Hallo allemaal!
Na 24 dagen Vietnam zitten we nu in Cambodja en hebben we ons geïnstalleerd op een chille plaats waar we eindelijk de tijd hebben om alles te laten bezinken want we zijn best door Vietnam heen gevlogen. Vietnam was een land waar we voor vertrek toch wel naar hadden uitgekeken. We vreesden dat we misschien wat 'verveeld' zouden geraken door zolang in Zuid-Oost-Azië te blijven, zou het niet allemaal op mekaar gaan lijken? En waar Myanmar, Thailand, Laos en Cambodja af en aan deel uitmaakten van hetzelfde rijk en er dus best wel wat culturele gelijkenissen zijn, is Vietnam – uitgestrekt langs de kust van de Zuid-Chinese zee en grenzend aan China, Cambodja en Laos – altijd een buitenbeentje gebleven. 1000 jaar overheersing door China heeft zijn sporen nagelaten (minder boeddhabeelden en meer Chinese symbolen van deugdelijke eigenschappen in tempels bv.) maar Vietnam heeft ze toch maar buitengewerkt en is erin geslaagd om een eigen identiteit te bewaren. Nadien hebben ze de Franse kolonisten buitengeshot en tijdens de Vietnamoorlog voor de eerste keer in de Amerikaanse geschiedenis de yankees een nederlaag bezorgd (wel wat geholpen door omstandigheden, maar toch…). Best indrukwekkend! Na decennia van oorlog is het land - in tegenstelling tot Cambodja en Laos met een gelijkaardige trieste moderne geschiedenis – erin geslaagd te herrijzen uit de as en moet hun economie niet al teveel onderdoen voor die van Thailand. Het contrast met Laos, waar we regelmatig op zoek moeten naar de eigenaars van winkels, restaurantjes en hotels, kon niet groter zijn: Vietnam means business!
Om al die bedrijvigheid, grote culturele verschillen en beroemde fijne keuken zagen we Vietnam dus als een frisse en weer eens 'andere' halte op onze route Thailand – Myanmar – Thailand – Laos – Vietnam – Cambodja – Thailand. Tot we meer en meer en meer supernegatieve verhalen hoorden over het land… Het zou één grote ‘tourist trap’ zijn: scams, afzetterij, mensen zijn alleen maar vriendelijk als je geld hebt,… We kwamen zelfs reizigers tegen die daardoor Vietnam geheel uit hun route hadden geknipt! Zonder liegen: 85% van de mensen die we tegenkwamen die er al waren geweest raadden ons aan er vooral niet te lang te blijven en wensten ons veel succes… Hmmm, niet wat we wilden horen :)
Na onze grensovergang-ervaring van Thailand naar Laos en de vele verhalen van corruptie in Vietnam stonden we dus klaar met het mes tussen de tanden om over te steken naar Dien Bien Phu! En wat bleek? Nergens voor nodig! In Laos netjes ons exitstempeltje gekregen, no extra charge. Een eindje verder met de bus weer uitgestapt aan de Vietnamese kant en daar binnen geroepen worden door de ambtenaar van dienst. Dit is het dacht ik, nu gaat hij ons vertellen dat we allemaal nog x-aantal dollar bij zullen moeten betalen, ‘administratieve kost’. Maar nee! De lieve man geeft ons wat extra informatie over wat er te zien is in Dien Bien Phu en hoe we van daar het makkelijkst dan wel naar Sapa of Hanoi kunnen gaan. Ondertussen stempelt zijn collega al onze visa af en we kunnen beschikken! De vriendelijkste grensovergang ooit :)
Aangekomen in Dien Bien Phu nemen we afscheid van Agnes en Olivier die een nachtje daar blijven (het is de plaats waar de Vietnamezen in een beroemde veldslag de Fransen een dikke nederlaag hebben bezorgd en ze willen dat stukje vaderlandse geschiedenis toch es gaan bekijken, sportief :)) en reizen wij meteen met de nachtbus verder met Driss naar Sapa, een stadje in de bergen in het noorden, dichtbij de grens met China. Onze eerste nachtbus in Vietnam, en wàt voor één! Langs beide zijden van de bus zijn 2 verdiepingen geïnstalleerd van links 2 en rechts 1 rij platgelegde zetels. Helemaal achteraan zijn 2 verdiepingen waar 8 mensen naast mekaar liggen. Bij het instappen moet je je schoenen uitdoen en krijg je een plastic zakje om ze in te stoppen. De gang van de bus ligt vol kussens en wanneer we onze eerste toiletstop maken en naar beneden kijken vanop de 2e verdieping zien we waarom: onderweg zijn er minstens 30 mensen bijgekomen die allemaal vlak langs mekaar in de gang liggen, gezellig! We wikkelen ons in het fleece dekentje dat we krijgen en proberen te slapen terwijl de bus door bochten en over gaten in de weg heen vliegt en bonst.
Om 5u ’s nachts worden we bij temperaturen die de 10°C niet halen in the middle of nowhere gedropt in Sapa,… De smartphone-eigenaars proberen google maps te laden maar dat lukt niet. Gelukkig komen er net mensen voorbij met grote zakken groenten op hun rug, vermoedelijk op weg naar de markt. Gezien we weten dat de markt in het centrum ligt, volgen we hen dan maar. Wanneer we er bijna zijn passeert een motorrijder ons die blijkbaar een hostal heeft in het centrum. We volgen hem, nemen een kijkje en zien kraaknette kamers voor een zacht prijsje mét elektrisch deken. Verkocht! We douchen en kruipen nog even ons voorverwarmde bed in (zalig!!!) alvorens Sapa te gaan verkennen.
We hebben duidelijk onze vorige bestemming achter ons gelaten wanneer we kijken naar de mensen rondom ons: hun huid is lichter, hun gelaat is scherper en gezien we in de bergen zitten zijn er heel veel etnische minderheden in het stadje. We eten onze eerste pho op de markt (de Vietnamese variant van de alomtegenwoordige noedelsoep) en maken een wandelingetje. Het is koud, mistig en het miezert: wel een beetje een bummer… Het uitzicht op de talloze rijstterrassen op de bergen rondom Sapa gaat zo jammer genoeg aan ons voorbij. We informeren ons over een driedaagse hike naar de top van de Fan Si Pan (frangipan, frangipan!) op 3143m maar omwille van droogte is het nationaal park gesloten. We kunnen een tocht via ‘ethnic villages’ doen met een ‘homestay’ maar die komen zowat onze strot uit na same same but different in Myanmar, Thailand en Laos,… We kopen een kaart van de omgeving en besluiten om er op ons eentje op uit te trekken. De volgende dag vertrekken Driss, Maarten en ik naar de heuvels rondom Sapa en we hebben geluk: de zon komt door de wolken piepen! Het is droogseizoen dus de velden liggen er dor bij maar dan nog is de omgeving werkelijk schitterend! Hier in het regenseizoen rondtrekken moet superindrukwekkend zijn! We passeren dorpje na dorpje van boeren en de weg vinden blijkt een makkie: als we het niet zeker weten zijn er mensen genoeg om het aan te vragen en we komen regelmatig groepen tegen met gids die allemaal dezelfde route volgen. De wandeling is super en wanneer we na een vijftal uur terug bij de grote weg aankomen besluiten we terug te keren en vangen we een lift. Ik zit comfortabel vooraan in de 4x4 terwijl Maarten en Driss achterin worden gepropt bij de oom en 2 broers van de chauffeur uit Hanoi. Sorry guys :)
In Vietnam hebben we ook afgesproken met Sofia die ons komt vergezellen en geland is in Hanoi! Gezien het slechte weer in Sapa is het niet de moeite voor haar om naar ons te komen, dus reizen wij naar haar! Nachtbus n°2 is equally comfy: fleece dekentje, flesje water, nat doekje en bijna volledig platliggende dubbele rijen van zetels. Nice! Ontiegelijk vroeg weer komen we aan in Hanoi. Na een rimpelloos verblijf in Sapa denken we dat al die afzetters waarover we hebben gehoord zich dan wel zullen ophouden in de steden… Maar we krijgen bij ons busritje er zelfs gratis en voor niks een shuttle naar het centrum bij, olé! Gezien we met 4 zijn (Driss, Sofia, Maarten en ik) kunnen we een kamer delen aan een prijsje in een hostal waar er een ontbijtbuffet is: jeej! :) Tegen 10u verkast Sofia van haar hostal naar het onze, keitof om haar terug te zien na zolang! We trekken meteen de stad in, wat een beetje een teleurstellende ervaring is wel… Ik weet niet waarom maar in mijn hoofd was Hanoi een elegante stad; langs de rivier, parkjes hier en daar, een meer er middenin, mooie huizen,… Dat is het in werkelijkheid dus niet… De stad is grijs en staat vol saaie, moderne Aziatische gebouwen. Ook hier regent het de ganse dag door en is het koud wat natuurlijk niet helpt. Er zijn wel interessante dingen te zien! We bezoeken Hoa Lo Prison waar de amerikaanse krijsgevangenen werden vastgehouden (en waar de nog steeds communistische regering ons er uit alle macht van probeert te overtuigen dat de gevangen fantàstisch werden behandeld met o.a. foto's van vrolijke Amerikanen die Thanksgiving vieren, basket spelen, knutselen (!),... Propaganda? Nee't gij!), de Tempel van Literatuur (waar een doctoraatsdiploma daar verkregen lijkt op een zeer uit de kluiten gewassen grafzerk steunend op een massief granieten schildpad, goed dat dat van Maarten er anders uit zag :)), het Ho Chi Minh Museum (vol eveneens weinig subtiele propaganda en met een Vietnamese studente Engels die me op haar vraag om haar Engels te oefenen tergend langzaam en in een taal die ik nauwelijks herken als Angelsaksisch het museum doorleidt) én…! We gaan een kijkje nemen bij Uncle Ho in zijn mausoleum :) Heel cool! Waar Ho Chi Minh zelf verast wilde worden en uitgestrooid over de Vietnamese bergen (dan nam hij geen kostbare akkergrond in beslag) dachten de commies daar anders over en lieten terwijl Ho nog lag te sterven de hoofd-balsemaar van de Sovjet Unie overvliegen mét 2 cargovliegtuigen vol apparatuur! Zodus ligt Uncle Ho nu letterlijk en figuurlijk te blinken in een knoert van een Oostblok-stijl mausoleum omringd door een gigantisch plein. Tot zover zijn wens om zo weinig mogelijk akkergrond in te palmen… Samen met een lange rij Vietnamezen staan we ’s ochtends vroeg aan te schuiven en worden we mondjesmaat het mausoleum binnen gelaten. Maarten en Driss krijgen naar hun voeten omdat ze hun handen in hun zakken hebben steken: Uncle Ho verdient respect you western infidels! We mogen dan toch binnen en worden in sneltempo de plechtige frigokamer doorgeleid waar hij ligt opgebaard, geflankeerd door 4 militairen in wit uniform. De eerste keer dat we een lijk zien van 55 jaar oud, en dan nog zo een fris lijk!
Next stop: Halong Bay! Of dat was alleszins de bedoeling… Want 3 keer raden? Het regent daar ook! Waar we eerst van plan waren om een driedaagse boottocht te doen tussen de karstrotsen van deze fantastische baai heeft dat weinig zin wanneer bij aankomst op Cat Ba eiland blijkt dat je door de mist en regen de rotsen nauwelijks kan zien… We besluiten een boottochtje te doen van een paar uur om toch een idéé te krijgen van wat het geweest zou zijn. We zijn blij dat we beschut kunnen zitten want de wind is ijskoud en de miezerregen doet je helemaal verkillen :( Zodra we tussen de rotsen zitten zien we wat we missen: zelfs met een muisgrijze hemel heeft het water een prachtige turquoise kleur. We moeten er niet aan denken hoe leuk het hier is wanneer je van de boot kan springen om te zwemmen in het water, op het dek een beetje kan liggen lummelen met zo’n fantastisch uitzicht, kan gaan kanoën door de grotten in de rotsen,…! Jammer maar helaas, dus we zitten met ons vier al snel weer op de volgende nachtbus, naar Hué!
Na 19u in plaats van 14u gezellig met Sofia en Driss in één groot zetelbed langs de wc worden we beloond wanneer we aankomen mét... De ZON: eindelijk! Inchecken, douchen en happy hour zoeken: olé! Na een paar cuba libre’s aan 2 stuks voor 1 euro wordt het al gauw plezant maar heel lang houden we het niet vol na zo’n lange nachtbus… Hué is opnieuw een stad aan de oever van een rivier die decennialang de keizerlijke hoofdstad is geweest van een rijk dat noordelijk van Yunnan in Zuid-China tot de Golf van Siam in het zuiden reikte. In het huidige Hué ligt aan de ene oever van de Parfumrivier het centrum en aan de andere oever de overblijfselen van de Keizerlijke Stad, die tijdens het Tetoffensief in 1968 haast helemaal vernield werd toen de VS de Viet Cong uit hun schuilplaats wilde jagen. De bouw van de Keizerlijke Stad stoelt op dezelfde principes als die van de Verboden Stad in Peking (om de één of andere reden spreekt dat ontzettend tot mijn verbeelding :))en is een enorme vierkant met verschillende omwallingen, grachten, kanalen, torens, tempels en paleizen voor de ganse keizerlijke familie. Zoals ik al zei, veel blijft er niet van over: heel jammer! Maar wel es chique om gezien te hebben. Na ons bezoekje aan de Keizerlijke Stad huren we (met enige moeite en handgebaren) 2 scooters bij de doofstomme eigenaar van een restaurantje waar we voor de eerste keer écht Vietnamees eten want in Hanoi zijn we trouwe bezoekers van een zalige Indiër, in Sapa is het vooral pho op de markt en in Cat Ba eten we heerlijke seafood :) Met de scooters gaan we nog wat keizerlijke tombes bezoeken in de omgeving van Hué. Het ritje alleen al is supercool: door dorpjes en rijstvelden en langs de Parfumrivier waar mensen nog raar opkijken om je daar voorbij te zien cruisen :) Vooral de laatste tombe (wat eigenlijk meer woonplaatsen zijn, de keizers gebruiken het terrein als buitenverblijf alvorens er ook begraven te worden...) is heel cool! Het landschap er naartoe ziet er wat surrealistisch uit, met dennenbomen op glooiende kleine heuvels en over een weggetje geflankeerd door zwarte, smeedijzeren, elegante straatlampen. Vreemd :) We zetten ons met vier langs de rivier daar en kijken bij een ondergaande zon naar de waterbuffels die van de ene oever naar de andere oever oversteken. Ze zouden ons zo op hun enorme horens kunnen spiesen maar zijn banger van ons dan wij van hen :)
De volgende dag reizen we opnieuw de smalle kuststrook van Vietnam af, nog meer naar het zuiden richting Hoi-An. Tussen Hué en Hoi An liggen de Marmeren Bergen, die we ook willen bezoeken, en we besluiten een auto te nemen met ons vieren zodat we er onderweg naartoe kunnen. Met vier zijn heeft qua transport echt wel z'n voordelen :) We laten onze chauffeur in Danang even stoppen om iets te eten bij eetstandjes waar duidelijk hoogstzelden buitenlanders komen, we zijn het middelpunt van de aandacht :) Een halfuurtje later komen we aan bij de Marmeren Bergen. Vroeger een belangrijke religieuze plaats voor de Cham, daarna een schuilplaats voor de Viet Cong die vanop die hoogte gemakkelijk de Amerikaanse luchthaven in Danang vlakbij konden aanvallen, nu een verzameling van supermooie tempels, grotten vol boeddhabeelden en een prachtig uitzicht op de omgeving! Voor het eerst sinds lang (verwend, we know...) staan we echt versteld van wat we zien, de tempels zijn heel cool! Hoge torens versierd met draken, schildpadden en leeuwen, prachtig uitgesneden boeddhabeelden, doorgangen versierd met mozaïekstenen, golvende daken, elegante muurschilderingen,... Heel chique! En gelegen bovenop vijf bergtoppen die in het midden van een vlakte naar boven rijzen is het uitzicht natuurlijk schitterend: achter ons rijstvelden zover je kan zien, vóór ons de Zuid-Chinese Zee, heel mooi!
We worden vlakbij het centrum van Hoi An gedropt door onze chauffeur en omdat we geen idee hebben waar naartoe vragen aan een paar meisjes die net voorbij fietsen (en ons ook low-budgetreizigers lijken :)) waar zij verblijven en of het daar goed is. Hoi-An is supertoeristisch en een kamer daar is dus vrij prijzig maar zij verblijven in een hotel met zwembad en ontbijtbuffet voor 8 dollar per persoon. Zowat dubbel zoveel van wat we normaalgezien spenderen maar uiteindelijk blijkt het de splurge toch dubbel en dik waard! Het is laaaaang geleden dat we nog es zo'n grote, propere, mooie en nieuwe kamer hebben gehad mét badkamer en deze heeft bovendien een supermooi zwembad én ontbijtbuffet: zalig :)
Hoi An was vroeger een belangrijke havenstad met een grote gemeenschap van Chinese handelaars en de sporen daarvan zijn nu nog altijd duidelijk zichtbaar. Het centrum is werelderfgoed, verkeersvrij en de oude huizen in de smalle straatjes zijn dan ook heel goed onderhouden wat het supercharmant maakt en daardoor natuurlijk ook heel toeristisch,... Zeker omdat Hoi An dé plaats is om kledij te laten maken! Ik zal er niet ver naast zitten als ik zeg dat 80% van de huizen nu kleermakers zijn en de overige 20% restaurantjes... Of je bij hen kiest uit een lijst van modellen, een stuk meebrengt of zelfs een foto ervan: ze maken alles op maat (na), echt ongelooflijk! Gelukkig wisten Maarten en ik dat op voorhand :) Dus laat Pinxten zich een nieuw kostuum aanmeten (turned out verrry stylish!), laat ik mijn favoriete kleedje (waar gaatjes waren ingekomen) namaken op basis van foto's (ongelooflijk hoe ze dat zo in sneltempo kunnen namaken!) en laat Sofia zich een vestje en lang kleed in mekaar steken, also very nice :) Wat doen we verder in Hoi An? Wat rondwandelen en fietsen, chillen bij ons zwembad en... Eten! Want hun streetfood is echt heerlijk en superfijn van smaak! In Hoi An vinden we ook broodjes die qua absolute lekkerheid kunnen concurreren met 't Snackhuisje in Leuven. God weet wat ze er tussen gooiden, maar het was AWESOME!
Na drie dagen in het gezellige Hoi An nemen we nog maar eens een nachtbus, ditmaal het binnenland in naar Dalat dat opnieuw in de bergen ligt. We moeten overstappen in Nha Trang waar om 6u 's ochtends al honderden Vietnamezen in de zee baantjes liggen trekken of op de dijk fitnessen en in groep Tai Chi doen: superfitte vogels! Wel zo fijn waarschijnlijk dat ze dan tegelijk de hitte van de dag en de honderden Russen die hier komen overwinteren kunnen vermijden :) Dalat ligt in een vallei en werd gesticht door Alexandre Yersin (ontdekker van de bacil die verantwoordelijk is voor de pest), een collega van Pasteur die het koele klimaat hier wel aangenaam vond. Het duurde niet lang of de Franse kolonisten kwamen hier 'overzomeren' en de vele Franse koloniale villa's geven ons een kleine impressie van hoe chique het hier toen geweest moet zijn! Nu is Dalat vooral volgebouwd met moderne Aziatische hoogbouw, mooi is het niet maar het heeft nog wel een gezellig sfeertje! Overal worden bloemen en aardbeien verkocht maar we kopen ze toch maar niet, no way dat ze kunnen tippen aan wat uit Rik Pinxten's tuin komt :) Dalat zelf is geen stadje waar je dagen in rondloopt dus we huren 2 dagen semi-automatics en doen wat ritjes in de omgeving, heel leuk en heel mooi! We rijden naar een waterval, naar een stuwmeer, een supermooie boeddhistische kloostertuin en doen ook één dag een ritje zonder bestemming gewoon om te genieten van het landschap. Heel leuk omdat je ook kleine dorpjes onderweg passeert waar niet veel toeristen komen en mensen dus best nieuwsgierig zijn (hoe zou je zelf zijn als er ineens een bende Japanners op moto's door Grote-Brogel of Molenstede komt cruisen? Herenthout is een andere zaak natùùrlijk, die zijn al wat gewend ;)) en een praatje met je slaan, leuk! En zo is het dat we heel toevallig terecht komen op een Vietnamees huwelijk, sowieso van ons alledrie (Driss is vroeger uit Hoi-An vertrokken om naar Mui Ne te gaan) het zótste huwelijk ooit... De vrouw die de gasten ontvangt roept ons naar haar toe en we blijven buiten staan, gewoon om eens een kijkje te nemen. Tot de oom van de bruid buitenstapt en ons als zijn gasten uitnodigt op het trouwfeest van zijn nichtje, weigeren komt er niet aan te pas! Dus onder 200 paar nieuwsgierige ogen die niet op het bruidspaar maar op ons zijn gericht schuifelen we de zaal binnen en worden bij de tafel van de zus van de bruid stoelen voor ons bijgeschoven! Het is 11u 's morgens en de ganse zaal is al straalbezopen... Het Vietnamees trouwfeest: overal ronde tafeltjes met telkens een achttal gasten rond. Iedereen heeft een eigen klein kommetje en een paar stokjes. De bakken bier worden nààst de tafel gezet, het is zelfbediening! De cateraar komt regelmatig rond om grote blokken ijs bij te gooien in ieders bierpint. In het midden van de tafel worden schotels eten gezet waarvan iedereen met zijn stokjes wat in zijn eigen potje legt. Restjes? No worries, die kan je gewoon onder de tafel gooien! En het eten volgt mekaar in sneltempo op... Gemarineerd rundsvlees, gegrilde inktvis, geroerbakte scampi's,... Alles is superlekker! Sofia en ik krijgen Pepsi maar Maarten ontsnapt niet aan ettelijke pinten Saigon bier. De gasten drinken zelden alleen en lijken vooral zat te worden van mekaar toe te drinken: ad fundum's knallen of dezelfde bierpint elk de helft in één keer leeg kappen! Maarten's pint gaat dan ook van volledig bijgevuld door zijn buurman naar onmiddellijk weer leeg met de hulp van de vader van de bruid, werknemers van de vader van de bruid en ontelbare nonkels en tantes :) We ontsnappen ook niet aan de karaoketraditie, want de godganse tijd staat er wel iemand vooraan op het podium te blèren. Dus dat doen wij dan ook maar :) We schotelen ze 'Het is een nacht' voor, het enige nummer waar we alledrie enigszins de tekst van kennen. Geen idéé of ze het iets vonden maar we hebben ons best gedaan :) Om 12u45 zien we opeens iedereen rechtstaan... Huh? Blijkt dat dat de gang van zaken is, een huwelijk duurt maar een paar uur, in dit geval van 11u tot 13u en dan gaat iedereen ook naar huis! We gaan nog op de foto met het bruidspaar, gooien een enveloppeke in de doos en rijden verder! Zalige belevenis :)
Van Dalat gaan we met de nachtbus naar Ho Chi Minh. Nog steeds geen afzetters of scams tegengekomen na een dikke 2 weken Vietnam, misschien in Ho Chi Minh? Maar we vinden meteen een taxi met meter om ons te droppen in een buurt met veel hostals en om 5u30 's ochtends beginnen we onze zoektocht naar een hostal. We vinden er nog redelijk snel één, gelukkig want om 6u is het in Ho Chi Minh aka Saigon al héét! Voor de eerste keer zijn we blij dat er airconditioning is in de kamer. We kunnen er wel pas in om 12u dus trekken we de stad in voor een banh mietje en ijskoffie (die over heel Vietnam heerlijk is maar waarvan we hier de ultieme versie vinden: met yoghurt!), de sfeer wat opsnuiven en alvast het Paleis van de Onafhankelijkheid gaan bezoeken. Voormalige woonst van de gouverneur van Frankrijk, dan woonst van de president van Zuid-Vietnam, overgenomen door de Viet Cong, platgegooid en op dezelfde plaats heropgebouwd maar dan in een hypermoderne sixties-uitvoering. Ook de decoratie in het paleis is onveranderd gebleven dus naast historisch belangrijk is het gebouw ook qua architectuur en inrichting heel cool! We slepen ons als zombies door het paleis en vervolgens via de kathedraal (lelijk...), de post (mooi!) en het Rex-hotel (waar het Amerikaanse leger tijdens de oorlog elke dag om 17u een persconferentie gaf) terug naar ons hostal. Met onze laatste krachten 5 verdiepingen omhoog en na een zalige douche klaar voor een dutje na een slapeloze nachtbus en al 7u wandelen doorheen Saigon... Eerst nog es een welverdiende happy hour en dan afspreken met Driss (die daar nog steeds is) bij een supergoeie Indiër in de buurt: yum! Hoe geweldig dat Indiërs en masse emmigreren en hun heerlijke keuken met zich meenemen :) De volgende dag bezoeken we de Cu Chitunnels, vanwaaruit de Viet Cong jarenlang de Zuid-Vietnamese guerrilla bevoorraadde zonder dat de VS hen ooit gevonden hebben. Leuk om gezien te hebben maar echt té toeristisch geëxploiteerd: elke 5 minuten kom je een souvenirwinkel tegen op het traject... De volgende ochtend vroeg neemt Sofia de bus naar Cambodja en moeten we afscheid nemen: superjammer maar toch heel leuk geweest! De volgende dag doen we nog wat meer aan sightseeing - we bezoeken het War Remnants museum (heel aangrijpend) en het Museum of Vietnamese History (veel keramieken pottekes...) - en gaan we shoppen want ik ben mijn bril op de nachtbus vergeten! Vietnam is dé plaats om goedkoop een goede bril te laten maken want mijn glazen (gespiegeld, UV-resistent, krasvrij en op sterkte) en montuur kosten maar 30 euro: leve illegale namaak! Verder verkennen we Chinatown en dwalen we wat rond in de stad die echt een te gek sfeertje heeft, we love Saigon! We eten de heerlijkste ons onbekende dingen in straatstalletjes, drinken ijskoffietjes (al dan niet met yoghurt...), vers suikerrietsap, eten onderweg bahn beo's en versgemaakte scampiloempia's,... Ho Chi Minh wisselt heerlijk af tussen grote Frans-koloniale gebouwen, hypermoderne wolkenkrabbers en heerlijk gezellige wijkjes met ministeegjes die net dorpjes binnenin een megastad lijken.
Met Sofia naar Cambodja en ook Driss weg naar Maleisië, trekken Maarten en ik voor het eerst sinds lang weer alleen verder - eigenlijk ook wel weer leuk om terug met z'n tweetjes rond te trekken :) - naar de Mekongdelta! De meeste mensen bezoeken die regio met een tour maar wij hebben tijd dus trekken er alleen op uit. Met de lokale bus naar Sa Dec! Een klein dorpje in de meest zuidelijke regio van Vietnam (die eeuwenlang aan Cambodja toebehoorde), waar de Mekong in 9 armen uitvloeit in de Zuid-Chinese Zee en zodoende een enorme vlakte bevloeit! Het is meteen duidelijk dat we in de Mekongdelta zijn aangekomen, we moeten tijdens onze 4 uur durende busreis talloze rivierarmen oversteken en het ganse gebied is groen, groener, groenst... Dit gebied is de dichtstbevolkste regio van Vietnam en elk vrij stukje land wordt gebruikt om iets te kweken: exotisch fruit, groenten, sierplanten,... En aangekomen in Sa Dec zien we dat ook de rivier overvloedig voedsel aanbrengt: aan de oever is er een kilometerlange markt met fruit, groenten, rijst en elk waterwezen dat ook maar enigszins eetbaar is. Voor dierenrechten moet je hier niet zijn, vissen en scampi's worden levend ontveld en gevild (doe hun kop er dan éérst af!!!!), kippen liggen urenlang bij hun poten gebonden in de hitte, vissen happen naar adem in lage bassins, kikkers worden met tientallen onder netjes bij mekaar gehouden, slangen liggen met honderden in een aquarium en steken hun kopjes wanhopig omhoog uit de slangenmassa voor wat zuurstof,... We bezoeken het huis van de geliefde van Marguerite Duras (van “L'Amant”), kopen fruit als ontbijt op de markt, drinken een suikerrietsapje en een ijskoffie en eten voor de eerste keer durian... De Koning van het fruit stinkt naar rotte kaas en zweetsokken maar de textuur is superzacht en de smaak fris-zoet, zolang je je neus maar toe kan houden :) De volgende dag huren we een semi-automatic en gaan we het landschap verkennen. De omgeving rond Sa Dec is supergroen en een aaneenschakeling van kanaaltjes met kleine paadjes langs, hier en daar bruggetjes en het leven dat er zich in en rond afspeelt: schepen worden geladen en gelost met rijst, duizenden sierplanten en bloemen worden besproeid en verzorgd, was wordt opgehangen, kinderen komen van school thuis, ijskoffie's worden geserveerd in hangmatcafeetjes,... Zalig! En drie keer raden? We komen een huwelijk tegen! Omdat niet veel buitenlanders hier alleen komen zijn we nogal een curiosum, zeker cruisend door kleine dorpjes in the middle of nowhere :) Dus worden we opnieuw uitgenodigd! Het concept is ons al welbekend: niets weigeren, veel ad fundum's met de zatte nonkels, op de foto met het bruidspaar en karaoke :) Dit keer komen we er niet vanaf met een Nederlandstalig nummer maar de karaokeman heeft 'Imagine' van John Lennon dus blij verrast gaan we daarvoor! Alleen wijkt hun instrumentale synthesizer-versie nogal af van het origineel met als gevolg dat onze prestatie toch wel kattengejank is en ons veel medelijdende glimlachjes oplevert na afloop :) Het eten is weer uitstekend, tot ze afkomen met kleine, grijze bolletjes met blauwrode draadjes erdoor. Dat blijken testikels te zijn, een delicatesse. Dog? No. Cat? No. Mao, Mao! We kunnen ons niet inbeelden dat De Voorzitter er zoveel had, en zo klein, dus nadat er druk ja wordt geknikt na kleine voortandjes en een lange staart te gebaren gaan we ervanuit dat het dan wel mouse moet zijn. En weigeren is er niet bij,... Ik kan u vertellen, het is geen aanrader. Het dessert is durian-ijs, gelukkig hadden we net de dag voordien onze eerste verse durian geprobeerd en waren we voorbereid op een stinkend ijsje :)
Na een paar daagjes Sa Dec gaan we verder naar Vinh Long. Op zich geen bijzonder stadje maar vooral leuk voor de omgeving dus we maken al sippend aan een ijskoffietje vrienden onder de verkopers op de markt (ze verkopen er ook slangen om op te eten. Ik heb er één mogen vasthouden: dat is keisterk!!! Deed al pijn toen ze zich rond mijn arm vastkneep, laat staan dat je zo wordt opgegeten!) en zo vinden we iemand die ons met zijn boot de volgende ochtend naar de drijvende markt wil brengen op een uurtje varen van Vinh Long. De volgende dag om 6u vertrekken we en varen we door An Binheiland tot aan de andere oever van de Mekong waar de markt plaatsvindt. Grotere boten volgeladen met één welbepaald product liggen langs mekaar in een baai en aan een meterslange stok die boven het dek uitsteekt hangt een exemplaar van wat ze verkopen, zodat je niet verloren roeit op zoek naar je boodschappen :) Kleinere boten gaan er langs varen en de koopwaar wordt overgeladen: best cool om te zien! Om 10u zijn we terug in Vinh Long en reizen we meteen door tot Ha Tien om de dag erop de grens over te steken naar Cambodja. Een volle dag onderweg! Van Vinh Long de bus naar Can Tho, daar overstappen op de bus naar Rach Gia, daar overstappen op een bus naar het centrum, daar naartoe onderweg overgestapt op de bus naar Ha Tien die onze chauffeur gelukkig net voorbij zag rijden en joelend uit zijn raam liet stoppen voor ons: sympathiek! Om 21u30 komen we aan in Ha Tien, best een vermoeiende dag :) We gaan nog iets eten op de nachtmarkt en kruipen ons bed in. De volgende ochtend eten we onze laatste pho (soep als ontbijt is na 4 maanden Azië een no-brainer voor ons...) en drinken we onze laatste Vietnamese ijskoffie bij een supervriendelijk oud madammeke op de markt en spreken we 2 mototaxi's aan om te zien of die ons goedkoper dan de bus tot in Kep, Cambodja kunnen brengen. Dat kunnen ze, ideaal! We halen onze rugzakken in ons hostal en scheuren achterop bij onze respectievelijke mototaxi naar de grens. Ondertussen hebben we al heel Vietnam doorkruist zonder te maken te krijgen met alles waarvoor zoveel mensen ons hadden gewaarschuwd dus we zijn op onze hoede voor onze volgende grensovergang: Cambodja heeft daarin ook geen al te beste reputatie. Met een glimlach krijgen we echter ons exit-stempeltje in Vietnam, kunnen we met een Zweeds meisje aan de grens onze overgebleven dong nog wisselen voor wat dollars en cambodjaanse riel en wandelen we naar de Cambodjaanse kant. Waar er voor Vietnam een groot en net gebouw is neergepoot is de grensovergang bij de buren een golfplaten barakske. Ocharm... En dan een herhaling van onze ervaring in Laos. “Tourist visa, 25 dollars please.” - “No, it's 20.” - “30 days? Oh, 22 dollars please.” - “No, it's 20.” - “Oh you need tóúrist visa? For 30 days?” - “Yes...” “Yes, ok, 20 dollars.” Et voilà, iedereen gelukkig! Wij geen smeergeld betaald, hij geen gezichtsverlies! Altijd blijven lachen! We kruipen weer achterop en cruisen verder door naar Kep, souasadaï Cambodja! Onze chauffeurs nemen binnenweggetjes door kleine dorpjes, langs rijstvelden met als enige onderbreking eenzame, enorme suikerpalmen en de occasionele buffel, spelende kinderen die vrolijk 'hellooooo!' roepen als we passeren en zo langs zoutvelden en mangroves tot we de Golf van Thailand voor ons zien verschijnen: heerlijk! We worden gedropt bij ons hostal en springen meteen onder de douche want Cambodja is wàrm! We checken het weer: het is 35° C 'but feels like 45°C'. Dat klopt ja! Maar meer daarover in een blog waar ik minder lang mee wacht :)
Conclusie over Vietnam? Sowieso onze positieve verwachtingen ingevuld: heel andere architectuur, godsdienstbeleving, cultuur, keuken,... Het eten is echt heerlijk: heel fijne, delicate smaken en verrassende combinaties (ook zonder testikels :)), ook in het meest eenvoudige straatstalletje! En supervriendelijke mensen, maar je moet misschien wel weg blijven van tourist agents daarvoor? De horrorverhalen waren dus niet waar Lynn, je kan met een gerust hart op vakantie ;)
Na 24 dagen Vietnam zitten we nu in Cambodja en hebben we ons geïnstalleerd op een chille plaats waar we eindelijk de tijd hebben om alles te laten bezinken want we zijn best door Vietnam heen gevlogen. Vietnam was een land waar we voor vertrek toch wel naar hadden uitgekeken. We vreesden dat we misschien wat 'verveeld' zouden geraken door zolang in Zuid-Oost-Azië te blijven, zou het niet allemaal op mekaar gaan lijken? En waar Myanmar, Thailand, Laos en Cambodja af en aan deel uitmaakten van hetzelfde rijk en er dus best wel wat culturele gelijkenissen zijn, is Vietnam – uitgestrekt langs de kust van de Zuid-Chinese zee en grenzend aan China, Cambodja en Laos – altijd een buitenbeentje gebleven. 1000 jaar overheersing door China heeft zijn sporen nagelaten (minder boeddhabeelden en meer Chinese symbolen van deugdelijke eigenschappen in tempels bv.) maar Vietnam heeft ze toch maar buitengewerkt en is erin geslaagd om een eigen identiteit te bewaren. Nadien hebben ze de Franse kolonisten buitengeshot en tijdens de Vietnamoorlog voor de eerste keer in de Amerikaanse geschiedenis de yankees een nederlaag bezorgd (wel wat geholpen door omstandigheden, maar toch…). Best indrukwekkend! Na decennia van oorlog is het land - in tegenstelling tot Cambodja en Laos met een gelijkaardige trieste moderne geschiedenis – erin geslaagd te herrijzen uit de as en moet hun economie niet al teveel onderdoen voor die van Thailand. Het contrast met Laos, waar we regelmatig op zoek moeten naar de eigenaars van winkels, restaurantjes en hotels, kon niet groter zijn: Vietnam means business!
Om al die bedrijvigheid, grote culturele verschillen en beroemde fijne keuken zagen we Vietnam dus als een frisse en weer eens 'andere' halte op onze route Thailand – Myanmar – Thailand – Laos – Vietnam – Cambodja – Thailand. Tot we meer en meer en meer supernegatieve verhalen hoorden over het land… Het zou één grote ‘tourist trap’ zijn: scams, afzetterij, mensen zijn alleen maar vriendelijk als je geld hebt,… We kwamen zelfs reizigers tegen die daardoor Vietnam geheel uit hun route hadden geknipt! Zonder liegen: 85% van de mensen die we tegenkwamen die er al waren geweest raadden ons aan er vooral niet te lang te blijven en wensten ons veel succes… Hmmm, niet wat we wilden horen :)
Na onze grensovergang-ervaring van Thailand naar Laos en de vele verhalen van corruptie in Vietnam stonden we dus klaar met het mes tussen de tanden om over te steken naar Dien Bien Phu! En wat bleek? Nergens voor nodig! In Laos netjes ons exitstempeltje gekregen, no extra charge. Een eindje verder met de bus weer uitgestapt aan de Vietnamese kant en daar binnen geroepen worden door de ambtenaar van dienst. Dit is het dacht ik, nu gaat hij ons vertellen dat we allemaal nog x-aantal dollar bij zullen moeten betalen, ‘administratieve kost’. Maar nee! De lieve man geeft ons wat extra informatie over wat er te zien is in Dien Bien Phu en hoe we van daar het makkelijkst dan wel naar Sapa of Hanoi kunnen gaan. Ondertussen stempelt zijn collega al onze visa af en we kunnen beschikken! De vriendelijkste grensovergang ooit :)
Aangekomen in Dien Bien Phu nemen we afscheid van Agnes en Olivier die een nachtje daar blijven (het is de plaats waar de Vietnamezen in een beroemde veldslag de Fransen een dikke nederlaag hebben bezorgd en ze willen dat stukje vaderlandse geschiedenis toch es gaan bekijken, sportief :)) en reizen wij meteen met de nachtbus verder met Driss naar Sapa, een stadje in de bergen in het noorden, dichtbij de grens met China. Onze eerste nachtbus in Vietnam, en wàt voor één! Langs beide zijden van de bus zijn 2 verdiepingen geïnstalleerd van links 2 en rechts 1 rij platgelegde zetels. Helemaal achteraan zijn 2 verdiepingen waar 8 mensen naast mekaar liggen. Bij het instappen moet je je schoenen uitdoen en krijg je een plastic zakje om ze in te stoppen. De gang van de bus ligt vol kussens en wanneer we onze eerste toiletstop maken en naar beneden kijken vanop de 2e verdieping zien we waarom: onderweg zijn er minstens 30 mensen bijgekomen die allemaal vlak langs mekaar in de gang liggen, gezellig! We wikkelen ons in het fleece dekentje dat we krijgen en proberen te slapen terwijl de bus door bochten en over gaten in de weg heen vliegt en bonst.
Om 5u ’s nachts worden we bij temperaturen die de 10°C niet halen in the middle of nowhere gedropt in Sapa,… De smartphone-eigenaars proberen google maps te laden maar dat lukt niet. Gelukkig komen er net mensen voorbij met grote zakken groenten op hun rug, vermoedelijk op weg naar de markt. Gezien we weten dat de markt in het centrum ligt, volgen we hen dan maar. Wanneer we er bijna zijn passeert een motorrijder ons die blijkbaar een hostal heeft in het centrum. We volgen hem, nemen een kijkje en zien kraaknette kamers voor een zacht prijsje mét elektrisch deken. Verkocht! We douchen en kruipen nog even ons voorverwarmde bed in (zalig!!!) alvorens Sapa te gaan verkennen.
We hebben duidelijk onze vorige bestemming achter ons gelaten wanneer we kijken naar de mensen rondom ons: hun huid is lichter, hun gelaat is scherper en gezien we in de bergen zitten zijn er heel veel etnische minderheden in het stadje. We eten onze eerste pho op de markt (de Vietnamese variant van de alomtegenwoordige noedelsoep) en maken een wandelingetje. Het is koud, mistig en het miezert: wel een beetje een bummer… Het uitzicht op de talloze rijstterrassen op de bergen rondom Sapa gaat zo jammer genoeg aan ons voorbij. We informeren ons over een driedaagse hike naar de top van de Fan Si Pan (frangipan, frangipan!) op 3143m maar omwille van droogte is het nationaal park gesloten. We kunnen een tocht via ‘ethnic villages’ doen met een ‘homestay’ maar die komen zowat onze strot uit na same same but different in Myanmar, Thailand en Laos,… We kopen een kaart van de omgeving en besluiten om er op ons eentje op uit te trekken. De volgende dag vertrekken Driss, Maarten en ik naar de heuvels rondom Sapa en we hebben geluk: de zon komt door de wolken piepen! Het is droogseizoen dus de velden liggen er dor bij maar dan nog is de omgeving werkelijk schitterend! Hier in het regenseizoen rondtrekken moet superindrukwekkend zijn! We passeren dorpje na dorpje van boeren en de weg vinden blijkt een makkie: als we het niet zeker weten zijn er mensen genoeg om het aan te vragen en we komen regelmatig groepen tegen met gids die allemaal dezelfde route volgen. De wandeling is super en wanneer we na een vijftal uur terug bij de grote weg aankomen besluiten we terug te keren en vangen we een lift. Ik zit comfortabel vooraan in de 4x4 terwijl Maarten en Driss achterin worden gepropt bij de oom en 2 broers van de chauffeur uit Hanoi. Sorry guys :)
In Vietnam hebben we ook afgesproken met Sofia die ons komt vergezellen en geland is in Hanoi! Gezien het slechte weer in Sapa is het niet de moeite voor haar om naar ons te komen, dus reizen wij naar haar! Nachtbus n°2 is equally comfy: fleece dekentje, flesje water, nat doekje en bijna volledig platliggende dubbele rijen van zetels. Nice! Ontiegelijk vroeg weer komen we aan in Hanoi. Na een rimpelloos verblijf in Sapa denken we dat al die afzetters waarover we hebben gehoord zich dan wel zullen ophouden in de steden… Maar we krijgen bij ons busritje er zelfs gratis en voor niks een shuttle naar het centrum bij, olé! Gezien we met 4 zijn (Driss, Sofia, Maarten en ik) kunnen we een kamer delen aan een prijsje in een hostal waar er een ontbijtbuffet is: jeej! :) Tegen 10u verkast Sofia van haar hostal naar het onze, keitof om haar terug te zien na zolang! We trekken meteen de stad in, wat een beetje een teleurstellende ervaring is wel… Ik weet niet waarom maar in mijn hoofd was Hanoi een elegante stad; langs de rivier, parkjes hier en daar, een meer er middenin, mooie huizen,… Dat is het in werkelijkheid dus niet… De stad is grijs en staat vol saaie, moderne Aziatische gebouwen. Ook hier regent het de ganse dag door en is het koud wat natuurlijk niet helpt. Er zijn wel interessante dingen te zien! We bezoeken Hoa Lo Prison waar de amerikaanse krijsgevangenen werden vastgehouden (en waar de nog steeds communistische regering ons er uit alle macht van probeert te overtuigen dat de gevangen fantàstisch werden behandeld met o.a. foto's van vrolijke Amerikanen die Thanksgiving vieren, basket spelen, knutselen (!),... Propaganda? Nee't gij!), de Tempel van Literatuur (waar een doctoraatsdiploma daar verkregen lijkt op een zeer uit de kluiten gewassen grafzerk steunend op een massief granieten schildpad, goed dat dat van Maarten er anders uit zag :)), het Ho Chi Minh Museum (vol eveneens weinig subtiele propaganda en met een Vietnamese studente Engels die me op haar vraag om haar Engels te oefenen tergend langzaam en in een taal die ik nauwelijks herken als Angelsaksisch het museum doorleidt) én…! We gaan een kijkje nemen bij Uncle Ho in zijn mausoleum :) Heel cool! Waar Ho Chi Minh zelf verast wilde worden en uitgestrooid over de Vietnamese bergen (dan nam hij geen kostbare akkergrond in beslag) dachten de commies daar anders over en lieten terwijl Ho nog lag te sterven de hoofd-balsemaar van de Sovjet Unie overvliegen mét 2 cargovliegtuigen vol apparatuur! Zodus ligt Uncle Ho nu letterlijk en figuurlijk te blinken in een knoert van een Oostblok-stijl mausoleum omringd door een gigantisch plein. Tot zover zijn wens om zo weinig mogelijk akkergrond in te palmen… Samen met een lange rij Vietnamezen staan we ’s ochtends vroeg aan te schuiven en worden we mondjesmaat het mausoleum binnen gelaten. Maarten en Driss krijgen naar hun voeten omdat ze hun handen in hun zakken hebben steken: Uncle Ho verdient respect you western infidels! We mogen dan toch binnen en worden in sneltempo de plechtige frigokamer doorgeleid waar hij ligt opgebaard, geflankeerd door 4 militairen in wit uniform. De eerste keer dat we een lijk zien van 55 jaar oud, en dan nog zo een fris lijk!
Next stop: Halong Bay! Of dat was alleszins de bedoeling… Want 3 keer raden? Het regent daar ook! Waar we eerst van plan waren om een driedaagse boottocht te doen tussen de karstrotsen van deze fantastische baai heeft dat weinig zin wanneer bij aankomst op Cat Ba eiland blijkt dat je door de mist en regen de rotsen nauwelijks kan zien… We besluiten een boottochtje te doen van een paar uur om toch een idéé te krijgen van wat het geweest zou zijn. We zijn blij dat we beschut kunnen zitten want de wind is ijskoud en de miezerregen doet je helemaal verkillen :( Zodra we tussen de rotsen zitten zien we wat we missen: zelfs met een muisgrijze hemel heeft het water een prachtige turquoise kleur. We moeten er niet aan denken hoe leuk het hier is wanneer je van de boot kan springen om te zwemmen in het water, op het dek een beetje kan liggen lummelen met zo’n fantastisch uitzicht, kan gaan kanoën door de grotten in de rotsen,…! Jammer maar helaas, dus we zitten met ons vier al snel weer op de volgende nachtbus, naar Hué!
Na 19u in plaats van 14u gezellig met Sofia en Driss in één groot zetelbed langs de wc worden we beloond wanneer we aankomen mét... De ZON: eindelijk! Inchecken, douchen en happy hour zoeken: olé! Na een paar cuba libre’s aan 2 stuks voor 1 euro wordt het al gauw plezant maar heel lang houden we het niet vol na zo’n lange nachtbus… Hué is opnieuw een stad aan de oever van een rivier die decennialang de keizerlijke hoofdstad is geweest van een rijk dat noordelijk van Yunnan in Zuid-China tot de Golf van Siam in het zuiden reikte. In het huidige Hué ligt aan de ene oever van de Parfumrivier het centrum en aan de andere oever de overblijfselen van de Keizerlijke Stad, die tijdens het Tetoffensief in 1968 haast helemaal vernield werd toen de VS de Viet Cong uit hun schuilplaats wilde jagen. De bouw van de Keizerlijke Stad stoelt op dezelfde principes als die van de Verboden Stad in Peking (om de één of andere reden spreekt dat ontzettend tot mijn verbeelding :))en is een enorme vierkant met verschillende omwallingen, grachten, kanalen, torens, tempels en paleizen voor de ganse keizerlijke familie. Zoals ik al zei, veel blijft er niet van over: heel jammer! Maar wel es chique om gezien te hebben. Na ons bezoekje aan de Keizerlijke Stad huren we (met enige moeite en handgebaren) 2 scooters bij de doofstomme eigenaar van een restaurantje waar we voor de eerste keer écht Vietnamees eten want in Hanoi zijn we trouwe bezoekers van een zalige Indiër, in Sapa is het vooral pho op de markt en in Cat Ba eten we heerlijke seafood :) Met de scooters gaan we nog wat keizerlijke tombes bezoeken in de omgeving van Hué. Het ritje alleen al is supercool: door dorpjes en rijstvelden en langs de Parfumrivier waar mensen nog raar opkijken om je daar voorbij te zien cruisen :) Vooral de laatste tombe (wat eigenlijk meer woonplaatsen zijn, de keizers gebruiken het terrein als buitenverblijf alvorens er ook begraven te worden...) is heel cool! Het landschap er naartoe ziet er wat surrealistisch uit, met dennenbomen op glooiende kleine heuvels en over een weggetje geflankeerd door zwarte, smeedijzeren, elegante straatlampen. Vreemd :) We zetten ons met vier langs de rivier daar en kijken bij een ondergaande zon naar de waterbuffels die van de ene oever naar de andere oever oversteken. Ze zouden ons zo op hun enorme horens kunnen spiesen maar zijn banger van ons dan wij van hen :)
De volgende dag reizen we opnieuw de smalle kuststrook van Vietnam af, nog meer naar het zuiden richting Hoi-An. Tussen Hué en Hoi An liggen de Marmeren Bergen, die we ook willen bezoeken, en we besluiten een auto te nemen met ons vieren zodat we er onderweg naartoe kunnen. Met vier zijn heeft qua transport echt wel z'n voordelen :) We laten onze chauffeur in Danang even stoppen om iets te eten bij eetstandjes waar duidelijk hoogstzelden buitenlanders komen, we zijn het middelpunt van de aandacht :) Een halfuurtje later komen we aan bij de Marmeren Bergen. Vroeger een belangrijke religieuze plaats voor de Cham, daarna een schuilplaats voor de Viet Cong die vanop die hoogte gemakkelijk de Amerikaanse luchthaven in Danang vlakbij konden aanvallen, nu een verzameling van supermooie tempels, grotten vol boeddhabeelden en een prachtig uitzicht op de omgeving! Voor het eerst sinds lang (verwend, we know...) staan we echt versteld van wat we zien, de tempels zijn heel cool! Hoge torens versierd met draken, schildpadden en leeuwen, prachtig uitgesneden boeddhabeelden, doorgangen versierd met mozaïekstenen, golvende daken, elegante muurschilderingen,... Heel chique! En gelegen bovenop vijf bergtoppen die in het midden van een vlakte naar boven rijzen is het uitzicht natuurlijk schitterend: achter ons rijstvelden zover je kan zien, vóór ons de Zuid-Chinese Zee, heel mooi!
We worden vlakbij het centrum van Hoi An gedropt door onze chauffeur en omdat we geen idee hebben waar naartoe vragen aan een paar meisjes die net voorbij fietsen (en ons ook low-budgetreizigers lijken :)) waar zij verblijven en of het daar goed is. Hoi-An is supertoeristisch en een kamer daar is dus vrij prijzig maar zij verblijven in een hotel met zwembad en ontbijtbuffet voor 8 dollar per persoon. Zowat dubbel zoveel van wat we normaalgezien spenderen maar uiteindelijk blijkt het de splurge toch dubbel en dik waard! Het is laaaaang geleden dat we nog es zo'n grote, propere, mooie en nieuwe kamer hebben gehad mét badkamer en deze heeft bovendien een supermooi zwembad én ontbijtbuffet: zalig :)
Hoi An was vroeger een belangrijke havenstad met een grote gemeenschap van Chinese handelaars en de sporen daarvan zijn nu nog altijd duidelijk zichtbaar. Het centrum is werelderfgoed, verkeersvrij en de oude huizen in de smalle straatjes zijn dan ook heel goed onderhouden wat het supercharmant maakt en daardoor natuurlijk ook heel toeristisch,... Zeker omdat Hoi An dé plaats is om kledij te laten maken! Ik zal er niet ver naast zitten als ik zeg dat 80% van de huizen nu kleermakers zijn en de overige 20% restaurantjes... Of je bij hen kiest uit een lijst van modellen, een stuk meebrengt of zelfs een foto ervan: ze maken alles op maat (na), echt ongelooflijk! Gelukkig wisten Maarten en ik dat op voorhand :) Dus laat Pinxten zich een nieuw kostuum aanmeten (turned out verrry stylish!), laat ik mijn favoriete kleedje (waar gaatjes waren ingekomen) namaken op basis van foto's (ongelooflijk hoe ze dat zo in sneltempo kunnen namaken!) en laat Sofia zich een vestje en lang kleed in mekaar steken, also very nice :) Wat doen we verder in Hoi An? Wat rondwandelen en fietsen, chillen bij ons zwembad en... Eten! Want hun streetfood is echt heerlijk en superfijn van smaak! In Hoi An vinden we ook broodjes die qua absolute lekkerheid kunnen concurreren met 't Snackhuisje in Leuven. God weet wat ze er tussen gooiden, maar het was AWESOME!
Na drie dagen in het gezellige Hoi An nemen we nog maar eens een nachtbus, ditmaal het binnenland in naar Dalat dat opnieuw in de bergen ligt. We moeten overstappen in Nha Trang waar om 6u 's ochtends al honderden Vietnamezen in de zee baantjes liggen trekken of op de dijk fitnessen en in groep Tai Chi doen: superfitte vogels! Wel zo fijn waarschijnlijk dat ze dan tegelijk de hitte van de dag en de honderden Russen die hier komen overwinteren kunnen vermijden :) Dalat ligt in een vallei en werd gesticht door Alexandre Yersin (ontdekker van de bacil die verantwoordelijk is voor de pest), een collega van Pasteur die het koele klimaat hier wel aangenaam vond. Het duurde niet lang of de Franse kolonisten kwamen hier 'overzomeren' en de vele Franse koloniale villa's geven ons een kleine impressie van hoe chique het hier toen geweest moet zijn! Nu is Dalat vooral volgebouwd met moderne Aziatische hoogbouw, mooi is het niet maar het heeft nog wel een gezellig sfeertje! Overal worden bloemen en aardbeien verkocht maar we kopen ze toch maar niet, no way dat ze kunnen tippen aan wat uit Rik Pinxten's tuin komt :) Dalat zelf is geen stadje waar je dagen in rondloopt dus we huren 2 dagen semi-automatics en doen wat ritjes in de omgeving, heel leuk en heel mooi! We rijden naar een waterval, naar een stuwmeer, een supermooie boeddhistische kloostertuin en doen ook één dag een ritje zonder bestemming gewoon om te genieten van het landschap. Heel leuk omdat je ook kleine dorpjes onderweg passeert waar niet veel toeristen komen en mensen dus best nieuwsgierig zijn (hoe zou je zelf zijn als er ineens een bende Japanners op moto's door Grote-Brogel of Molenstede komt cruisen? Herenthout is een andere zaak natùùrlijk, die zijn al wat gewend ;)) en een praatje met je slaan, leuk! En zo is het dat we heel toevallig terecht komen op een Vietnamees huwelijk, sowieso van ons alledrie (Driss is vroeger uit Hoi-An vertrokken om naar Mui Ne te gaan) het zótste huwelijk ooit... De vrouw die de gasten ontvangt roept ons naar haar toe en we blijven buiten staan, gewoon om eens een kijkje te nemen. Tot de oom van de bruid buitenstapt en ons als zijn gasten uitnodigt op het trouwfeest van zijn nichtje, weigeren komt er niet aan te pas! Dus onder 200 paar nieuwsgierige ogen die niet op het bruidspaar maar op ons zijn gericht schuifelen we de zaal binnen en worden bij de tafel van de zus van de bruid stoelen voor ons bijgeschoven! Het is 11u 's morgens en de ganse zaal is al straalbezopen... Het Vietnamees trouwfeest: overal ronde tafeltjes met telkens een achttal gasten rond. Iedereen heeft een eigen klein kommetje en een paar stokjes. De bakken bier worden nààst de tafel gezet, het is zelfbediening! De cateraar komt regelmatig rond om grote blokken ijs bij te gooien in ieders bierpint. In het midden van de tafel worden schotels eten gezet waarvan iedereen met zijn stokjes wat in zijn eigen potje legt. Restjes? No worries, die kan je gewoon onder de tafel gooien! En het eten volgt mekaar in sneltempo op... Gemarineerd rundsvlees, gegrilde inktvis, geroerbakte scampi's,... Alles is superlekker! Sofia en ik krijgen Pepsi maar Maarten ontsnapt niet aan ettelijke pinten Saigon bier. De gasten drinken zelden alleen en lijken vooral zat te worden van mekaar toe te drinken: ad fundum's knallen of dezelfde bierpint elk de helft in één keer leeg kappen! Maarten's pint gaat dan ook van volledig bijgevuld door zijn buurman naar onmiddellijk weer leeg met de hulp van de vader van de bruid, werknemers van de vader van de bruid en ontelbare nonkels en tantes :) We ontsnappen ook niet aan de karaoketraditie, want de godganse tijd staat er wel iemand vooraan op het podium te blèren. Dus dat doen wij dan ook maar :) We schotelen ze 'Het is een nacht' voor, het enige nummer waar we alledrie enigszins de tekst van kennen. Geen idéé of ze het iets vonden maar we hebben ons best gedaan :) Om 12u45 zien we opeens iedereen rechtstaan... Huh? Blijkt dat dat de gang van zaken is, een huwelijk duurt maar een paar uur, in dit geval van 11u tot 13u en dan gaat iedereen ook naar huis! We gaan nog op de foto met het bruidspaar, gooien een enveloppeke in de doos en rijden verder! Zalige belevenis :)
Van Dalat gaan we met de nachtbus naar Ho Chi Minh. Nog steeds geen afzetters of scams tegengekomen na een dikke 2 weken Vietnam, misschien in Ho Chi Minh? Maar we vinden meteen een taxi met meter om ons te droppen in een buurt met veel hostals en om 5u30 's ochtends beginnen we onze zoektocht naar een hostal. We vinden er nog redelijk snel één, gelukkig want om 6u is het in Ho Chi Minh aka Saigon al héét! Voor de eerste keer zijn we blij dat er airconditioning is in de kamer. We kunnen er wel pas in om 12u dus trekken we de stad in voor een banh mietje en ijskoffie (die over heel Vietnam heerlijk is maar waarvan we hier de ultieme versie vinden: met yoghurt!), de sfeer wat opsnuiven en alvast het Paleis van de Onafhankelijkheid gaan bezoeken. Voormalige woonst van de gouverneur van Frankrijk, dan woonst van de president van Zuid-Vietnam, overgenomen door de Viet Cong, platgegooid en op dezelfde plaats heropgebouwd maar dan in een hypermoderne sixties-uitvoering. Ook de decoratie in het paleis is onveranderd gebleven dus naast historisch belangrijk is het gebouw ook qua architectuur en inrichting heel cool! We slepen ons als zombies door het paleis en vervolgens via de kathedraal (lelijk...), de post (mooi!) en het Rex-hotel (waar het Amerikaanse leger tijdens de oorlog elke dag om 17u een persconferentie gaf) terug naar ons hostal. Met onze laatste krachten 5 verdiepingen omhoog en na een zalige douche klaar voor een dutje na een slapeloze nachtbus en al 7u wandelen doorheen Saigon... Eerst nog es een welverdiende happy hour en dan afspreken met Driss (die daar nog steeds is) bij een supergoeie Indiër in de buurt: yum! Hoe geweldig dat Indiërs en masse emmigreren en hun heerlijke keuken met zich meenemen :) De volgende dag bezoeken we de Cu Chitunnels, vanwaaruit de Viet Cong jarenlang de Zuid-Vietnamese guerrilla bevoorraadde zonder dat de VS hen ooit gevonden hebben. Leuk om gezien te hebben maar echt té toeristisch geëxploiteerd: elke 5 minuten kom je een souvenirwinkel tegen op het traject... De volgende ochtend vroeg neemt Sofia de bus naar Cambodja en moeten we afscheid nemen: superjammer maar toch heel leuk geweest! De volgende dag doen we nog wat meer aan sightseeing - we bezoeken het War Remnants museum (heel aangrijpend) en het Museum of Vietnamese History (veel keramieken pottekes...) - en gaan we shoppen want ik ben mijn bril op de nachtbus vergeten! Vietnam is dé plaats om goedkoop een goede bril te laten maken want mijn glazen (gespiegeld, UV-resistent, krasvrij en op sterkte) en montuur kosten maar 30 euro: leve illegale namaak! Verder verkennen we Chinatown en dwalen we wat rond in de stad die echt een te gek sfeertje heeft, we love Saigon! We eten de heerlijkste ons onbekende dingen in straatstalletjes, drinken ijskoffietjes (al dan niet met yoghurt...), vers suikerrietsap, eten onderweg bahn beo's en versgemaakte scampiloempia's,... Ho Chi Minh wisselt heerlijk af tussen grote Frans-koloniale gebouwen, hypermoderne wolkenkrabbers en heerlijk gezellige wijkjes met ministeegjes die net dorpjes binnenin een megastad lijken.
Met Sofia naar Cambodja en ook Driss weg naar Maleisië, trekken Maarten en ik voor het eerst sinds lang weer alleen verder - eigenlijk ook wel weer leuk om terug met z'n tweetjes rond te trekken :) - naar de Mekongdelta! De meeste mensen bezoeken die regio met een tour maar wij hebben tijd dus trekken er alleen op uit. Met de lokale bus naar Sa Dec! Een klein dorpje in de meest zuidelijke regio van Vietnam (die eeuwenlang aan Cambodja toebehoorde), waar de Mekong in 9 armen uitvloeit in de Zuid-Chinese Zee en zodoende een enorme vlakte bevloeit! Het is meteen duidelijk dat we in de Mekongdelta zijn aangekomen, we moeten tijdens onze 4 uur durende busreis talloze rivierarmen oversteken en het ganse gebied is groen, groener, groenst... Dit gebied is de dichtstbevolkste regio van Vietnam en elk vrij stukje land wordt gebruikt om iets te kweken: exotisch fruit, groenten, sierplanten,... En aangekomen in Sa Dec zien we dat ook de rivier overvloedig voedsel aanbrengt: aan de oever is er een kilometerlange markt met fruit, groenten, rijst en elk waterwezen dat ook maar enigszins eetbaar is. Voor dierenrechten moet je hier niet zijn, vissen en scampi's worden levend ontveld en gevild (doe hun kop er dan éérst af!!!!), kippen liggen urenlang bij hun poten gebonden in de hitte, vissen happen naar adem in lage bassins, kikkers worden met tientallen onder netjes bij mekaar gehouden, slangen liggen met honderden in een aquarium en steken hun kopjes wanhopig omhoog uit de slangenmassa voor wat zuurstof,... We bezoeken het huis van de geliefde van Marguerite Duras (van “L'Amant”), kopen fruit als ontbijt op de markt, drinken een suikerrietsapje en een ijskoffie en eten voor de eerste keer durian... De Koning van het fruit stinkt naar rotte kaas en zweetsokken maar de textuur is superzacht en de smaak fris-zoet, zolang je je neus maar toe kan houden :) De volgende dag huren we een semi-automatic en gaan we het landschap verkennen. De omgeving rond Sa Dec is supergroen en een aaneenschakeling van kanaaltjes met kleine paadjes langs, hier en daar bruggetjes en het leven dat er zich in en rond afspeelt: schepen worden geladen en gelost met rijst, duizenden sierplanten en bloemen worden besproeid en verzorgd, was wordt opgehangen, kinderen komen van school thuis, ijskoffie's worden geserveerd in hangmatcafeetjes,... Zalig! En drie keer raden? We komen een huwelijk tegen! Omdat niet veel buitenlanders hier alleen komen zijn we nogal een curiosum, zeker cruisend door kleine dorpjes in the middle of nowhere :) Dus worden we opnieuw uitgenodigd! Het concept is ons al welbekend: niets weigeren, veel ad fundum's met de zatte nonkels, op de foto met het bruidspaar en karaoke :) Dit keer komen we er niet vanaf met een Nederlandstalig nummer maar de karaokeman heeft 'Imagine' van John Lennon dus blij verrast gaan we daarvoor! Alleen wijkt hun instrumentale synthesizer-versie nogal af van het origineel met als gevolg dat onze prestatie toch wel kattengejank is en ons veel medelijdende glimlachjes oplevert na afloop :) Het eten is weer uitstekend, tot ze afkomen met kleine, grijze bolletjes met blauwrode draadjes erdoor. Dat blijken testikels te zijn, een delicatesse. Dog? No. Cat? No. Mao, Mao! We kunnen ons niet inbeelden dat De Voorzitter er zoveel had, en zo klein, dus nadat er druk ja wordt geknikt na kleine voortandjes en een lange staart te gebaren gaan we ervanuit dat het dan wel mouse moet zijn. En weigeren is er niet bij,... Ik kan u vertellen, het is geen aanrader. Het dessert is durian-ijs, gelukkig hadden we net de dag voordien onze eerste verse durian geprobeerd en waren we voorbereid op een stinkend ijsje :)
Na een paar daagjes Sa Dec gaan we verder naar Vinh Long. Op zich geen bijzonder stadje maar vooral leuk voor de omgeving dus we maken al sippend aan een ijskoffietje vrienden onder de verkopers op de markt (ze verkopen er ook slangen om op te eten. Ik heb er één mogen vasthouden: dat is keisterk!!! Deed al pijn toen ze zich rond mijn arm vastkneep, laat staan dat je zo wordt opgegeten!) en zo vinden we iemand die ons met zijn boot de volgende ochtend naar de drijvende markt wil brengen op een uurtje varen van Vinh Long. De volgende dag om 6u vertrekken we en varen we door An Binheiland tot aan de andere oever van de Mekong waar de markt plaatsvindt. Grotere boten volgeladen met één welbepaald product liggen langs mekaar in een baai en aan een meterslange stok die boven het dek uitsteekt hangt een exemplaar van wat ze verkopen, zodat je niet verloren roeit op zoek naar je boodschappen :) Kleinere boten gaan er langs varen en de koopwaar wordt overgeladen: best cool om te zien! Om 10u zijn we terug in Vinh Long en reizen we meteen door tot Ha Tien om de dag erop de grens over te steken naar Cambodja. Een volle dag onderweg! Van Vinh Long de bus naar Can Tho, daar overstappen op de bus naar Rach Gia, daar overstappen op een bus naar het centrum, daar naartoe onderweg overgestapt op de bus naar Ha Tien die onze chauffeur gelukkig net voorbij zag rijden en joelend uit zijn raam liet stoppen voor ons: sympathiek! Om 21u30 komen we aan in Ha Tien, best een vermoeiende dag :) We gaan nog iets eten op de nachtmarkt en kruipen ons bed in. De volgende ochtend eten we onze laatste pho (soep als ontbijt is na 4 maanden Azië een no-brainer voor ons...) en drinken we onze laatste Vietnamese ijskoffie bij een supervriendelijk oud madammeke op de markt en spreken we 2 mototaxi's aan om te zien of die ons goedkoper dan de bus tot in Kep, Cambodja kunnen brengen. Dat kunnen ze, ideaal! We halen onze rugzakken in ons hostal en scheuren achterop bij onze respectievelijke mototaxi naar de grens. Ondertussen hebben we al heel Vietnam doorkruist zonder te maken te krijgen met alles waarvoor zoveel mensen ons hadden gewaarschuwd dus we zijn op onze hoede voor onze volgende grensovergang: Cambodja heeft daarin ook geen al te beste reputatie. Met een glimlach krijgen we echter ons exit-stempeltje in Vietnam, kunnen we met een Zweeds meisje aan de grens onze overgebleven dong nog wisselen voor wat dollars en cambodjaanse riel en wandelen we naar de Cambodjaanse kant. Waar er voor Vietnam een groot en net gebouw is neergepoot is de grensovergang bij de buren een golfplaten barakske. Ocharm... En dan een herhaling van onze ervaring in Laos. “Tourist visa, 25 dollars please.” - “No, it's 20.” - “30 days? Oh, 22 dollars please.” - “No, it's 20.” - “Oh you need tóúrist visa? For 30 days?” - “Yes...” “Yes, ok, 20 dollars.” Et voilà, iedereen gelukkig! Wij geen smeergeld betaald, hij geen gezichtsverlies! Altijd blijven lachen! We kruipen weer achterop en cruisen verder door naar Kep, souasadaï Cambodja! Onze chauffeurs nemen binnenweggetjes door kleine dorpjes, langs rijstvelden met als enige onderbreking eenzame, enorme suikerpalmen en de occasionele buffel, spelende kinderen die vrolijk 'hellooooo!' roepen als we passeren en zo langs zoutvelden en mangroves tot we de Golf van Thailand voor ons zien verschijnen: heerlijk! We worden gedropt bij ons hostal en springen meteen onder de douche want Cambodja is wàrm! We checken het weer: het is 35° C 'but feels like 45°C'. Dat klopt ja! Maar meer daarover in een blog waar ik minder lang mee wacht :)
Conclusie over Vietnam? Sowieso onze positieve verwachtingen ingevuld: heel andere architectuur, godsdienstbeleving, cultuur, keuken,... Het eten is echt heerlijk: heel fijne, delicate smaken en verrassende combinaties (ook zonder testikels :)), ook in het meest eenvoudige straatstalletje! En supervriendelijke mensen, maar je moet misschien wel weg blijven van tourist agents daarvoor? De horrorverhalen waren dus niet waar Lynn, je kan met een gerust hart op vakantie ;)
RSS Feed
