Van Arthur's Pass rijden we na onze hike naar Avalanche Peak dezelfde dag nog zuidelijk richting Mount Cook, in een grote boog om de Zuidelijke Alpen. En het begint weer te regenen... Seriously? We stoppen in Mount Somers bij de publieke toiletten en zien daar een picknicktafeltje en gezien het even mindert beslissen we daar alvast snel te koken, de kampplaats waarnaar we onderweg zijn heeft geen cooking shelter. Na het eten zien we dat je er ook mag kamperen voor 15 dollar per tent, 3 dollar meer dan in de DOC-site waarnaar we onderweg zijn én hier hebben ze douches, een keuken, stromend water en een toilet dat doortrekt... De keuze is snel gemaakt :) We zetten ons tentje op en vallen doodmoe snel in slaap! De volgende ochtend blijkt het een mooie dag te zijn en genieten we van een douche en het plezier van es níet eerst naar de rivier te moeten met een kookpan om afwaswater te gaan halen en een leger zandvliegjes om ons heen. Het regent zelfs niet! Life is good :) We zetten ons in het zonnetje met onze muesli én zelfs een koffietje (courtesy of Mrs. Wendy Cullen, campsite manager!), heerlijk!
We rijden verder tot Geraldine om inkopen te doen (de dorpjes zijn in Nieuw-Zeeland zo mogelijk nóg kleiner dan die in Australië en er is niet overal een supermarkt...) en mails te checken via de wifi in de plaatselijke bib. Waar ik heel toevallig net een mailtje lees van mijn zus met de contactgegevens van familie van een vriendin van mijn oma... In Geraldine! Frans en Marianne Lemmens doet niet meteen een belletje rinkelen bij de bibliothecaresse maar de kersen vooraan in de straat van het adres, die mogen we zeker niet nalaten te proeven! Frans en Marianne blijken de trotse kwekers van die kersen te zijn :) We krijgen koffie, thee en bananencake en kletsen gezellig wat terwijl Frans af en toe naar buiten moet voor klanten en Marianne intussen pakketjes bijmaakt. Het is een prachtige dag en dan loopt de verkoop extra vlot dus Marianne moet even weg om kersen bij te gaan plukken. En dan bedenken we dat we evengoed een handje kunnen toesteken, is dat werk voor hun ook weer sneller gedaan! We leren weer heel wat bij over het melkveehoudersbestaan in Nieuw-Zeeland (toch wel ettelijke hectares groter dan bij ons!), het verlaten van je thuisland, het actieve leven van Kiwi's zelfs op - volgens Beneluxinterpretatie - 'vergevorderde' leeftijd (inspirerend!) en nemen dan afscheid om verder te rijden tot Lake Tekapo. We krijgen nog een flinke zak prachtig donkerrode, superlekkere kersen mee en die overleven geen 10 minuten in de auto, we snoepen ze meteen op!
Bij Lake Tekapo vinden we een vijftiental kilometer uit het dorp bij een kleiner meer een keifijne kampplaats zonder enig artificieel licht. Perfect, want we blijven bewust hier slapen omwille van de prachtige sterrenhemel die je hier kan zien! Het hele gebied is sinds enkele jaren een 'sterrenhemelreservaat' en lichtvervuiling wordt hier tot een absoluut minimum beperkt. In combinatie met de grotendeels heldere hemel hier geeft dat zicht op een màssa aan sterren, je kan zelfs de melkweg zien! We zetten onze stoeltjes bij het water en drinken een wijntje met zicht op de ondergaande zon en de eendjes en zwarte zwanen op het meer, kruipen onze tent in met een filmpje en duffelen ons om 22u30 goed in – het wordt hier extrèèm laat donker – om ons te verbazen over het schouwspel boven onze hoofden. Supermooi!
Om 7u staan we op, pakken we in en rijden we door tot Mount Cook, met 3724m Nieuw-Zeeland's hoogste piek. De rit er naartoe is weer schitterend! Door een enorme vlakte omringd door grillige, granieten bergen met helemaal aan het einde de besneeuwde reuzen van de Alpen en als pronkstuk de prachtige Mount Cook tegen de achtergrond van een staalblauwe hemel! We zetten meteen ons tentje op en trekken weer de hoogte in naar Mueller's Hut. 1000m steil omhoog tot 1800m. Het eerste stuk kunnen we ons verstand op nul zetten, er zijn trappen (!) aangelegd, maar dan is het 'plantrekkerij' en wordt het weer een klimpartij over rotsen tot de bergkam waar we nog een kwartiertje de hoek omslaan tot aan de hut. Naar goede gewoonte krijgen we weer een prachtig uitzicht voorgeschoteld: besneeuwde toppen waar regelmatig met veel gekraak ijs vanaf barst dat in lawines naar beneden stort. Bergen, altijd een aanblik om stil van te worden. Omwille van de rust die ze uitstralen maar ook omwille van het gevaar en hoe nietig ze je doen voelen als kleine mens. We blijven lang op 'het terras' van de hut zitten en 5,5u nadat we dezeochtend vertrokken zijn staan we weer beneden. Hoe ongelooflijk dat de Nieuw-Zeelanders dit soort landschap zomaar in hun achtertuin hebben liggen?! Stel je voor dat dit het soort weekendjes zijn die je op 4u rijden kan doorbrengen! We frissen ons op en zetten ons in de schaduw (het resterende gat in de ozonlaag ligt knàl boven Nieuw-Zeeland en dat merken we jammer genoeg regelmatig, ondanks het veelvuldig smeren van SPF50!) in onze stoeltjes met een ciderke :) Zodra de zon achter de Alpen verdwijnt wordt het fiks koud dus we kruipen na het eten snel onze tent in, kijken een erbarmelijk slechte Australische film half uit (“Tomorrow When the War Started”, ons aangeraden door onze couchhost uit Canberra. Laat hem zeker ongezien.) en gaan slapen.
Middenin de nacht word ik kotsmisselijk wakker en ja hoor, een uur later moet ik de tent uithollen. De rest van de nacht is meer waak dan slaap en ik laat Maarten de volgende dag alleen op wandel vertrekken terwijl ik, nog altijd misselijk, in de DOC office rondhang en een documentaire kijk over het nationale park hier. Na de spectaculaire hike van gisteren was Maarten's wandeling blijkbaar heel saai. Jammer voor hem maar ik ben toch blij dat ik niets heb gemist :) We rijden meteen door tot de kampplaats in Mount Somers waar we eerder ook al verbleven, steken een wasmachine in - die ook 's avonds nog droogt omdat het hier zolang licht blijft - en zetten ons nog zolang mogelijk in het zonnetje. Nieuw-Zeeland is al goede training gebleken voor onze terugkomst: genieten van de zon zolang ze er is :) De volgende dag ben ik beter maar is de hemel weer muisgrijs en hangt er een dikke mist. We wilden naar Mount Sunday rijden waar Edoras is opgenomen voor 'Lord of the Rings' maar veel gaan we daar nu niet van zien.
Dan maar meteen door naar Christchurch, aan de oostkust van het Zuidereiland. Om 14u komen we aan bij Kate, een vriendin van Luka. We hebben haar 3 jaar geleden kort ontmoet op het meest bekende festival van België, Clamotte Rock in Herenthout-City, waar ze ons uitnodigde haar zeker te komen opzoeken in Nieuw-Zeeland. Ze heeft even in Antwerpen gewoond en is na nog een tussenstop van een jaar in Londen en een paar maanden in India na 4 jaar buitenland weer thuis! Christchurch werd zowel in 2009 als 2011 hevig getroffen door een aardbeving en ook het huis van Kate's familie werd hierdoor vernietigd. Hun thuis wordt heropgebouwd en voorlopig verblijven ze in een klein huurhuis van hen dat ze nu gelukkig zelf ter beschikking hebben. De eerste nacht zetten we onze tent op in de tuin, Kate's mama Jan heeft een vriendin uit Barcelona op bezoek die in de living slaapt: full house bij de McKeogh's! :) Kate neemt ons mee op een wandeling door de stad en het geeft zowel een trieste als hoopvolle aanblik. Alle bezienswaardigheden die in de reisgidsen staan zijn ruïnes, de uitgaansbuurt werd volledig platgelegd, musea en kunstgallerijen worden heropgebouwd,... Maar langs de andere kant is de stad ook in volle opbouw, worden gevels opgefleurd met prachtige, enorme graffiti (waaronder onze ROA!) en is de winkelstraat nu een opeenstapeling (soms heel letterlijk) van kleurige containers die er even funky uitzien als 'gewone' winkels. Ze promoten zichzelf tegenwoordig zelfs als 'Quake City', alles om er bovenop te komen! 's Avonds eten we met z'n allen samen buiten op het terras, Jan is een geweldige kok en er sneuvelen ettelijke flessen wijn zo met ons zessen! Wanneer we gaan slapen hebben we echter één probleem... De kat van de buren, “charming Charmaine”, die serieus affectieverslaafd is brengt haar dagen door bij Kate's familie - om uitgebreid geaaid te worden - en haar nachten (en maaltijden) bij haar baasje. Alleen is ze zó gefascineerd door onze tent dat ze niet te bewegen is om naar huis te gaan. Allemaal goed en wel maar op een gegeven moment zet ze haar nagels in het buitenzeil en we zouden onze tent toch liefst waterdicht willen houden :) We pakken haar op en kloppen aan bij Kate waar haar mama voorstelt om de tent gewoon open te laten staan, ze wil gewoon even kijken en zal dan vast wel naar huis gaan! Maar nieuwigheden zijn voor katten blijkbaar interessanter dan eten en de hele nacht wandelt ze over ons heen zodat er van slapen niet veel in huis komt. Bugger. De volgende twee nachten kunnen we gelukkig gewoon in de living slapen. Aaaah tussen 4 muren, toch echt wel comfortabeler dan in een tent! De volgende dag doen we wat online administratie, bezoeken we het museum (tof!) en koken we onder de vakkundige leiding van Jan een heerlijk avondmaal bij mekaar van steak, aardappeltjes uit de oven, een slaatje en courgettefritters. Bij een aantal lekkere wijntjes hebben we het onder andere uitgebreid over het reizigersbestaan (Kate's ouders hebben zelf al veel tijd in het buitenland doorgebracht, onder andere in Duitsland, Libië en China), het roadtrippen in Nieuw Zeeland met alle gevaren vandien en gelijke onderwijskansen voor Maori kinderen. Best wel boeiend om het hierover te hebben met drie leerkrachten!
Op onze laatste dag in Christchurch rijden Maarten en ik naar Banks Peninsula - vakantiebestemming par excellence hier - en een vulkanische uitstulping van de oostkust waar je een prachtig ritje kan maken over de oude vulkanische bergrand met zicht op het heuvellandschap en ettelijke baaien tot je middenin bij het schattige dorpje Akaroa aankomt, voorheen een mini Franse kolonie. We eten een portie fish & chips (ofte op zijn Kiwi's: 'fush & chups') en rijden via een megalange en supersmalle onverharde weg langs de andere kant van het schiereilandje via Lyttleton, de haven van Christchurch, terug. Leuk uitje! 's Avonds neemt Markus, Kate's papa, ons nog mee naar hun 'echte' huis, waar we zien wat de aardbeving bij zoveel familie's hier heeft teweeggebracht: confronterend. Het was super om nog eens een uitvalsbasis te hebben voor 3 nachten en we bedanken Kate's familie voor hun gastvrijheid, ook onder hun provisoire omstandigheden, alvorens onze trip verder te zetten opnieuw het binnenland in over Lewis' Pass naar Nelson Lakes!
We stoppen er bij het door extréém veel zandvliegjes geplaagde Rotoroameer, we praten op onze kampplaats met een Cubaans meisje over de huidige situatie in Cuba (rottig) en het leven aan en na Harvard, waar ze gestudeerd heeft (boeiend) en beginnen bij St. Arnaud bij gebrek aan tijd een daghike richting Lake Angelus. We hadden hier een vierdaagse hike willen doen maar kunnen die er niet meer inproppen vóór de start van onze hike in Abel Tasman en willen het Noordereiland ook niet helemààl tekort doen door nog eens op onze stappen terug te keren. Alleen jammer wanneer we op onze saaie hike naar boven van wandelaars die wél het hele circuit hebben gedaan moeten horen dat we er ook een zware maar doenbare tweedaagse hadden kunnen van maken... Te laat! We verlengen onze daghike dan maar (hij blijkt veel korter te zijn dan verwacht) door een heel eind richting Lake Angelus te lopen over de bergkam en worden getrakteerd op weer maar eens een prachtig uitzicht op de ons omringende grijze reuzen! Het dagelijkse zandvliegjesfestijn is hier jammer genoeg weer extreem vervelend, ze zijn met veel en het zijn stiekemerds! We lopen 2 avonden op rij superveel megahard jeukende beten op. Wat een paradijs zou Nieuw-Zeeland zijn zonder die bloody bastards!
On we go naar de noordkust van het Zuidereiland, onze laatste bestemming hier. We lopen wat rond in het chille stadje Nelson, halen onze tickets op voor de Abel Tasmanhike, we slagen er éindelijk in onze Australische rekening af te sluiten (Commonwealth is officieel de slechtste bank óóit...), we horen van de Queenstown council dat de boete voor onze Black Bandit geannuleerd werd, we zoeken en vinden een couchhost voor Wellington én we komen in de bib Dorien Knaeps tegen waarmee ik samen psychologie heb gestudeerd :) We kamperen bij Ruby Bay, een superchille kampplaats naast een enorm keienstrand met doortrektoiletten, vuilbakken, drinkbaar water uit een kraantje én koude douches: driewerf hoezee! De camping manager is een heerlijk figuur met een droog gevoel voor humor die op zijn krakkemikkige fiets op de enorme kampplaats van tent naar campervan fietst om de campingfee te innen. We zetten onze kampeerstoeltjes op 'de dijk' en drinken een wijntje bij de ondergaande zon: hier komen we terug! De volgende dag verkennen we de rest van de noordkust: Motueka waar we bij 'Toad Hall' keilekkere pie (steak & cheese en hert) smullen als lunch en terugkomen voor heerlijke koffie, naar Takaka voor lookouts over de kustlijn en dan naar de dichtstbijzijnde kampplaats bij het begin van de Abel Tasmantrack. Great Walk n°2! Alleen zitten daar een viertal irritante, arrogante Fransozen langs ons die uitgebreid lachen met het Waalse accent (Gaat het een beetje ja, Frenchies? Ik heb ons verdedigd!!!) en tot 3u 's nachts luidruchtig over volstrekt stompzinnige onderwerpen liggen te leuteren en één van de twee meisjes ruzie krijgt met haar lief nadat hij op mijn vraag best wat stiller wil praten maar zij kwaad wordt omdat blijkbaar “... mijn welzijn voor hem belangrijker is dan het hare, zij wil blijven kletsen putain!”. 3u later gaat onze wekker alweer en rijden we naar Marahau om onze hike te starten.
We hadden al gezien dat het weer slecht zou zijn maar dat het zó slecht zou zijn hadden we niet zien aankomen... We zitten namelijk in 'the sunniest region of the South Island!'. Ze hebben hier sinds vóór Kerst geen regen meer gezien. But we got lucky! Het miezert, regent en gíet voluit de volledige eerste dag. Aangekomen bij de eerste hut wringen we onze T-shirts uit (we waren nog hoopvol dat het zou stoppen en hebben onze regenjas daarom niet aangedaan...), lunchen we en wachten we op een regenpauze om verder te wandelen. Na een halfuurtje stopt het even en wandelen we snel door, om na 2u weer in de regen door te trotten... We komen na 23km doorweekt aan bij Bark's Bay, onze slaapplaats, en wachten opnieuw op een moment zonder regen om onze tent te gaan opzetten. Lang leve quick-dry in deze omstandigheden! We zien véél katoenen T-shirts en jeans in de hut vruchteloos te drogen hangen... In een lichte miezerregen zetten we snelsnel onze tent op (we winnen volgens ons moeiteloos de tent-opzet Olympics. In under 3 minutes...) vooraleer de cooking shelter in te spurten waar na een kwartiertje nog 4 doorweekte Duitsers, een kanoënd Zweeds koppel, een no-nonsense Tsjechische en een zanikende Amerikaanse aankomen. We verdelen de ruimte onder ons tienen en hangen kleren en rugzakcovers te drogen overal waar er plaats voor is. Het is ellendig, maar we zitten tenminste allemaal in hetzelfde schuitje :) De volgende ochtend zijn onze koekjes opgegeten door muizen maar de rest is veilig gebleven, olé! De anderen hebben meer schade geleden en hadden muizen over hun tent lopen... We zijn vroeg wakker en gebruiken een window of opportunity van even geen regen om snelsnel de tent nat in te pakken alvorens het weer begint te gieten. We wachten nog 2u langer en dan vermindert de regen tot miezer, time to head on! De Amerikaanse komt met ons mee, ze heeft iemand nodig 'om haar te motiveren onderweg'. Ze heeft al de ganse avond en ochtend gezeurd over hoe vervelend het voor haar is dat het regent (want voor ons is de regen natuurlijk helemaal geen probleem hoor!) en we hebben geen zin om babysit te spelen dus we vertellen haar meteen dat we snél wandelen en weinig kletsen zodat we zo weinig mogelijk tijd moeten doorbrengen in de regen en zo snel mogelijk op de volgende kampplaats zijn. Ze mag mee, maar dan wel volgens ónze regels :) Deze keer doen we wél onze regenjassen aan en dat blijkt meteen een slecht idee. Het regent maar het is hier niet koud dus na een kwartiertje is onze regenjas ook aan de binnenkant 'nat' en plakt hij tegen ons lijf. Great. Tegen de middag komen we aan in Awaroa en klaart het eindelijk op! We leggen alles te drogen in de zon terwijl we lunchen en wachten op het laagtij om de rivier over te steken voor het laatste deel van de hike vandaag. Het mag dan nog terug beginnen regenen, de tent is tenminste droog! Anderhalfuur later zijn we in Totaranui, onze laatste kampplaats van de hike en wàt voor één! We liggen in een baai op 5m van een prachtig, goudgeel strand bij een helderblauwe zee, echt prachtig! Er is geen wolkje meer aan de hemel dus we zetten snel onze tent op en reppen ons naar het water... Om daar even snel weer uit te spurten want het water is iiiiiiijskoud! Het is een luxekampplaats, ze hebben zelfs koude douches! Die gelukkig niet zo koud meer aanvoelen na de ijzige zee waar we net uitkomen :) Thermals aan en we beginnen aan mijn voorgerecht: Nieuw-Zeelandse kokkels, vers van het strand! Maarten heeft terwijl we de rivier overstaken er een vijftiental bij mekaar gezocht, en dat terwijl hij zelf niets eet wat de zee voortbrengt! We stomen ze open en ze zijn echt keilekker! We zetten ons aan het picknicktafeltje samen met 2 Zwitsers, onze zeuramerikaanse en een niet-zeuramerikaanse om te eten, delen reisverhalen en lachen wat af tot het donker wordt en... begint te regenen, waarop iedereen naar zijn of haar respectievelijke tent crosst :) De volgende dag zouden we de hike nog kunnen verder zetten maar eerlijk, we hebben er niet veel zin meer in. Het is wel een supermooie dag weer dus we nemen onze muesli mee naar het strand en zetten ons bij Antoine de Zwitser en Cassidy de niet-zeuramerikaanse om te ontbijten. Heerlijk! Een halfuurtje later zijn we alweer klaar om te vertrekken op onze liftmissie naar The Black Bandit die nog aan het andere eind van de hike geparkeerd staat, een kleine 100km verderop. Na 3 kwartier wandelen worden we opgepikt door een uitgeweken Brit, professor astronomie, waarna we in Takaka verder meegenomen worden door Shane, een uitgeweken Zuid-Afrikaanse airco-installateur, waarna we bij Kaiteriteri verder worden opgepikt door Liz, een Britse gepensioneerde die haar dochter hierheen is gevolgd. 3,5u later al is het een blij weerzien met The Batmobile en rijden we terug naar Ruby Bay. Twee keer naar dezelfde kampplaats om te kamperen is al genoeg om ons een thuisgevoel te geven, zo ver is het gekomen...
Van het westen van de noordkust rijden we naar het oosten van de noordkust, de Marlborough Sounds! Wat kan je hier zien? Prachtige fjorden, schattige dorpjes, veel zeevruchten en natuurlijk: wijngaarden! De regio rond Marlborough staat bekend om zijn witte wijnen, vooral Sauvignon Blanc, dat moeten we gaan testen :) Maar eerst de Sounds! We rijden door bossen en over lege bergkammen met aan weerszijden kilometerslange grillige fjorden tot de French Pass, één van de uiterste punten van de fjorden met zicht op de Cook Straat. De weg leidt ons dwars door weides vol schapen en koeien die in de stevige wind tussen de flaxgrassen lopen te grazen. Buiten een handvol boerderijen is hier niets, het lijkt alsof je naar het einde van de wereld rijdt. De dag erna gaan we wijnproeven rond Blenheim terwijl er in de verte een bosbrand woedt die die nacht al 150 hectaren bosbouw in de as heeft gelegd en waarboven voortdurend blushelikopters af en aan vliegen, creapy! We gaan ook voor de eerste keer sinds lang nog eens 'echt' uit eten bij één van de wijnkelders, Hans Herzog, (yummmmm!) en we nemen een rosé mee van Huia, for a special occasion :)
En dan is het na 6 weken tijd om het Zuidereiland te verlaten! We kamperen bij Whatamango Bay (Heb je'm? What a mango!), de dichtstbijzijnde bij de ferry in Picton waar we de volgende dag om 4u30 al moeten zijn... En het is de meest winderige kampplaats OOIT! De wind huilt en giert de hele nacht om ons heen en het heeft ook flink geregend. We parkeren onze johnnybak als windbreker dwars vóór onze tent maar veel helpt het niet... Er schuiven donkere, dreigende wolken voorbij de helwitte maan boven de fjord waarin we kamperen en we moeten 's ochtends vroeg onze tent stevig vasthouden bij het inpakken om ze niet weg te laten waaien. Maar de belangrijkste test die ochtend: start de auto om 4u15? We hebben één keer een lege batterij gehad bij Mount Cook dus fingers crossed! Maar The Black Bandit laat ons niet in de steek :) Om 6u15 zitten we dan eindelijk op de ferry maar veel zien we niet; het is bewolkt, regenachtig en koud en de Cook Straat ligt er niet bepaald kalm bij... Tot zover het zogenoemde 'mooiste ferryritje ter wereld', voor ons is het vooral heel bouncy :)
En dan het Noordereiland, te beginnen met Windy Wellington! Meer daarover in blog 26, de laatste van 18 maanden ervaringen neerschrijven :)
We rijden verder tot Geraldine om inkopen te doen (de dorpjes zijn in Nieuw-Zeeland zo mogelijk nóg kleiner dan die in Australië en er is niet overal een supermarkt...) en mails te checken via de wifi in de plaatselijke bib. Waar ik heel toevallig net een mailtje lees van mijn zus met de contactgegevens van familie van een vriendin van mijn oma... In Geraldine! Frans en Marianne Lemmens doet niet meteen een belletje rinkelen bij de bibliothecaresse maar de kersen vooraan in de straat van het adres, die mogen we zeker niet nalaten te proeven! Frans en Marianne blijken de trotse kwekers van die kersen te zijn :) We krijgen koffie, thee en bananencake en kletsen gezellig wat terwijl Frans af en toe naar buiten moet voor klanten en Marianne intussen pakketjes bijmaakt. Het is een prachtige dag en dan loopt de verkoop extra vlot dus Marianne moet even weg om kersen bij te gaan plukken. En dan bedenken we dat we evengoed een handje kunnen toesteken, is dat werk voor hun ook weer sneller gedaan! We leren weer heel wat bij over het melkveehoudersbestaan in Nieuw-Zeeland (toch wel ettelijke hectares groter dan bij ons!), het verlaten van je thuisland, het actieve leven van Kiwi's zelfs op - volgens Beneluxinterpretatie - 'vergevorderde' leeftijd (inspirerend!) en nemen dan afscheid om verder te rijden tot Lake Tekapo. We krijgen nog een flinke zak prachtig donkerrode, superlekkere kersen mee en die overleven geen 10 minuten in de auto, we snoepen ze meteen op!
Bij Lake Tekapo vinden we een vijftiental kilometer uit het dorp bij een kleiner meer een keifijne kampplaats zonder enig artificieel licht. Perfect, want we blijven bewust hier slapen omwille van de prachtige sterrenhemel die je hier kan zien! Het hele gebied is sinds enkele jaren een 'sterrenhemelreservaat' en lichtvervuiling wordt hier tot een absoluut minimum beperkt. In combinatie met de grotendeels heldere hemel hier geeft dat zicht op een màssa aan sterren, je kan zelfs de melkweg zien! We zetten onze stoeltjes bij het water en drinken een wijntje met zicht op de ondergaande zon en de eendjes en zwarte zwanen op het meer, kruipen onze tent in met een filmpje en duffelen ons om 22u30 goed in – het wordt hier extrèèm laat donker – om ons te verbazen over het schouwspel boven onze hoofden. Supermooi!
Om 7u staan we op, pakken we in en rijden we door tot Mount Cook, met 3724m Nieuw-Zeeland's hoogste piek. De rit er naartoe is weer schitterend! Door een enorme vlakte omringd door grillige, granieten bergen met helemaal aan het einde de besneeuwde reuzen van de Alpen en als pronkstuk de prachtige Mount Cook tegen de achtergrond van een staalblauwe hemel! We zetten meteen ons tentje op en trekken weer de hoogte in naar Mueller's Hut. 1000m steil omhoog tot 1800m. Het eerste stuk kunnen we ons verstand op nul zetten, er zijn trappen (!) aangelegd, maar dan is het 'plantrekkerij' en wordt het weer een klimpartij over rotsen tot de bergkam waar we nog een kwartiertje de hoek omslaan tot aan de hut. Naar goede gewoonte krijgen we weer een prachtig uitzicht voorgeschoteld: besneeuwde toppen waar regelmatig met veel gekraak ijs vanaf barst dat in lawines naar beneden stort. Bergen, altijd een aanblik om stil van te worden. Omwille van de rust die ze uitstralen maar ook omwille van het gevaar en hoe nietig ze je doen voelen als kleine mens. We blijven lang op 'het terras' van de hut zitten en 5,5u nadat we dezeochtend vertrokken zijn staan we weer beneden. Hoe ongelooflijk dat de Nieuw-Zeelanders dit soort landschap zomaar in hun achtertuin hebben liggen?! Stel je voor dat dit het soort weekendjes zijn die je op 4u rijden kan doorbrengen! We frissen ons op en zetten ons in de schaduw (het resterende gat in de ozonlaag ligt knàl boven Nieuw-Zeeland en dat merken we jammer genoeg regelmatig, ondanks het veelvuldig smeren van SPF50!) in onze stoeltjes met een ciderke :) Zodra de zon achter de Alpen verdwijnt wordt het fiks koud dus we kruipen na het eten snel onze tent in, kijken een erbarmelijk slechte Australische film half uit (“Tomorrow When the War Started”, ons aangeraden door onze couchhost uit Canberra. Laat hem zeker ongezien.) en gaan slapen.
Middenin de nacht word ik kotsmisselijk wakker en ja hoor, een uur later moet ik de tent uithollen. De rest van de nacht is meer waak dan slaap en ik laat Maarten de volgende dag alleen op wandel vertrekken terwijl ik, nog altijd misselijk, in de DOC office rondhang en een documentaire kijk over het nationale park hier. Na de spectaculaire hike van gisteren was Maarten's wandeling blijkbaar heel saai. Jammer voor hem maar ik ben toch blij dat ik niets heb gemist :) We rijden meteen door tot de kampplaats in Mount Somers waar we eerder ook al verbleven, steken een wasmachine in - die ook 's avonds nog droogt omdat het hier zolang licht blijft - en zetten ons nog zolang mogelijk in het zonnetje. Nieuw-Zeeland is al goede training gebleken voor onze terugkomst: genieten van de zon zolang ze er is :) De volgende dag ben ik beter maar is de hemel weer muisgrijs en hangt er een dikke mist. We wilden naar Mount Sunday rijden waar Edoras is opgenomen voor 'Lord of the Rings' maar veel gaan we daar nu niet van zien.
Dan maar meteen door naar Christchurch, aan de oostkust van het Zuidereiland. Om 14u komen we aan bij Kate, een vriendin van Luka. We hebben haar 3 jaar geleden kort ontmoet op het meest bekende festival van België, Clamotte Rock in Herenthout-City, waar ze ons uitnodigde haar zeker te komen opzoeken in Nieuw-Zeeland. Ze heeft even in Antwerpen gewoond en is na nog een tussenstop van een jaar in Londen en een paar maanden in India na 4 jaar buitenland weer thuis! Christchurch werd zowel in 2009 als 2011 hevig getroffen door een aardbeving en ook het huis van Kate's familie werd hierdoor vernietigd. Hun thuis wordt heropgebouwd en voorlopig verblijven ze in een klein huurhuis van hen dat ze nu gelukkig zelf ter beschikking hebben. De eerste nacht zetten we onze tent op in de tuin, Kate's mama Jan heeft een vriendin uit Barcelona op bezoek die in de living slaapt: full house bij de McKeogh's! :) Kate neemt ons mee op een wandeling door de stad en het geeft zowel een trieste als hoopvolle aanblik. Alle bezienswaardigheden die in de reisgidsen staan zijn ruïnes, de uitgaansbuurt werd volledig platgelegd, musea en kunstgallerijen worden heropgebouwd,... Maar langs de andere kant is de stad ook in volle opbouw, worden gevels opgefleurd met prachtige, enorme graffiti (waaronder onze ROA!) en is de winkelstraat nu een opeenstapeling (soms heel letterlijk) van kleurige containers die er even funky uitzien als 'gewone' winkels. Ze promoten zichzelf tegenwoordig zelfs als 'Quake City', alles om er bovenop te komen! 's Avonds eten we met z'n allen samen buiten op het terras, Jan is een geweldige kok en er sneuvelen ettelijke flessen wijn zo met ons zessen! Wanneer we gaan slapen hebben we echter één probleem... De kat van de buren, “charming Charmaine”, die serieus affectieverslaafd is brengt haar dagen door bij Kate's familie - om uitgebreid geaaid te worden - en haar nachten (en maaltijden) bij haar baasje. Alleen is ze zó gefascineerd door onze tent dat ze niet te bewegen is om naar huis te gaan. Allemaal goed en wel maar op een gegeven moment zet ze haar nagels in het buitenzeil en we zouden onze tent toch liefst waterdicht willen houden :) We pakken haar op en kloppen aan bij Kate waar haar mama voorstelt om de tent gewoon open te laten staan, ze wil gewoon even kijken en zal dan vast wel naar huis gaan! Maar nieuwigheden zijn voor katten blijkbaar interessanter dan eten en de hele nacht wandelt ze over ons heen zodat er van slapen niet veel in huis komt. Bugger. De volgende twee nachten kunnen we gelukkig gewoon in de living slapen. Aaaah tussen 4 muren, toch echt wel comfortabeler dan in een tent! De volgende dag doen we wat online administratie, bezoeken we het museum (tof!) en koken we onder de vakkundige leiding van Jan een heerlijk avondmaal bij mekaar van steak, aardappeltjes uit de oven, een slaatje en courgettefritters. Bij een aantal lekkere wijntjes hebben we het onder andere uitgebreid over het reizigersbestaan (Kate's ouders hebben zelf al veel tijd in het buitenland doorgebracht, onder andere in Duitsland, Libië en China), het roadtrippen in Nieuw Zeeland met alle gevaren vandien en gelijke onderwijskansen voor Maori kinderen. Best wel boeiend om het hierover te hebben met drie leerkrachten!
Op onze laatste dag in Christchurch rijden Maarten en ik naar Banks Peninsula - vakantiebestemming par excellence hier - en een vulkanische uitstulping van de oostkust waar je een prachtig ritje kan maken over de oude vulkanische bergrand met zicht op het heuvellandschap en ettelijke baaien tot je middenin bij het schattige dorpje Akaroa aankomt, voorheen een mini Franse kolonie. We eten een portie fish & chips (ofte op zijn Kiwi's: 'fush & chups') en rijden via een megalange en supersmalle onverharde weg langs de andere kant van het schiereilandje via Lyttleton, de haven van Christchurch, terug. Leuk uitje! 's Avonds neemt Markus, Kate's papa, ons nog mee naar hun 'echte' huis, waar we zien wat de aardbeving bij zoveel familie's hier heeft teweeggebracht: confronterend. Het was super om nog eens een uitvalsbasis te hebben voor 3 nachten en we bedanken Kate's familie voor hun gastvrijheid, ook onder hun provisoire omstandigheden, alvorens onze trip verder te zetten opnieuw het binnenland in over Lewis' Pass naar Nelson Lakes!
We stoppen er bij het door extréém veel zandvliegjes geplaagde Rotoroameer, we praten op onze kampplaats met een Cubaans meisje over de huidige situatie in Cuba (rottig) en het leven aan en na Harvard, waar ze gestudeerd heeft (boeiend) en beginnen bij St. Arnaud bij gebrek aan tijd een daghike richting Lake Angelus. We hadden hier een vierdaagse hike willen doen maar kunnen die er niet meer inproppen vóór de start van onze hike in Abel Tasman en willen het Noordereiland ook niet helemààl tekort doen door nog eens op onze stappen terug te keren. Alleen jammer wanneer we op onze saaie hike naar boven van wandelaars die wél het hele circuit hebben gedaan moeten horen dat we er ook een zware maar doenbare tweedaagse hadden kunnen van maken... Te laat! We verlengen onze daghike dan maar (hij blijkt veel korter te zijn dan verwacht) door een heel eind richting Lake Angelus te lopen over de bergkam en worden getrakteerd op weer maar eens een prachtig uitzicht op de ons omringende grijze reuzen! Het dagelijkse zandvliegjesfestijn is hier jammer genoeg weer extreem vervelend, ze zijn met veel en het zijn stiekemerds! We lopen 2 avonden op rij superveel megahard jeukende beten op. Wat een paradijs zou Nieuw-Zeeland zijn zonder die bloody bastards!
On we go naar de noordkust van het Zuidereiland, onze laatste bestemming hier. We lopen wat rond in het chille stadje Nelson, halen onze tickets op voor de Abel Tasmanhike, we slagen er éindelijk in onze Australische rekening af te sluiten (Commonwealth is officieel de slechtste bank óóit...), we horen van de Queenstown council dat de boete voor onze Black Bandit geannuleerd werd, we zoeken en vinden een couchhost voor Wellington én we komen in de bib Dorien Knaeps tegen waarmee ik samen psychologie heb gestudeerd :) We kamperen bij Ruby Bay, een superchille kampplaats naast een enorm keienstrand met doortrektoiletten, vuilbakken, drinkbaar water uit een kraantje én koude douches: driewerf hoezee! De camping manager is een heerlijk figuur met een droog gevoel voor humor die op zijn krakkemikkige fiets op de enorme kampplaats van tent naar campervan fietst om de campingfee te innen. We zetten onze kampeerstoeltjes op 'de dijk' en drinken een wijntje bij de ondergaande zon: hier komen we terug! De volgende dag verkennen we de rest van de noordkust: Motueka waar we bij 'Toad Hall' keilekkere pie (steak & cheese en hert) smullen als lunch en terugkomen voor heerlijke koffie, naar Takaka voor lookouts over de kustlijn en dan naar de dichtstbijzijnde kampplaats bij het begin van de Abel Tasmantrack. Great Walk n°2! Alleen zitten daar een viertal irritante, arrogante Fransozen langs ons die uitgebreid lachen met het Waalse accent (Gaat het een beetje ja, Frenchies? Ik heb ons verdedigd!!!) en tot 3u 's nachts luidruchtig over volstrekt stompzinnige onderwerpen liggen te leuteren en één van de twee meisjes ruzie krijgt met haar lief nadat hij op mijn vraag best wat stiller wil praten maar zij kwaad wordt omdat blijkbaar “... mijn welzijn voor hem belangrijker is dan het hare, zij wil blijven kletsen putain!”. 3u later gaat onze wekker alweer en rijden we naar Marahau om onze hike te starten.
We hadden al gezien dat het weer slecht zou zijn maar dat het zó slecht zou zijn hadden we niet zien aankomen... We zitten namelijk in 'the sunniest region of the South Island!'. Ze hebben hier sinds vóór Kerst geen regen meer gezien. But we got lucky! Het miezert, regent en gíet voluit de volledige eerste dag. Aangekomen bij de eerste hut wringen we onze T-shirts uit (we waren nog hoopvol dat het zou stoppen en hebben onze regenjas daarom niet aangedaan...), lunchen we en wachten we op een regenpauze om verder te wandelen. Na een halfuurtje stopt het even en wandelen we snel door, om na 2u weer in de regen door te trotten... We komen na 23km doorweekt aan bij Bark's Bay, onze slaapplaats, en wachten opnieuw op een moment zonder regen om onze tent te gaan opzetten. Lang leve quick-dry in deze omstandigheden! We zien véél katoenen T-shirts en jeans in de hut vruchteloos te drogen hangen... In een lichte miezerregen zetten we snelsnel onze tent op (we winnen volgens ons moeiteloos de tent-opzet Olympics. In under 3 minutes...) vooraleer de cooking shelter in te spurten waar na een kwartiertje nog 4 doorweekte Duitsers, een kanoënd Zweeds koppel, een no-nonsense Tsjechische en een zanikende Amerikaanse aankomen. We verdelen de ruimte onder ons tienen en hangen kleren en rugzakcovers te drogen overal waar er plaats voor is. Het is ellendig, maar we zitten tenminste allemaal in hetzelfde schuitje :) De volgende ochtend zijn onze koekjes opgegeten door muizen maar de rest is veilig gebleven, olé! De anderen hebben meer schade geleden en hadden muizen over hun tent lopen... We zijn vroeg wakker en gebruiken een window of opportunity van even geen regen om snelsnel de tent nat in te pakken alvorens het weer begint te gieten. We wachten nog 2u langer en dan vermindert de regen tot miezer, time to head on! De Amerikaanse komt met ons mee, ze heeft iemand nodig 'om haar te motiveren onderweg'. Ze heeft al de ganse avond en ochtend gezeurd over hoe vervelend het voor haar is dat het regent (want voor ons is de regen natuurlijk helemaal geen probleem hoor!) en we hebben geen zin om babysit te spelen dus we vertellen haar meteen dat we snél wandelen en weinig kletsen zodat we zo weinig mogelijk tijd moeten doorbrengen in de regen en zo snel mogelijk op de volgende kampplaats zijn. Ze mag mee, maar dan wel volgens ónze regels :) Deze keer doen we wél onze regenjassen aan en dat blijkt meteen een slecht idee. Het regent maar het is hier niet koud dus na een kwartiertje is onze regenjas ook aan de binnenkant 'nat' en plakt hij tegen ons lijf. Great. Tegen de middag komen we aan in Awaroa en klaart het eindelijk op! We leggen alles te drogen in de zon terwijl we lunchen en wachten op het laagtij om de rivier over te steken voor het laatste deel van de hike vandaag. Het mag dan nog terug beginnen regenen, de tent is tenminste droog! Anderhalfuur later zijn we in Totaranui, onze laatste kampplaats van de hike en wàt voor één! We liggen in een baai op 5m van een prachtig, goudgeel strand bij een helderblauwe zee, echt prachtig! Er is geen wolkje meer aan de hemel dus we zetten snel onze tent op en reppen ons naar het water... Om daar even snel weer uit te spurten want het water is iiiiiiijskoud! Het is een luxekampplaats, ze hebben zelfs koude douches! Die gelukkig niet zo koud meer aanvoelen na de ijzige zee waar we net uitkomen :) Thermals aan en we beginnen aan mijn voorgerecht: Nieuw-Zeelandse kokkels, vers van het strand! Maarten heeft terwijl we de rivier overstaken er een vijftiental bij mekaar gezocht, en dat terwijl hij zelf niets eet wat de zee voortbrengt! We stomen ze open en ze zijn echt keilekker! We zetten ons aan het picknicktafeltje samen met 2 Zwitsers, onze zeuramerikaanse en een niet-zeuramerikaanse om te eten, delen reisverhalen en lachen wat af tot het donker wordt en... begint te regenen, waarop iedereen naar zijn of haar respectievelijke tent crosst :) De volgende dag zouden we de hike nog kunnen verder zetten maar eerlijk, we hebben er niet veel zin meer in. Het is wel een supermooie dag weer dus we nemen onze muesli mee naar het strand en zetten ons bij Antoine de Zwitser en Cassidy de niet-zeuramerikaanse om te ontbijten. Heerlijk! Een halfuurtje later zijn we alweer klaar om te vertrekken op onze liftmissie naar The Black Bandit die nog aan het andere eind van de hike geparkeerd staat, een kleine 100km verderop. Na 3 kwartier wandelen worden we opgepikt door een uitgeweken Brit, professor astronomie, waarna we in Takaka verder meegenomen worden door Shane, een uitgeweken Zuid-Afrikaanse airco-installateur, waarna we bij Kaiteriteri verder worden opgepikt door Liz, een Britse gepensioneerde die haar dochter hierheen is gevolgd. 3,5u later al is het een blij weerzien met The Batmobile en rijden we terug naar Ruby Bay. Twee keer naar dezelfde kampplaats om te kamperen is al genoeg om ons een thuisgevoel te geven, zo ver is het gekomen...
Van het westen van de noordkust rijden we naar het oosten van de noordkust, de Marlborough Sounds! Wat kan je hier zien? Prachtige fjorden, schattige dorpjes, veel zeevruchten en natuurlijk: wijngaarden! De regio rond Marlborough staat bekend om zijn witte wijnen, vooral Sauvignon Blanc, dat moeten we gaan testen :) Maar eerst de Sounds! We rijden door bossen en over lege bergkammen met aan weerszijden kilometerslange grillige fjorden tot de French Pass, één van de uiterste punten van de fjorden met zicht op de Cook Straat. De weg leidt ons dwars door weides vol schapen en koeien die in de stevige wind tussen de flaxgrassen lopen te grazen. Buiten een handvol boerderijen is hier niets, het lijkt alsof je naar het einde van de wereld rijdt. De dag erna gaan we wijnproeven rond Blenheim terwijl er in de verte een bosbrand woedt die die nacht al 150 hectaren bosbouw in de as heeft gelegd en waarboven voortdurend blushelikopters af en aan vliegen, creapy! We gaan ook voor de eerste keer sinds lang nog eens 'echt' uit eten bij één van de wijnkelders, Hans Herzog, (yummmmm!) en we nemen een rosé mee van Huia, for a special occasion :)
En dan is het na 6 weken tijd om het Zuidereiland te verlaten! We kamperen bij Whatamango Bay (Heb je'm? What a mango!), de dichtstbijzijnde bij de ferry in Picton waar we de volgende dag om 4u30 al moeten zijn... En het is de meest winderige kampplaats OOIT! De wind huilt en giert de hele nacht om ons heen en het heeft ook flink geregend. We parkeren onze johnnybak als windbreker dwars vóór onze tent maar veel helpt het niet... Er schuiven donkere, dreigende wolken voorbij de helwitte maan boven de fjord waarin we kamperen en we moeten 's ochtends vroeg onze tent stevig vasthouden bij het inpakken om ze niet weg te laten waaien. Maar de belangrijkste test die ochtend: start de auto om 4u15? We hebben één keer een lege batterij gehad bij Mount Cook dus fingers crossed! Maar The Black Bandit laat ons niet in de steek :) Om 6u15 zitten we dan eindelijk op de ferry maar veel zien we niet; het is bewolkt, regenachtig en koud en de Cook Straat ligt er niet bepaald kalm bij... Tot zover het zogenoemde 'mooiste ferryritje ter wereld', voor ons is het vooral heel bouncy :)
En dan het Noordereiland, te beginnen met Windy Wellington! Meer daarover in blog 26, de laatste van 18 maanden ervaringen neerschrijven :)
RSS Feed
