung in het binnenland duurt maar een drietal uur. We moeten anderhalf uur wachten op de connectie van ons station naar Bandung zelf maar dat is niet erg, dan slurpen we een baksootje als lunch – waarbij we politiebegeleiding krijgen voor de 1-minuut durende wandeling van de wachtzaal tot de baksomadam – terwijl we met een nummertje (!) onze beurt afwachten aan het loket om ons ticket verder naar Yogyakarta te kopen. De rij vordert tergend langzaam en slechts 10 minuten voor onze aansluiting vertrekt zijn we maar aan de beurt: fieuw! Bandung is omwille van het suikerfeest (dat hier een week duurt) net als Jakarta oersaai en we voeren er niet veel uit. Er is een vulkaan in de buurt die ons zou kunnen bezig houden maar we hebben een beetje travelblues en eigenlijk helemaal geen zín om die vulkaan op te gaan. Hij zou niet meer zijn dan dat: bezigheidstherapie. Dan maar niet en onze tijd nuttig besteden aan een goede chillplaats zoeken op Bali! Ons weekje rust op de Filipijnen heeft onze batterijtjes weer opgeladen maar blijkbaar niet genoeg om opnieuw aan een hardcore tempo door te gaan tot Australië. Dus we lassen nog een rustpauze in!
Next stop: Yogyakarta! De treinrit van Bandung naar Yogya duurt 8 uur maar dat is niet erg want de omgeving is praaaaaachtig mooi! We passeren massa's rijstvelden (jullie worden het misschien beu van dit te horen maar het blíjft echt mooi!) en rijstterrassen in verschillende stadia van aanbouw en kleine dorpjes met nette huisjes bedekt met rode dakpannen; lang geleden dat het nog eens geen golfplaten daken zijn! In Yogya hebben we een couchsurfhost gevonden en wanneer we aankomen staan Nuge en Finan ons al op te wachten! Na alle traditioneel geklede Indonesiërs die we tot nu toe gezien hebben tonen deze 2 hippe vogels ons een heel andere kant van het land: the funky side! Finan is een vintage lady vol schattige, kleine tattoo's en Nuge ziet er oldskool stoer uit met een leren jekker aan, een flinke snor en greased hairdo :) Yogya is een studentenstad en Nuge en Finan wonen dan ook uit het centrum vlakbij hun faculteiten. Ze hebben een extra motor bij en we cruisen samen toch wel een dik halfuur door het megadrukke verkeer (nog een tikkie drukker dan gewoonlijk door de feestweek) gepakt en gezakt tot aan hun thuis. Wij krijgen de kamer van Nuge, minimal-style en arty aangekleed, en Nuge slaapt aan de overkant van de straat bij Finan zolang we daar zijn. Ze wonen er nog maar net en dat is er aan te zien, de living is helemaal léég op hun 2 honden na :) Maar veel tijd spenderen we er niet want het zijn best drukke dagen in Yogya! De eerste avond nemen ze ons mee naar een viewpointcafeetje op een uur rijden, waar we bij een kokosnoot de zon zien ondergaan boven Yogya en daarna in de verte de lichtjes van de stad zien fonkelen in het donker. We gaan in een vintage-chic warung traditioneel Javaans eten en iets te laat slapen voor wat volgt: de volgende dag staan we namelijk al om 3u30 op om de zonsopgang boven Borobudur en de Merapivulkaan te vangen! We missen het begin omdat onderweg Nuge's band lek springt. Op zich zou het snel gefixt geweest moeten zijn want de band knapt net vóór een kleine motoshop. Ware het niet dat de eigenaar van de motoshop de meest vastslapende en traagst werkende mecanicien OOIT is... Finan is samen met de mecanicien's echtgenote 20 minuten bezig om hem wakker te porren en te roepen: niet normaal! Wanneer hij dan eindelijk bij bewustzijn komt beweegt hij zó traag dat ik even vrees dat hij opnieuw in slaap gaat vallen terwijl hij de vijzen van het wiel losdraait... On the bright side: als je het zelfs halfslapend kan moet je wel een héél goeie mecanicien zijn :) Aangekomen bij het viewpoint zijn we duidelijk níet alleen, maar zelfs samen met honderden andere wegflitsende toeristen is het nog steeds een indrukwekkend zicht! De bovenste terrassen van Borobudur zijn nét zichtbaar boven een melkwitte mist die langzaam door het omringende bos vloeit terwijl het ochtendlijke zachte blauw van de hemel plaats ruimt voor het felle licht van de zon die langzaam vanachter de Merapivulkaan verschijnt. Op naar het monument zelf! Maarten en ik moeten naar een aparte ingang voor buitenlanders: keibelachelijk... Ons ticket is ook 10 (!) keer zo duur mààr we krijgen wél een welkomstkoffietje erbij. Dat dan weer wel :) Desondanks blijft het idioot veel geld dus hebben we onze studentenkaarten nog eens bovengehaald. Het moet zijn dat we nog niet zoveel rimpels hebben 'cause it works like a charm :) Aangekomen bij Borobudur lopen we van niveau naar niveau en bewonderen we de reliëfs die op de etages zijn aangebracht. Helemaal bovenaan staan 72 stoepa's met telkens een boeddhabeeld in. Heel mooi! Gezien de post-ramadan nationale feestweek is het wel drukker dan druk op het monument, beetje jammer maar ja, shit happens! Op naar trekpleister n°2: Prambanan! Waarheen onderweg deze keer ónze band lek rijdt... Opnieuw vlak vóór een mecanicien :) Deze keer is het klusje gelukkig op 5 minuutjes gepiept en kunnen we verder cruisen van boeddhistisch monument naar hindoemonument. Het tempelcomplex was oorspronkelijk heel groot, met 224 minitempels rondom de 3 hoofdtempels gewijd aan Shiva, Vishnoe en Brahma maar het zijn enkel die laatste die gereconstrueerd werden. Samenvatting: mooi, heel druk en schitterende reliëfs op de wanden van de tempels! Wanneer wij daar buiten komen lopen, arriveren heel toevallig Amparo en Shawn, reizende broer en zus uit Nederland die ook al in ons hostal in Bandung zaten. Leuk tweetal dus we spreken de volgende dag af om samen iets te gaan eten en drinken! We zijn ondertussen 12u wakker en de dag is nog lang niet om maar we zijn wel uitgetempeld voor vandaag :) Tijd voor koffie en koekjes in een favo-stekje van Finan en Nuge en dan verder naar hoofdstraat Jalan Malioboro waar het stikt van de batikwinkeltjes en het een drukte is van jewelste! We zetten ons tegenover het Nederlandse Fort Vredeburg op een bankje met een ijsthee om de gezellige sfeer vanop een afstandje op te snuiven :) Wanneer de zon onder is snacken we bij Finan en Nuge's favoriete loempiastalletje waar we 3 kwartier moeten wachten tot onze loempia's klaar zijn: the secret is out but it was worth the wait! En dan verder naar Nuge's favoriete bar voor wat Indonesische pintjes - niet slecht dixit Maarten - en een wijntje waarover Maarten gelijk heeft wanneer ie zegt dat als ik die boecht drink, ik wil héél desperate moet zijn voor een wijntje. Yup. I am.
De volgende dag slapen we uit tot 9u en gaan we Yogya verkennen: bezoekje aan het Kraton, het paleis van de Sultan dat niet zoveel voorstelt, bezoekje aan het Waterpaleis wat niet zoveel voorstelt, op zoek naar een ondergrondse moskee die wel cool is en wandelingetjes door de kampoengs (beetje grote beluikjes zoals bij ons) die heel gezellig zijn! Iets voor we afgesproken hebben met Amparo en Shawn komen we ze opnieuw toevallig tegen bij het Kraton dus we vertrekken meteen naar,... Via Via! Oh ja, die heb je hier ook :) En het eten is even lekker en de setting even gezellig als in Leuven! Lekkere sapjes, lekker eten, fijne avond met veel getater: ik heb een match gevonden in Amparo :) Het is toevallig ook Shawn's verjaardag, hij wordt 35 maar lijkt geen dag ouder dan 25 en Amparo heeft ook al zo'n goeie genen: talk about smooth skin! En vrijgevig ook nog want omdat het zijn verjaardag is trakteert hij de heleboel: supersympa!
De volgende dag is het tijd om te vertrekken, de treinen zijn nog altijd overboekt dus we beslissen om al een uurtje verder door te sporen tot Solo, dan zien we weer wat anders, en vandaar de volgende dag een bus verder te nemen richting de Bromovulkaan. Nuge en Finan zetten ons af aan het station en bedenken daar aangekomen dat ze eigenlijk zelf ook de Bromovulkaan nog niet hebben gezien. Aangezien ze vakantie hebben beslissen ze ons de volgende dag achterna te reizen.
Maar onze logistiek regelen in Solo gaat niet zo makkelijk als we gedacht hadden... We worden in het busstation 2u lang van het kastje naar de muur gestuurd omtrent de bus naar Probolingo: niemand weet zeker of er vanuit Solo een bus daarheen vertrekt en zo ja hoe laat. We spenderen nog eens 3u aan een zoektocht naar een travel agent die ons eventueel zou kunnen verder helpen maar alles is toe omwille van de nationale feestweek en ook in de talrijke hotels/hostals/guesthouses weet niemand van iets. Raar.
De volgende dag gaan we dan maar op goed geluk naar het busstation om een bus te nemen die alvast vaagweg in de juiste richting gaat, Surabaya it is! Nuge en Finan hebben ons via facebook laten weten dat vanuit Yogya het transport naar Bromo allemaal volboekt is dùs ze gaan met de motor de rit van 10u afleggen: hardcore! Wij doen 11u over 3 overstappen met 2 bussen en 1 minibus en veel discussie over de prijs om tot onze eindbestemming te geraken. We arriveren daar samen met de Zwitserse Alessia, Duitse Lucas, Russische Anastasia en Indonesische Ibeng en onderhandelen samen de woekerprijzen voor de extreem spartaanse homestaykamers naar beneden. Naast het enorme gedoe over het transport en slaapplaats kost het ook nog belàchelijk veel geld om naar Bromo zelf te gaan, de prijs werd sinds deze zomer vertienvoudigd (!) voor buitenlandse toeristen! We vinden het niet erg om hoge toegangsgelden te betalen als dat dient om lokale gemeenschappen te steunen of nationale parken schoon te houden maar hier gaan die 15 euro per direct naar de regering en dat is gewoon absurd. Dus hebben we een plan om dat te omzeilen :) We moeten morgen zoeken naar een weinig bezochte viewpoint en daarna naar een nauwelijks gebruikte shortcut richting Bromo zelf. Het is intussen ook 23u geworden en Nuge en Finan zijn nog altijd niet gearriveerd, hun GPS heeft hen verkeerd gestuurd. We hebben voor hen alvast een kamer gereserveerd en Maarten blijft tot 0u30 op de toegangsweg naar het dorp op hen wachten om hen de weg te tonen naar onze homestay. Om 3u30 gaat de wekker alweer en anderhalfuur later zien team Europa & Rusland een wollige, melkwitte mist over de zandvlakte rond Bromo vloeien terwijl de zon langzaam vanachter de bergen verschijnt. Het zicht is werkelijk schitterend, net een maanlandschap zo bar en verlaten! Team Indonesië, de lichtjes uitgeputte Nuge & Finan en Ibeng (die met Anastia meereist) zijn op een lager gelegen viewpoint gebleven en we wandelen na de zonsopgang weer naar beneden om samen met hen een ontbijtje te vangen en verder te wandelen tot Bromo! We hebben al makkelijk de weg naar het viewpoint gevonden en vinden nu ook de shortcut vanuit het dorp recht over de zandvlakte tot de voet van de vulkaan. Maarten loopt achterop met Nuge, Finan en Ibeng en moet een pipo wegwimpelen die ons Indonesisch drietal een beetje begint te bedreigen omdat hij er vanuit gaat dat zij ons een 'illegale weg' zouden getoond hebben! Gelukkig houdt mijn held het hoofd koel, vist hij het paspoort van Ibeng uit de pipo zijn vingers (dat had Ibeng gewoon afgegeven!) en zegt dat ie het moet afbollen. We ain't got time for this shit :) Je kan langs een lange trap (yep, een trap,...) omhoog tot aan de krater en die ziet er exàct uit zoals ik me als kind altijd een vulkaankrater had voorgesteld :) Van bovenop heb je een mooi uitzicht op de zandvlakte en omgeving, heel cool! Rond de middag komen we terug in het dorp aan, gaat ieder z'n eigen weg en nemen we een tweede keer afscheid van Nuge en Finan! Zij hebben Java voor ons echt wel goedgemaakt. Als het voor anderen een tip kan zijn: niet in Java rondreizen na de Ramadan...
Maarten en ik reizen verder naar Bondowoso voor vulkaan n°2 op Java: Kawah Ijen! Het busritje is supermooi en we stijgen een heel stuk waarbij we langzaam een heuvel opklimmen door naaldbomen en loofbomen in prachtige herfstkleuren (?!) terwijl de zon ondergaat. We nemen van de busstop onze eerste fietsrickshaw in Indonesië naar het centrum van het stadje en vragen om ons af te zetten bij een goedkoop hostel. Groot is dan ook onze verbazing als de mannen ons binnen rijden bij een chique hotel waar de Mercedessen op de parking staan te blinken. Er zijn maar een handvol hotels in Bondowoso blijkbaar en ze verzekeren ons dat ze hier goedkope kamers hebben. En ze hebben nog gelijk ook! De prijzen gaan van 75 euro per nacht tot 10 euro per nacht :) We hebben de laatste paar dagen niet veel geslapen dus we liggen vrij onmiddellijk in een coma... De volgende dag gaan we op zoek naar transport naar de vulkaan, er rijden geen bussen naartoe. We vinden een Franse vrouw, Nathalie die samen met haar dochtertje van 8, Lilou, een auto met ons wil delen: super! Zij blijven nog langer in Bondowoso en behouden hun kamer dus we mogen onze rugzakken bij hen veilig wegzetten en om 00u komt onze 4x4 ons ophalen. Waar we dachten nog een uiltje te knappen tijdens de lange rit naar de voet van de vulkaan blijkt dat geen optie: de weg zit vol gaten! Na 2u heen en weer botsen zijn we er en zet onze chauffeur ons iets vóór de ingang af om ook hier een alternatieve ingang te vinden :) We zoeken ons met onze zaklampen half afgeschermd eerst een weg door de begroeiing en vinden effectief een pad maar dat splitst al gauw regelmatig op en enkele afsplitsingen lopen dood. Damn! We besluiten de rand van het bos dan maar te volgen waar je inderdaad een eind verder voorbij de ingang het hoofdpad op komt maar daar zit dan toch een controleur die (het is 2u 's nachts) zijn wazige hoofd net uit zijn tentje steekt wanneer wij daar passeren. Gelukkig komt er samen met ons net een groep Duitse meisjes met gids aan, waarvan de gids zegt dat de tickets vooraan al gecontroleerd werden. De man steekt zijn hoofd terug in zijn tent en wij zijn gratis mee binnen :) De weg gaat steil omhoog en er zijn al heel wat anderen veel vroeger op pad dan wij maar die lijken niet veel gewend te zijn, we steken zeker 100 mensen voorbij en zijn uiteindelijk nog bij de eersten om bij de kraterrand aan te komen. Het is pikdonker en de sterrenhemel ziet er prachtig uit! Boven aangekomen zijn we al helemaal blij met onze hoofdlamp want daar loop je op een smal pad waarbij je links de kraterwand steil de diepte in ziet verdwijnen: creepy! Na een tijdje komen we aan bij een bord “Danger, do not go down here!” waar iedereen naar beneden wandelt :) En waarom doen ze dat? Omdat je beneden in de krater van Kawah Ijen BLAUW VUUR kan zien! Echt megacool! Het is een zigzaggend steil en moeilijk pad vol losse en scherpe rotsen maar we geraken er, hoewel het zeker niet de bijzondere eenzame ervaring is waarover we gehoord hadden. The secret is out en samen met toch een stuk of vijftig anderen wandelen we in een lange rij in het pikdonker richting het blauwe schijnsel dat je van ver al ziet opvlammen. Beneden in de krater ligt een enorm meer waar zwavel wordt gewonnen. Zwavelmijners hebben dikke, keramieken pijpen de krater ingeduwd waaruit constant een dikke stroom vloeibare zwavel gulpt. De zwavel is vloeibaar omdat het vanuit de hete kern van de vulkaan komt en door die hitte ontstaat vervolgens een spontane ontbranding die een blauwe vlam geeft en zwaveldioxide doet ontstaan wat een heel sterk geurende en verstikkende damp creëert. De zwavel stroomt verder het meer in waar het afkoelt tot een dikke, heldergele koek en in die vorm door de mijnwerkers wordt geoogst en in rieten manden op hun rug naar boven wordt gebracht. 70 tot 90kg per keer dragen ze zo naar boven de krater uit en vervolgens de bergwand af waar het wordt gewogen en ze geld krijgen al naargelang hun lading. Het blauwe vuur beneden is spectaculair en supermooi, de zwaveldioxidedamp iets minder... Net wanneer we beneden aankomen draait de wind en walmt er een enorme gaswolk onze richting op. Het prikt ontzettend in je keel en het is onmogelijk om te ademen. Iedereen haast zich half verblind de kraterwand hoger op voor zuurstof en dan keert de wind weer en waait de wolk weg van ons het meer op. Fieuw! We blijven een tijdje staan kijken en gaan dan terug naar boven waar we om 4u ons een plekje zoeken op de kraterrand om te onbijten. Rijst met rundsvlees rendang in een bruin papieren puntzak, yum! :) Op weg naar boven hadden we het goed warm van de inspanning maar als je stilzit is het zelfs mét windstopper iiiiiijskoud door de gure wind! Zodra we ons ontbijtje op hebben wandelen we de rest van de kraterrand verder af en maken we een lange boog om het kratermeer. Wanneer je bijna aan het andere eind bent kan je nét de zon vanachter de bergen zien opkomen. Er is geen enkele beschutting daar en de wind giert nog altijd om ons heen. Er staat een ruïne van een klein gebouwtje waar we in gaan schuilen en waar de gidsen zich al rond een vuurtje verzameld hebben: zalig warm! Wanneer de lucht lichter begint te kleuren komen we vanuit onze schuilplaats om de zon door te wolken te zien breken, heel mooi! Het uitzicht op de krater met onderin het meer en achteraan nog 2 vulkanen verschuilt zich af en aan achter de wolken dus na een uurtje hebben we het wel gezien en vertrekken we! Hopelijk is onze auto op ons blijven wachten :) Onderweg op de kraterrand komen we Nathalie en Lilou weer tegen, wat een ongelooflijk flink kind! 8 jaar en zonder zeuren naar boven gelopen en ook de krater in en weer uit! We wandelen samen met hen weer naar beneden en passeren regelmatig kinderen van haar leeftijd die ofwel op de rug worden gedragen of wel quasi worden meegesleept omdat ze het beu zijn waar Lilou dan eens laconiek naar kijkt :) Heel veel mensen komen nu pas naar boven maar ze hebben sowieso het beste stuk gemist: het blauwe vuur was onwaarschijnlijk indrukwekkend! Samen met ons lopen ook een heleboel mijnwerkers naar beneden met grote rieten manden vol gifgele brokken zwavel en zien we de eerste mijners al weer opnieuw met lege manden naar boven komen. Elke dag werken in die irriterende zwaveldioxidedampen zonder gasmasker, hun gezondheid zal er niet op vooruit gaan en hun portefeuille voor die hele opoffering al evenmin.
Terug aangekomen in Bondowoso pikken we onze rugzakken op en stelt de man die ons geholpen heeft met de auto ons een alternatieve reisweg voor naar Bali, onze volgende bestemming. Ons plan was de bus te nemen tot Banyuwangi in het uiterste westen waar de ferry vertrekt naar Bali en in het havenstadje Gilimanuk op Bali een bus weer verder tot Denpasar, de hoofdstad. Hij stelt voor om de bus te nemen tot Situbondo waar zijn oom een eethuisje heeft. Daar passeert blijkbaar de bus die Jakarta met Denpasar verbindt en dus rechtstreeks doorrijdt. Dat is zowel goedkoper als directer dan te moeten wisselen van bus en apart de ferry te betalen. Prima voor ons. Hij schrijft een briefje aan zijn oom en legt uit waar we moeten afstappen en hoe we het eethuisje kunnen vinden. Aangekomen in Situbondo kent jammer genoeg niemand het eethuisje en vinden we het ook niet op de plaats die hij beschreven heeft. Er zijn veel zaakjes gesloten dus we vermoeden dat het eethuisje ook toe is. Naar goede gewoonte spreekt weer niemand Engels en panikeert ook iedereen die we in ons gebrekkige Bahasa Indonesia aanspreken. Toch wel een fenomeen beperkt tot Indonesië gek genoeg. Waar we in de rest van Azië met handen en voeten en enkele sleutelwoordjes in de plaatselijke taal ons altijd verstaanbaar kunnen maken (zélfs in tonische talen!) en mensen actief moeite doen om ons te begrijpen is hier de eerste reactie paniek en giechelen of paniek en weglopen en geraken we geen stap verder. Heel vreemd. We weten in welke straat de bus naar Denpasar passeert en vatten daar dan maar post om de bus te stoppen. We zien ze aankomen, Maarten staat klaar en...! De bus doet net op dat een inhaalmanoeuvre en rijdt ons knal voorbij. Er achter komen of er nóg een bus zal passeren is mission impossible dus we gaan dan maar naar de busterminal voor ons oorspronkelijke plan: in stukjes tot aan Denpasar. We zijn hiermee wel anderhalf uur kwijtgespeeld mààr we hebben geluk! De bus naar Banyuwangi staat klaar om te vertrekken! We hebben sinds 4u 's nachts niets meer gegeten maar hongerig en blij stappen we de bus op... Die vervolgens aan 20km per uur verder tuft. 80km is het maar tot aan de haven, maar we doen er 4u over. De bus is kapot. We brunchen dan maar op een pak koekjes tot in Banyuwangi en stappen op de eerste ferry die uit Java vertrekt. Toevallig zitten we op de ferry bij mensen die ook al in onze slowmo-bus zaten naar de haven en zij gaan ook naar Denpasar. Ze gebaren dat we met hen maar mee moeten komen voor de bus: yes please! We wandelen de haven uit voorbij een heleboel irritante touts tot aan de rammelbus die ons naar Denpasar gaat brengen. De busmannen proberen ons alsnog af te zetten: “Price is fifty thousand, you pay now, for gasoline!” Nee, jackass, nee. En dat was onze “welcome to Bali”: de meest toeristische bestemming van Azië!
Hoe het ons verder vergaat op Bali en Lombok leest u in een andere post, de goesting om te bloggen in Australië staat merkelijk op een lager pitje dan gewoonlijk :)
RSS Feed
