Na een week of 2 in het zuiden van Laos gaan we noordelijk! Van het eiland in de Mekong Don Khone, het koele Bolavenplateau en Pakse leggen we in één keer haast de hele lengte van de grens met Thailand - de Mekong - af per nachtbus naar Vientiane in het noorden. Daarna zijn het alleen nog maar korte stukjes die we moeten afleggen... Voor Laos dus maar 1 nachtbus: heel vreemd :)
We zijn heel benieuwd naar Vang Vieng want het is het enige stukje Laos waarover we gehoord hadden lang voordat we nog maar de plannen hadden om naar Zuid-Oost-Azië te reizen! Vang Vieng is in de loop der tijd synoniem geworden voor tubing, zijnde in een binnenband van een tractor de Nam Songrivier afdrijven. Niks mis mee natuurlijk! Langs de oever werden barretjes opgesteld zodat je onderweg iets kon drinken, alleen is het net dat concept dat een beetje in overdrive is gegaan... Waar de Laotiaanse cultuur superconservatief is wat betreft het tonen van je lichaam en je kalmte bewaren was daarvan in Vang Vieng na verloop van tijd niets meer te merken. Honderden (voornamelijk) Aussies, Canadezen en Britten met een gemiddelde leeftijd van 20 jaar landden in het kleine dorpje, zopen zich laveloos, strompelden ongegeneerd rond in bikini en boxer en maakten van het dorpje een soort van Khao San aan de rivier... In eerste instantie legde Vang Vieng dus een beetje dezelfde weg af als Pai in Thailand: rustig dorpje langs de oever van een rivier temidden van een prachtig landschap - ontdekt door backpackers - meer backpackers - meer backpackers,... Maar dan is Pai verder geëvolueerd naar een mekka van organisch koken, meditatie, en yogacentra waar Vang Vieng the place to be werd voor tubing in combinatie met opium, free shots en mushroom shakes! Hoewel die evolutie van rustig dorpje dat leeft van de landbouw naar massa-drugstoerisme enorm veel geld in het laatje heeft gebracht, heeft Laos na een aantal doden (in het droogseizoen van een zipline een half lege rivier inspringen is niet zo'n goed idee als je je schedel intact wenst te houden) toch de beslissing genomen om de boel (enigszins...) op te schonen. Van talloze barretjes ging het naar een drietal en van niet-zo-onder-de-toog verkopen van alle bewustzijnsveranderende middelen die je je maar kan indenken ging het naar enkel alcohol (en waarschijnlijk onder de toog toch nog altijd wel wat meer ook...).
Waarom gaan we dan toch naar Vang Vieng? Omdat het nog altijd gelegen is in een schitterende omgeving! 5 minuten weg van het dorp zit je temidden van een vallei van rijstvelden enkel onderbroken door donkergroen beboste heuvelruggen en zwartgrijs kalkstenen karstgebergte waar je een eindeloos aantal grotten kan gaan verkennen en een duik kan nemen in appelblauwzeegroene zwempoelen en watervallen. Klinkt goed! Het drukke centrum van Vang Vieng ligt aan één oever van de Nam Songrivier maar aan de overzijde is het superrustig en staan er maar een tiental huizen: perfect! Het hostal dat we daar vinden nodigt uit tot nietsdoen: ligkussens op het gemeenschappelijk terras, superlekker eten, een prachtige tuin en uitzicht op niets dan velden en bergen. We huren een scooter en cruisen door het landschap, gaan zwemmen in de rivier en gaan een paar grotten in de buurt verkennen: allemaal superchill! We steken één keer de rivier over naar het dorp maar daar hebben we niets verloren. In de VS noemen ze het douchebags. In de UK twats. In het Nederlands bestaat er geen woord voor denk ik... Gewillige slachtoffers van het Korsakovsyndroom? Gemiddeld aantal hersencellen is gelijk aan de gemiddelde leeftijd gedeeld door tien schatten we zo. En hoewel er overal plakkaten hangen met de vraag om alsjeblief respect te tonen voor de Laotiaanse cultuur en geen alcohol of drugs te consumeren op straat en je lichaam graag te bedekken blijkt die regel in de praktijk niet zo makkelijk toe te passen... Ik zie meer anabool opgepompt spierweefsel, sideboob, buttcheeks en huidkankerbruin vel dan goed voor mij is... Misschien kunnen ze het volgende seizoen van Jersey Shore hier opnemen? We dachten nog te gaan tuben maar laten dat plan toch maar varen... Na een paar dagen aan de overzijde van de Nam Song laten we Vang Vieng achter ons voor Luang Prabang, 6u naar het noorden! De chauffeur lijkt een gefrustreerde ex-NASCAR-piloot te zijn en in combinatie met een rit die er 6u lang over doet om een bergketen door te steken zorgt dat voor haarscherpe bochten aan een ijzingwekkende snelheid. Met een deftige demonstratie van wat dat precies betekent, middelpuntvliedende kracht, was het ritje de grootste uitdaging voor onze maag tot nu toe, inclusief Indian streetfood! We geraken er gelukkig zonder plastic zakjes te besmeuren en vinden nog vrij snel een relatief goedkoop hostal: niet eenvoudig hier! Hadden we al verteld dat het lijkt alsof Frankrijk recentelijk een paar miljoen van haar populatie heeft verplaatst naar Laos? Wel, Luang Prabang lijkt hiervan de exponent te zijn... Komen ze naar Laos omdat het een ex-Franse kolonie is? Geen idee! Voor de jonge Franse koppels aan wie we het vragen is het ook een raadsel want de grootste groep bestaat uit rijke, bevriende koppels tussen de 50 en 65 jaar. Onveranderlijk in safari-outfit richten ze zich liefst op zaakjes die uitgebaat worden door Fransen (men dient tenslotte de vaderlandse economie te ondersteunen, ook in het buitenland!) en spreken ze enkel Frans... Ze doen ook geen moeite om Engels te spreken! Elk ouder Frans koppel dat ons een vraag stelt doet dat in het Frans, ze gaan er maar van uit dat jij dat ook spreekt :) Nog grappiger is hoe ze Laotianen dan aanspreken want als die hun Frans niet begrijpen, proberen ze zich duidelijk te maken door – nog steeds in het Frans évidemment – trager te spreken en meer te articuleren, alsof dat dan plots gaat helpen :) Enfin, ze zijn dus iets kapitaalkrachtiger dan ons en Luang Prabang staat dan ook vol van de high end guesthouses en chique restaurants vol Europese lekkernijen: pijnlijk te duur voor onze portemonnee! Het centrum van het stadje ligt op een schiereiland ingesloten door de Mekong en de Nam Khanrivier en is suuuuperrustig en heel erg mooi! Alle huizen hebben houten en witgele Frans-koloniale façades, overal staan plantjes buiten, alles is superproper... Luang Prabang is wel heel toeristisch maar omdat het zo mooi is stoort het eigenlijk niet! We bezoeken een paar tempels (heel mooi!), het koninklijk paleis (eerder een groot uitgevallen villa...), doen een terrasje aan de oever van de Mekong en struinen door het stadje met een baguetteje in de hand: heerlijk! In Vang Vieng zaten we in hetzelfde hostal als Olivier en Agnes, een koppeltje uit Parijs dat samen met ons naar Luang Prabang gaat en bij het veggie-buffet op de nachtmarkt lopen we opnieuw Giuseppe en Giulana tegen het lijf die we kennen van het Bolavenplateau! We besluiten om samen een tuktuk te delen en de dag erop naar de Kuang Si watervallen te gaan. Uiteindelijk voegt Nacho, een 19-jarige Argentijn zich nog bij ons gezelschap en komen we met ons zevenen aan bij één van de mooiste watervallen die we ooit hebben gezien! Van 90m hoog stort een enorme waterval zich naar beneden en heeft die in het kalkstenen gebergte niveau na niveau van kleine zwempoeltjes uitgesneden waar het turquoiseblauwe water in blijft staan waarna het overvloeit in het volgende en het volgende en het volgende,... De hele verdere loop van de rivier af! We klimmen eerst helemaal naar boven tot een natuurlijke infinitypool met prachtig uitzicht op de vallei waarna we weer naar beneden gaan om een duik te nemen in één van de vele natuurlijke zwempoelen: super! We eten onze baguettejes op, laten ons opdrogen door de zon en keren in de namiddag terug naar Luang Prabang. Bij het buffet 's avonds op de nachtmarkt vertellen Giu en Giu ons dat ze al op pensioen zijn van hun 38e (!!!!!!) door een éénmalige wet die toen gestemd werd om meer gelijkheid te creëren tussen de hoge pensioenen van mensen in de privé en de lage van mensen die voor de staat werkten (zij) door één generatie daarvan héél vroeg de kans te geven met pensioen te kunnen gaan. Solo en Italia... Gezien ze geen kinderen hebben, zijn ze dus al 26 jaar (!!!!!!!) de wereld aan het rondreizen! Hun mooiste trip tot nu toe was die met hun eigen 4x4 camper van Italië via Oostenrijk, Duitsland, Polen, Oekraïne en door Rusland naar Mongolië voor een rondreis daar en terug in 5 maanden... Echt een bijzonder tweetal!
Na een paar daagjes Luang Prabang gaan we verder naar het noordoosten, langzaam richting Vietnam. First stop: Nong Khiaw! Een klein dorpje aan de oever van de Nam Ou dat omwille van zijn ligging op een kruispunt tussen het rivierverkeer komende van Luang Prabang in het zuiden, Udomxai in het westen en Xam Neua in het oosten langzaam maar zeker een populaire bestemming aan het worden is. Maar nu nog niet! Dus we hebben het geluk om Nong Khiaw nog mee te maken als een slaperig klein dorpje omringd door de bergen aan de oever van de Nam Ou waar helemaal niet zoveel te doen is: heerlijk! De rit neemt normaalgezien maar 2,5u in beslag maar jammer genoeg is de chauffeur van onze lokale minibus niet het grootste licht… Waar hij denkt gaten in en stenen op de weg te vermijden rijdt hij er aan volle snelheid in of tegen. Het duurt dan ook niet lang voor de motor een niet zo koosjer geluid meer maakt en blijkt dat we vollebak olie lekken… Hij stopt bij een ‘garage’ onderweg, verliest bijna zijn hoofd wanneer hij de krik ontspant terwijl hij nog ónder het voertuig ligt en moet door zijn provisoire oplossing nog 3 keer stoppen bij daarop volgende ‘garages’ om het opnieuw te laten nakijken. Zelfs de Laotianen hebben er weinig vertrouwen in maar 7 in plaats van 2,5 uur later komen we dan toch in Nong Khiaw aan… We klimmen naar het viewpoint, wandelen naar het volgende dorp, bezoeken de Phathok grotten waar tijdens de burgeroorlog jarenlang het hoofdkwartier van de communistische Pathet Lao in was verborgen en gaan dan toch tuben zodra ook Olivier en Agnes in Nong Khiaw arriveren! We huren een binnenband voor net geen tiende van de prijs in Vang Vieng, wandelen een halfuurtje naar het volgende dorp langs de Nam Ou, zoeken een weg om de rivier te bereiken die een vijftiental meter lager ligt en drijven met z'n vieren zalig chill een paar kilometer de Nam Ou af tot we terug zijn in Nong Khiaw: heerlijk! 's Avonds doen we apéro à la française met een paar laopirinha's die met hun basis van zelfgestookte 70° sterke Lao Lao (de plaatselijke rijstlikeur) stevig aankomen na al 6 maanden niet bijzonder veel alcohol meer geconsumeerd te hebben :) Supergezellig! Na Nong Khiaw varen we nog een dorp verder noordoostelijk naar Muang Ngoi Neua. Om 11u nemen we de plaatselijke (en enige) ferry waar de backpacks van toeristen en marktaankopen van de Laotianen vredig langs mekaar worden gestapeld :) Muang Ngoi is zo mogelijk nóg kleiner en nóg rustiger dan Nong Khiaw. Sinds begin vorig jaar hebben ze 24u elektriciteit en voor de rest is modern life hier nog niet al teveel doorgedrongen. We lezen, werken de blog bij en nemen van daar de boot verder naar onze laatste bestemming in Laos, Muang Khua. Een typisch grensstadje waar helemaal níks te beleven is… We lopen er wel Kuifje tegen het lijf! Een Luikenaar die verkleed als Kuifje en mét Bobby ongeveer dezelfde route aflegt als wij J Het grappige is dat we al over hem hadden gehoord via Paolo, onze Italiaanse reisgezel in Myanmar met het droogste gevoel voor humor ooit, die hem al had gespot in Mandalay en had gefotografeerd J Enfin, met Agnes en Olivier, Kuifje en zijn maat, nog 2 Franse meisjes en Driss uit Edegem zijn we alleszins nog met veel in het godverlaten gat Muang Khua en gaan we allemaal iets eten en spreken we af om samen de bus te nemen en de grens over te steken naar Vietnam de volgende dag.
Alwaar ik nu in Hanoi deze blog zit te vervolledigen J
Meer van Hanoi Hannah next time!
We zijn heel benieuwd naar Vang Vieng want het is het enige stukje Laos waarover we gehoord hadden lang voordat we nog maar de plannen hadden om naar Zuid-Oost-Azië te reizen! Vang Vieng is in de loop der tijd synoniem geworden voor tubing, zijnde in een binnenband van een tractor de Nam Songrivier afdrijven. Niks mis mee natuurlijk! Langs de oever werden barretjes opgesteld zodat je onderweg iets kon drinken, alleen is het net dat concept dat een beetje in overdrive is gegaan... Waar de Laotiaanse cultuur superconservatief is wat betreft het tonen van je lichaam en je kalmte bewaren was daarvan in Vang Vieng na verloop van tijd niets meer te merken. Honderden (voornamelijk) Aussies, Canadezen en Britten met een gemiddelde leeftijd van 20 jaar landden in het kleine dorpje, zopen zich laveloos, strompelden ongegeneerd rond in bikini en boxer en maakten van het dorpje een soort van Khao San aan de rivier... In eerste instantie legde Vang Vieng dus een beetje dezelfde weg af als Pai in Thailand: rustig dorpje langs de oever van een rivier temidden van een prachtig landschap - ontdekt door backpackers - meer backpackers - meer backpackers,... Maar dan is Pai verder geëvolueerd naar een mekka van organisch koken, meditatie, en yogacentra waar Vang Vieng the place to be werd voor tubing in combinatie met opium, free shots en mushroom shakes! Hoewel die evolutie van rustig dorpje dat leeft van de landbouw naar massa-drugstoerisme enorm veel geld in het laatje heeft gebracht, heeft Laos na een aantal doden (in het droogseizoen van een zipline een half lege rivier inspringen is niet zo'n goed idee als je je schedel intact wenst te houden) toch de beslissing genomen om de boel (enigszins...) op te schonen. Van talloze barretjes ging het naar een drietal en van niet-zo-onder-de-toog verkopen van alle bewustzijnsveranderende middelen die je je maar kan indenken ging het naar enkel alcohol (en waarschijnlijk onder de toog toch nog altijd wel wat meer ook...).
Waarom gaan we dan toch naar Vang Vieng? Omdat het nog altijd gelegen is in een schitterende omgeving! 5 minuten weg van het dorp zit je temidden van een vallei van rijstvelden enkel onderbroken door donkergroen beboste heuvelruggen en zwartgrijs kalkstenen karstgebergte waar je een eindeloos aantal grotten kan gaan verkennen en een duik kan nemen in appelblauwzeegroene zwempoelen en watervallen. Klinkt goed! Het drukke centrum van Vang Vieng ligt aan één oever van de Nam Songrivier maar aan de overzijde is het superrustig en staan er maar een tiental huizen: perfect! Het hostal dat we daar vinden nodigt uit tot nietsdoen: ligkussens op het gemeenschappelijk terras, superlekker eten, een prachtige tuin en uitzicht op niets dan velden en bergen. We huren een scooter en cruisen door het landschap, gaan zwemmen in de rivier en gaan een paar grotten in de buurt verkennen: allemaal superchill! We steken één keer de rivier over naar het dorp maar daar hebben we niets verloren. In de VS noemen ze het douchebags. In de UK twats. In het Nederlands bestaat er geen woord voor denk ik... Gewillige slachtoffers van het Korsakovsyndroom? Gemiddeld aantal hersencellen is gelijk aan de gemiddelde leeftijd gedeeld door tien schatten we zo. En hoewel er overal plakkaten hangen met de vraag om alsjeblief respect te tonen voor de Laotiaanse cultuur en geen alcohol of drugs te consumeren op straat en je lichaam graag te bedekken blijkt die regel in de praktijk niet zo makkelijk toe te passen... Ik zie meer anabool opgepompt spierweefsel, sideboob, buttcheeks en huidkankerbruin vel dan goed voor mij is... Misschien kunnen ze het volgende seizoen van Jersey Shore hier opnemen? We dachten nog te gaan tuben maar laten dat plan toch maar varen... Na een paar dagen aan de overzijde van de Nam Song laten we Vang Vieng achter ons voor Luang Prabang, 6u naar het noorden! De chauffeur lijkt een gefrustreerde ex-NASCAR-piloot te zijn en in combinatie met een rit die er 6u lang over doet om een bergketen door te steken zorgt dat voor haarscherpe bochten aan een ijzingwekkende snelheid. Met een deftige demonstratie van wat dat precies betekent, middelpuntvliedende kracht, was het ritje de grootste uitdaging voor onze maag tot nu toe, inclusief Indian streetfood! We geraken er gelukkig zonder plastic zakjes te besmeuren en vinden nog vrij snel een relatief goedkoop hostal: niet eenvoudig hier! Hadden we al verteld dat het lijkt alsof Frankrijk recentelijk een paar miljoen van haar populatie heeft verplaatst naar Laos? Wel, Luang Prabang lijkt hiervan de exponent te zijn... Komen ze naar Laos omdat het een ex-Franse kolonie is? Geen idee! Voor de jonge Franse koppels aan wie we het vragen is het ook een raadsel want de grootste groep bestaat uit rijke, bevriende koppels tussen de 50 en 65 jaar. Onveranderlijk in safari-outfit richten ze zich liefst op zaakjes die uitgebaat worden door Fransen (men dient tenslotte de vaderlandse economie te ondersteunen, ook in het buitenland!) en spreken ze enkel Frans... Ze doen ook geen moeite om Engels te spreken! Elk ouder Frans koppel dat ons een vraag stelt doet dat in het Frans, ze gaan er maar van uit dat jij dat ook spreekt :) Nog grappiger is hoe ze Laotianen dan aanspreken want als die hun Frans niet begrijpen, proberen ze zich duidelijk te maken door – nog steeds in het Frans évidemment – trager te spreken en meer te articuleren, alsof dat dan plots gaat helpen :) Enfin, ze zijn dus iets kapitaalkrachtiger dan ons en Luang Prabang staat dan ook vol van de high end guesthouses en chique restaurants vol Europese lekkernijen: pijnlijk te duur voor onze portemonnee! Het centrum van het stadje ligt op een schiereiland ingesloten door de Mekong en de Nam Khanrivier en is suuuuperrustig en heel erg mooi! Alle huizen hebben houten en witgele Frans-koloniale façades, overal staan plantjes buiten, alles is superproper... Luang Prabang is wel heel toeristisch maar omdat het zo mooi is stoort het eigenlijk niet! We bezoeken een paar tempels (heel mooi!), het koninklijk paleis (eerder een groot uitgevallen villa...), doen een terrasje aan de oever van de Mekong en struinen door het stadje met een baguetteje in de hand: heerlijk! In Vang Vieng zaten we in hetzelfde hostal als Olivier en Agnes, een koppeltje uit Parijs dat samen met ons naar Luang Prabang gaat en bij het veggie-buffet op de nachtmarkt lopen we opnieuw Giuseppe en Giulana tegen het lijf die we kennen van het Bolavenplateau! We besluiten om samen een tuktuk te delen en de dag erop naar de Kuang Si watervallen te gaan. Uiteindelijk voegt Nacho, een 19-jarige Argentijn zich nog bij ons gezelschap en komen we met ons zevenen aan bij één van de mooiste watervallen die we ooit hebben gezien! Van 90m hoog stort een enorme waterval zich naar beneden en heeft die in het kalkstenen gebergte niveau na niveau van kleine zwempoeltjes uitgesneden waar het turquoiseblauwe water in blijft staan waarna het overvloeit in het volgende en het volgende en het volgende,... De hele verdere loop van de rivier af! We klimmen eerst helemaal naar boven tot een natuurlijke infinitypool met prachtig uitzicht op de vallei waarna we weer naar beneden gaan om een duik te nemen in één van de vele natuurlijke zwempoelen: super! We eten onze baguettejes op, laten ons opdrogen door de zon en keren in de namiddag terug naar Luang Prabang. Bij het buffet 's avonds op de nachtmarkt vertellen Giu en Giu ons dat ze al op pensioen zijn van hun 38e (!!!!!!) door een éénmalige wet die toen gestemd werd om meer gelijkheid te creëren tussen de hoge pensioenen van mensen in de privé en de lage van mensen die voor de staat werkten (zij) door één generatie daarvan héél vroeg de kans te geven met pensioen te kunnen gaan. Solo en Italia... Gezien ze geen kinderen hebben, zijn ze dus al 26 jaar (!!!!!!!) de wereld aan het rondreizen! Hun mooiste trip tot nu toe was die met hun eigen 4x4 camper van Italië via Oostenrijk, Duitsland, Polen, Oekraïne en door Rusland naar Mongolië voor een rondreis daar en terug in 5 maanden... Echt een bijzonder tweetal!
Na een paar daagjes Luang Prabang gaan we verder naar het noordoosten, langzaam richting Vietnam. First stop: Nong Khiaw! Een klein dorpje aan de oever van de Nam Ou dat omwille van zijn ligging op een kruispunt tussen het rivierverkeer komende van Luang Prabang in het zuiden, Udomxai in het westen en Xam Neua in het oosten langzaam maar zeker een populaire bestemming aan het worden is. Maar nu nog niet! Dus we hebben het geluk om Nong Khiaw nog mee te maken als een slaperig klein dorpje omringd door de bergen aan de oever van de Nam Ou waar helemaal niet zoveel te doen is: heerlijk! De rit neemt normaalgezien maar 2,5u in beslag maar jammer genoeg is de chauffeur van onze lokale minibus niet het grootste licht… Waar hij denkt gaten in en stenen op de weg te vermijden rijdt hij er aan volle snelheid in of tegen. Het duurt dan ook niet lang voor de motor een niet zo koosjer geluid meer maakt en blijkt dat we vollebak olie lekken… Hij stopt bij een ‘garage’ onderweg, verliest bijna zijn hoofd wanneer hij de krik ontspant terwijl hij nog ónder het voertuig ligt en moet door zijn provisoire oplossing nog 3 keer stoppen bij daarop volgende ‘garages’ om het opnieuw te laten nakijken. Zelfs de Laotianen hebben er weinig vertrouwen in maar 7 in plaats van 2,5 uur later komen we dan toch in Nong Khiaw aan… We klimmen naar het viewpoint, wandelen naar het volgende dorp, bezoeken de Phathok grotten waar tijdens de burgeroorlog jarenlang het hoofdkwartier van de communistische Pathet Lao in was verborgen en gaan dan toch tuben zodra ook Olivier en Agnes in Nong Khiaw arriveren! We huren een binnenband voor net geen tiende van de prijs in Vang Vieng, wandelen een halfuurtje naar het volgende dorp langs de Nam Ou, zoeken een weg om de rivier te bereiken die een vijftiental meter lager ligt en drijven met z'n vieren zalig chill een paar kilometer de Nam Ou af tot we terug zijn in Nong Khiaw: heerlijk! 's Avonds doen we apéro à la française met een paar laopirinha's die met hun basis van zelfgestookte 70° sterke Lao Lao (de plaatselijke rijstlikeur) stevig aankomen na al 6 maanden niet bijzonder veel alcohol meer geconsumeerd te hebben :) Supergezellig! Na Nong Khiaw varen we nog een dorp verder noordoostelijk naar Muang Ngoi Neua. Om 11u nemen we de plaatselijke (en enige) ferry waar de backpacks van toeristen en marktaankopen van de Laotianen vredig langs mekaar worden gestapeld :) Muang Ngoi is zo mogelijk nóg kleiner en nóg rustiger dan Nong Khiaw. Sinds begin vorig jaar hebben ze 24u elektriciteit en voor de rest is modern life hier nog niet al teveel doorgedrongen. We lezen, werken de blog bij en nemen van daar de boot verder naar onze laatste bestemming in Laos, Muang Khua. Een typisch grensstadje waar helemaal níks te beleven is… We lopen er wel Kuifje tegen het lijf! Een Luikenaar die verkleed als Kuifje en mét Bobby ongeveer dezelfde route aflegt als wij J Het grappige is dat we al over hem hadden gehoord via Paolo, onze Italiaanse reisgezel in Myanmar met het droogste gevoel voor humor ooit, die hem al had gespot in Mandalay en had gefotografeerd J Enfin, met Agnes en Olivier, Kuifje en zijn maat, nog 2 Franse meisjes en Driss uit Edegem zijn we alleszins nog met veel in het godverlaten gat Muang Khua en gaan we allemaal iets eten en spreken we af om samen de bus te nemen en de grens over te steken naar Vietnam de volgende dag.
Alwaar ik nu in Hanoi deze blog zit te vervolledigen J
Meer van Hanoi Hannah next time!
RSS Feed
